gittikçe tuhaflaşıyor herkes ve her şey

Bi sebebi yok işte. Sürekli kavga edip duruyoruz. En ağır küfürler bile hafif kalıyor artık. Yumruklarımız henüz kendini göstermedi. Ama eli kulağındadır, yakında yanaklarımızda veya karın boşluklarımızda çıka gelir.
Birbirimizi seviyor muyuz, yoksa üzmek için mi devam edip duruyoruz anlamış değilim.  Öyle işte yani, kavgalarımız eksik olmuyor ve biz iki normal insandan çok çok uzaklaştık.

Artık normal bir konuşma hiç yapmıyoruz. Ağzımızdan çıkan her söz karşımızdakinin canını daha çok yakmak için var. Artık dış görünüşlerimize taktık. Ben onun göbeğine küfürler savuruyorum, o ise benim martı kaşlarıma. Ben onun götünün şekilsizliğinden dem vuruyorum o ise benim koca burnumda girip, çirkinliğimden çıkıyor. Ben onun aç gözlülüğünden dem vuruyorum o ise benim bi baltaya sap olamayışımı yüzüme yüzüme çarpıyor. Ne yapıyım yani, okuyup adam olamadım, ama o da okuduğu halde pek adam olmuş değil. Zaten  okumakla adam olunsaydı, serdar ortaç şu an cumhurbaşkanı olmalıydı.(bu arada cumhurbaşkanları adamdan sayılır mı?)



Geçen gece Öküz Herif'le sokaklardan birinde sürterken yine durduk yere kavga ettik. Konu neydi, şu an onu bile hatırlamıyorum. Kesin o da hatırlamıyordur. Zaten hatırlasa ne olacakki, hangimizin haklı olduğunun ne önemi var. Hangimizin üstte olduğunun ne önemi var. Sonuçta kavga ettik ve farklı yönlere siktir olup ayrıldık. Oysa böyle olmamalı, böyle yapmamalıyız, hayatı kendimize zehir etmemeli güzel güzel yaşamalıyız diyoruz. Ama işte sadece demekle kalıyoruz, gerisi tek sikimlik bir şey..


Bizimki siktiri boktan bir şey işte. Anlatsan anlatılmaz, yaşamaya kalkışsan etrafı bok götürmeye başlar. İki ucu boklu değnek bile halt etmiş yanımızda. Ne yapsak elimizde kalıyor, güzelliğe dair bile olsa ne yapsak yanımızdan vız diye geçip gidiyor. Belki de en iyisi ikimizden birinin ölmesi.
Yoksa birimizden biri hayattayken ötekinin aklı hep onda olacak, aklı hep ondan yana çalışacak ve en son aklı yerinden çıkacak. Karmaşık bir şey bu. Yani tam intiharlık, yada cinayetlik bir şey.

Geçen ciddi ciddi düşündüm bunu; keşke bana "seni seviyorum" dediği an kalp krizi geçirip ölse de artık kavga etmesek, ya da ben ona "seni seviyorum" desem ve o an başıma meteor düşse de geberip gitsem ve o beni; son olarak ona "seni seviyorum" demişken hatırlasa.
Ama yok işte, her seni seviyorum deyişlerimizin en fazla 2 saat sonrasında koca bir fırtınanın içinde buluyoruz kendimizi. Artık sadece haklı olmak için, haklılığımızı belirtmek için ağız dalaşına girmiyoruz. Oysa bana kalsa her şeyi siktir edip kaldığım en güzel yerden devam eder giderim. Ama o öyle değil. Küçük bir şeyi kafasına takıp bunu sürekli yüzüme çarpıyor.

Geçen gün yine böyle saçma sapan bi konuşma esnasında "ya benim patrondan zam istedim, zam yapmadı. eğer yapmazsa işten çıkıcam" dedim, o da bana dönüp "eğer işten çıkarsan, sakın ola benden bir şey bekleme" dedi. O böyle söyleyince başım bi anda zonklamaya başladı. "Ne yani işten çıkıp sana yük olcam mı" dedim de, böyle söylüyorsun" bile diyemedim. Öyle ne diyeceğimi şaşırmışken bi kaç saniye o halde kala kaldım ve sonra saat gibi gelen o bi kaç saniyenin ardından duymamış gibi yapıp sıradan bir konu açıp konuşmaya başladık.

Hani bugüne kadar ondan daha bi kuruş para almışlığım olmadı, istemedim de, öyle bi imada bulunduğumu bile hatırlamıyorum. Ki gün oldu 3-4 ay kira ödeyemediğim zamanlarda bile ona böyle bir şeyden söz etmedim. Onun hiç haberi bile olmadı. Ama şimdi böyle, aniden lafa girip "sakın ola benden bir şey bekleme" demesi fena koymadı değil.
Neyse zaten bi kaç gündür konuşmuyoruz yine. Bakalım bu sefer ne olcak.