ebemin amı

Aileme uzak olmanın verdiği ipince ve hatta yer yer belirsiz, ama yaşam mücadelemin içinde tüm inatçılığıyla varlığını devam ettiren o tarifsiz acıyı yok etmek için, elime geçen tek ve ilk fırsatım olan hastalığımı bahane edip yanlarına geldim ve ebemin ammını tersten gördüm.

Eğer ebenizin ammını hiç tersten görmediyseniz, size şöyle tarif edeyim; mideniz hep bulanık, etrafınız akıl verenler yüzünden hep kalabalık, uykularınız yarım yamalak, baş ağrılarınız rüya görmenizi dahi engelleyecek kadar kesiksiz ve süreklilik içinde, his kayıplarınız had safhadadır ve bu yüzden bazen ellerinizi sobada yakılacak iki odun parçası gibi hissedersiniz ve hatta o anlarda kendinize dokunduğunuzda kendinizi hissedemediğiniz için ağlama krizleriyle cebelleşirsiniz, bir rüyadan uyanırcasına "ben nerdeyim, ne zaman, neden buraya geldim" sorularınız daima tetiktedir ve bu yüzden yabancılığınızı atlatmak için gözleriniz etrafı tanımak için hızlıca bakınır durur. O anlarda siz durursunuz. her şey durur. Durmuş olduğunuzu ve durgunken ebenizin ammını tersten gördüğünüzü işte o zaman anlarsınız.

Ebemin amını düz görmeye başladığı şu basit günlerimde, insanın kendisinden başka acıyanının olmadığını da anlamış bulunmaktayım. Aynı zamanda beni onlardan uzak bir hayat yaşamaya ittikleri için de şükrediyorum. İyiki onlardan uzakta yaşamışım ve iyiki onlarsız yaşayarrak bugünlerime kadar gelmişim. Geç oldu, güç oldu ama ne yapalım böyle oldu. Durmak yok, yola devam.