Camdan dışarı baktım. Hava o kadar bunaltıcı ki dışarı çıkıp çığlık çığlığa bakğırmak, naralar atmak istiyorum. Sanki gökyüzü başıma düşcekmiş gibi sıkıntılıyım. Canımı sıkıyo bu durum.
Zaten kaç gündür canım da sıkılıyor.Bi boşluk, bi sarhoşluk hali var üzerimde. Acilen güvenilir birini bulup, tüm sıkıntılarımı anlatmam, içimde biriken kıskançlıkları söylemem ve ufacık ufacık birikmiş üzüntülerimi aktarıp beraber üzülmeliyiz.
Bu aralar çok sıkılıyorum, sanki dersin her şey beni üzmek için gelişiyormuş gibime geliyor.
Canım sıkılıyor gerçekten. Kimselere güvenemiyorum, bir şeyler anlatamıyorum, gerçek sıkıntılarımı söyleemiyorum.
En çok güldüğüm, en çok sevdiğim insanlara bile gerçek sorunlarımı anlatamıyorum. İlerde karşıma büyük bir sorun çıkacak diye hep saklı, hep gizli, hep kendime özel tutuyorum.
Canım sıkılıyor, kendimi iki yüzlü gibi hissediyorum ama ya sıkıntılarımı bahsettiğim kişi tutup sıkıntılarımı başkasına anlatırsa diye tutuyorum kendimi.
Bazen bu yüzdsen gecenin bir yarısı kalkıp sokaklarda turluyorum.
Sebebsiz, nedensiz, boş aylak bri gibi.
Güvenemiyorum kimselere.
Güvenilecek kimse göremiyorum.
Bende güvenilmezin teki olduğumdan olabilir bu. Yada başka bi bok. Ama umrumda değil.
Sıkıntılarım artık iyice sıkmaya başladı.