Gerçekleri öğrenmek için can yakmak zorunluluğu var. Yoksa asla doğruyu öğrenemezsin.

Hani şu yazıda demiştim ya, son zamanlarda artık Öküz Herif'le dış görünüşlerimizi konu ederek kavga ediyoruz diye. Hah işte ben ona "çok kilo aldın, biraz rejim falan yap" gibisinden bi kaç defa saydırınca onun karşılık olarak kullandığı bir kaç cümleden, bana çaktırmadan fena halde üzüldüğünü farkettim ve bu durum aklıma takılmaya başladı. Bunun üzerine bi kaç gün düşündüm durdum; acaba kendisiyle bu kadar barışık bi şişko, yoksa aslında kendisiyle barışık değil mi? Yoksa aslında yüzünde kocaman bi maskeyle mi dolaşıyor ve yoksa benimleyken de o maskeyle mi geziniyordu?

Ama böyle olsa bile, görüştüğümüz müddetçe bana hiç çaktırmadı. Yüzünde veya bakışlarında özgüvensizlik ile alakalı hiçbir maske görmedim. Hiç ama hiç farketmedim. Şimdi ise bunu farkettim ya, durur muyum? Durmam, duramam. Eşelemem, gerçeği görmek için o yarayı iyice kaşıyıp kanatmam, Öküz'ün yüzünde bir maske olup olmadığını görmem lazım.

Hem eşelememin amacı onunla pamuk ipliğine bağlı olan bu ilişkinin inceldiği yerden hepten kopmasını istediğimden değil, nerenin ince olduğunu görmem lazım. Çünkü ben ona karşı bu kadar savunmasızken, onun bana karşı savunma içinde olabilme ihtimali bile fena koyar bana. Alınırım, hatta bu aralar zaten görüşmüyorken bunu öğrenmiş olsam bile kırılır paramparça olurum. Çünkü ben ona tam anlamıyla teslimken, o bana hiç teslim olmadı. Hep bir duvarın arkasındaymış gibi konuştu benimle. Ortada görünen bir duvar olmadığı için, ona hep bana mesafeli olduğunu ve içten olmadığı söyledim. O ise tüm bunların benim kuruntum olduğunu söyledi durdu. İkimizde inatçıydık, o inkâr etti, ben ise elimde bir delil olmadan ısrar ettim durdum. Şimdi ise böyle bir delil yakalamışken kaşımadan eşelemeden durmak olmazdı ve işte başladık;

Onun bu şişkoluk laflarıma alındığını farkedince, önceki hafta sıradan bir konuşma esnasında whatsapp'den ona "ya biraz spor falan yapıp kilo versene. mesela akşam yemeklerini de kes yeme, gün içinde de bol bol su iç, çünkü cidden çok fazla kilo aldın ve farkında değilsin." dedim. Bunları söylerken amacım tabiki onu olabildiğince kızdırmak, içinde gerçekten kendisiyle barışık olup olmadığını anlamak için fazlasıyla sinirlendirmekti. Tabii sinirlendirirken onun da aslında kendisiyle barışık olduğunu düşünüyordum. Çünkü adamda öyle bi özgüven, öyle bi hava varki valla Obama bile onun yanında bok yemiş.

Her neyse işte. Ben böyle böyle saydırıyorken, o da arada bana cevap veriyordu. "öff beni beğeneceksen böyle beğen. hem sen beni böyle beğenmedin mi? niye şimdi kilo ver deyip duruyorsun" falan deyip duruyordu. O böyle deyince ben "ya eskiden beğeniyordum ama şimdi biraz daha kilo aldın ve kiloların gözüme çok batıyor, artık çok estetik gelmiyorsun" falan deyip saçmalıyordum. Ben böyle diyince de o "estetikliğini sikeyim, iyi tamam vereyim bi kaç kilo" dedi, bende "alla alla" dedim kendi kendime ve  "ulan bu adam hiç kızmayacak mı?" diye düşünmeye başladım. Çünkü ben adamı sinirlendirmek için uğraştıkça bu alttan alıyor, alttan aldıkça ağzıma da sıçmış oluyordu. Ama onun bu "yaw zaten bi kaç güne kadar spora başlayıp kilo vercem" laflarının sırf beni susturmak için söylediğini düşününce durmadım ve hemen "ya öff beni susturmak için kilo vercem diyorsun. ama sende biliyorsun ki vermeyeceksin ve kusura bakma ben seni artık bu halinle beğenmiyorum. çünkü çok şişmansın. Lütfen biraz kilo ver. Hatta hazır görüşmüyorken, sen bi kaç kilo verinceye kadar da hiç görüşmeyelim" dedim ve o da bunun üstüne dayanamayıp bombayı patlattı;

"demek öyle ha. peki sen hiç düşündün mü benim yanıma yakışıyor musun diye? düşünmedin değil mi? iyi o zaman madem öyle ben söyliyeyim; yanıma yakışmıyorsun. hem sen ne boksun ki benim kilomdan dolayı böyle konuşuyorsun. sanki çok hoş, çok güzel birisin. dönüp tipine baktın mı, dışarda gezerken vitrinlerde ikimizi yanyana gördün mü? nasıl duruyoruz, bana yakışıyor musun diye hiç kendine baktın mı? kendini bi bok sanıyorsun ama hoş biride değilsin. dağdan inmişin tekisin. sana ayılıp bayıldığımı mı sanıyorsun" dedi.

Hemen dönüp "aslında çok düşündüm ve hep farkındaydım da. yoksa benimle geceleri buluşmanın veya kuytuya köşeye kaçmanın başka nasıl bi açıklaması olabilir ki? ama işte emin değildim. kendi kuruntum sanıyordum." diyecektimki; sustum. Çünkü duymak istediklerim bunlar değildi. Ben sadece onun özgüvenini sınamak istemiştim. Yani gerçekten özgüveni var mı, yoksa hayır bir balondan mı ibaretti.
Demek benim için böyle düşünüyordu. Söylediklerinin hiçbirine üzülmedim, canım hiç sıkılmadı. Hiç kırılmadım, hiç bozulmadım. Sadece bozulduğum, üsüldüğüm tek bir konu oldu; o da şu yazıda dediğim gibi, haklı çıkmamdı..

Çünkü haklı çıkmak cidden insanı üzüyor. Hele böyle bir konuda fena halde üzülüyorsun. Kalbin olmasa bile üzülüyorsun. Taştan yaratılmış bile olsan ister istemez üzülüyorsun.
Çünkü karşındakinin sana farklı davrandığının hep farkında olursun ama bunu gösterecek bir delilin yoktur. Ve elinde bir delilin yokken, istediğin kadar haklı ol, sadece tanrı senin tarafını tutar, diğer hiç kimsenin sikinde olmazsın. Kimse seni dinlemez ve dinleyenler de "bence bunlar sadece senin kuruntun" deyip geçerler.

Ama şunu bir daha öğrendimki; birinin canını yakmayıncaya kadar, onun senin hakkındaki düşüncelerini ağzından duyamıyorsun. Yani senin tek başına gerçekleri bilmenin aslında hiçbir değeri yok..

Oysa ben onunla birbirimize hiç yakışmadığımızında hep farkındaydım. Daha doğrusu onun beni kendine yakıştırmadığın biliyordum. Yoksa hep kuytu köşede buluşmaların başka nasıl bi açıklaması olabilirdi ki? ben onun için sadece eğlenceliktim. Zaten her buluşmayı ben ayarlıyordum, ayağına hep ben gidiyordum "lütfen buluşalım" diye köpek gibi yalvaran da benden başkası değildi. Her ayrılık sonrasında "yeniden deneyelim" diyen de benden başkası değildi.

Sebep işte buydu. Ben ona yakışmıyordum ve o ağır basan şehvetinin etkisiyle buluşmalarımı kabul ediyordu. Aslında şu yazıda dediğim gibi, daha önce az da olsa onunla birbirimize yakışmadığımızı düşündüğü için dışarda buluşmadığımızı, buluşmamak için sürekli bahaneler uydurduğunu düşünüyordum. Gerçi benimki bir teori'ydi. Ama gerçek olabileceğini hiç düşünmedim, gerçek anlamda aklımdan hiç geçirmedim Sadece bana davranışlarından dolayı bütün ihtimalleri gözden geçiriyordum ve sonuç olarak bu da bi ihtimal olabilir deyip üzülüyordum.

Ama şimdi bunu onun kendisinden duymak beni üzmese de, haklı çıkmak ammıma koymuştu. Çünkü o benimle kalabalıklarda buluşmayı hiç istemedi. Hep yalnız, hep kuytu bir yerde buluştuk. Kalabalıklarda buluşsak bile hep tenhalara doğru kaydık. Ben o buraları seviyor diye düşünerek kendimi kandırdım. Ama doğrusu o beni yanına yakıştırmadığı için tenhalarda gezinmeyi tercih ediyordu. Buluşma saatlerimiz de hep geç vakitlerde oldu. Yani hava kararmaya başlayıp artık güneş yok olduğu zamanlarda. Söyleyecek bir şey yok. Dediğim gibi; haklı çıkmak insanın ammına koyuyor..