aktris artist arktis artis rol yapar sadece

bazen kendimi, en sessiz ve tek başımayken bile rol yaparken yakalıyorum. sokakta kedi severken, kuşlara yem atarken, dilencinin birine iki kuruş verirken, arkadaşımı dinler gibi yaparken ya da onunla konuşurken, annemle kavga ederken, ablamla konuşmadığım zamanlarda veya buraya yazı yazarken de. hatta internette zaman geçirirken ve hatta hiç internete girmediğim günlerde bile aslında girmediğime dair tüm varlığımı ortaya sürerek rol yaparken yakalıyorum kendimi.

her anım sahtelik kokuyor. fakat doğuştan koku körü olduğum için bunun farkına her zaman varmıyorum ve bu farkındasızlık, sahteliğimi devam ettirip götürüyor.
kendim olduğum tek an sanırım önceki aylara kadar uyumak üzere yatağa girdiğimde Allah'a beni iyileştirmesi ve tüm sıkıntılarımdan kurtarması için yalvarırkenki bendim ama o beni bile bi kaç hafta sonra, Allah'a çok iyi yalvarma rolüne çalışmış acemi oyuncu rolünde karanlık yatak odasında elleri açık yakaladım. üstelik o kadar güzel yalvarmıştıki, gözlerinden bi kaç damla gözyaşı bile akıtmayı başarmıştı. helal bana, tüm oscar'ları birer birer verin elime ve umarım allah rol yaptığımı anlamamıştır da bu yüzden yalvarmalarımın içine kattığım diğer isteklerimi de gerçekleştirerek beni şoke eder. çünkü güzel allah'ım şok etmeyi sever...

neden rol yaptığım üzerine düşünüyorum. yani yatak odasında, karanlıkta, battaniye altında ellerini açmış tek başına bi zavallı neden rol yapar. Allah iyi rol yapanın duasını mı kabul edecek. nedir olayım. 
kendim olduğum bi an var mı merak ediyorum. sanırım insan kendisi olmak dışında her şey olmaya çalışarak vaktini yedikten sonra ölecek bir yılan türünden başka bir şey değil. kendimizi, diğerinden tartışmasız bi şekilde üstün gören çok zavallı varlıklarız. yazık bize.