Korona demişken, sahi bu beladan nasıl kurtulacağız?
Bulunduğu söylenen aşılar kısa zamanda işe yarayacak mı?
İyileşecek miyiz? Kendimizi eve hapsetmelerimiz son bulacak mı?
Tüm bu hengame nasıl bitecek, ya da tümden bitecek mi?
Ben, insanlık için, tüm bu mesafe yaratan olayın kökten bitmesini, yok olmasını istiyorum. Çünkü o hesapsız kitapsız bi şekilde, korkusuzca sokaklarda sürtmelerimizi, tanıdık tanımadık herkese sınırsızca dokunduğumuz, dokundurduğumuz, dokunmalarına ve dokundurmalarına izin verdiğimiz zamanlarımıza dönmek istiyorum. Kısaca; tüm insanlık adına eski koronasız günleri özlüyorum. Çok özlüyorum.
Yani şimdi özlüyorum falan filan dedim ama aslında özlediğim şey sadece önlemsiz ve aniden alınan "sokağa çıkıp bi tur atayım" kararını hesapsız kitapsız yerine getirebilmekten başkası değil. Çünkü korona öncesinde cidden çok özgürmüşüz ve bunu görünmeyen bir düşman karşısında fark edebiliyor, sike sike kabulleniyoruz.
Şimdi ise korona karşısında, en sokağa çıkmayan insan bile evde otururken aniden gelen o "çıkıp bi hava alayım" düşüncesini acımasızca içine doğru bastırıp yok etmek zorunda kalıyor. Herkes bir şekilde kendini sınırlandırıyor, rahat hareket etmeyi bırakıyor.
"Bastırarak" demişken şuna değinmeden geçemeyeceğim; son bi kaç yıldır zaten kabuğuyla yaşamaya alışmış salyangoz misali yaşamaya başladığım için bu korona durumuna karşılık olarak biraz idmanlıyım ve bundan dolayı da; korona beni ruhsal olarak çok etkilemedi. Ama yine de "en çok ben idmanlıyım" diyeni bile hafif bi titretmiyor değildir. Herkese zoraki bi çeki düzen verdirdi, almayana ise mecburi bi düzen aldırmak, davranış ve sosyal hayatını şekillendirmek zorunda bıraktı.
Kendim için ise; dediğim gibi zaten son 2-3 yıldır salyangoz misali çoğunlukla kabuğumda yaşamaya alıştığımdan, ev hayatına odaklanmıştım. Yani korona öncesinde de çoğunlukla evde olduğumdan dolayı 2020'de de korona baskısını çok yaşamadım. Ya da bana çok koymadı diyebilirim. Ama bana ÇOK koymamasına rağmen yine de işim olduğunda veya market için dışarı çıktığım durumlarda vs sürekli içimde bir ses "aman şuraya dokunma, aman şu kalabalıktan uzak dur, ama eldivensiz bir şey tutma, aman kolonyasız kimseye yaklaşmaya, ödeme yaparken kağıt para üstü almayacak şekilde ödeme yapi kredi kartı şifreni girdiğin alete çok yüklenme, elini de hemen cebine atıp orana burana sürtme, eve dönünceye kadar maskeyi çıkarma, eve döndüğünde giysilerini diğer odada çıkar, elini yüzünü temiz yıka, en son yine kolonya ile haşir neşir ol, öyle otur oturduğun yere" deyip durdu.
Bu pimpiriklilik beni koronaya yakalanmadan yıl sonuna vardırdı ve işte zaten sağlıklı bi şekilde bu satırları yazıyorum.
Yani korona özelinde duruma bakarsak; çok şükür, yılı kazasız belasız atlattım.
Öküz Herif'de benden farklı değildi. Beraber dışarı çıktığımız zamanlarda, birbirimize oraya buraya dokunma, elini gözüne sokma, gir gir iyice kalabalığa dal, korona kapmadan eve dönmeyelim sakın diye diye az kavga etmedik değil. Hatta bazen onun sırf bana kızmak için bu korona belasını bahane edip söylendiğini bile düşündüm. Çünkü çok abartıyordu ve her şeye, her hareketime söylenip duruyordu. Ki bende zaten dikkatli ve pimpirikliydim. Ama işte onun söylenmelerinden kurtulamıyordum. Ahhhh ah.
Korona dışında ise her şey allak bullak. En çok da kafamın içi. Gerçi bunu o kadar da abartmamalıyım. Sonuçta artık olayları daha farkında olarak ele alabiliyorum ve şımarık bir çocuğun her gördüğünü istemesi veya ilgi manyaklığından dolayı sürekli gürültü yapması durumlarından çok uzaktayım.
Bu yıl şu "gerçekliğe bağlanma" dediğim olayı artık gittikçe daha sık ve daha ağır bir şekilde yaşamaya başladım. Sanki o anları yaşarken; bi anda orada doğmuşum veya bir anda olduğum yerde gözümü açmışım gibi bir his oluşuyor ve sanki o ana kadar yaşadığım hiçbir şeyi ben yaşamamışım da sadece içimden dışarı bakarak olan biteni izlemişim gibi bir ruh haline bürünüyorum.
Üstelik tüm bunların ne olduğunu bilmediğim veya ne hissettiğimi de anlatamadığım için bu beni daha çok korkutuyor. Bazen o duyguyu öylesine şiddetli yaşıyorum ki; sanki o ana kadar yaşadığım hayatı ben yaşamamışım da, şimdi o anı yaşamaya gelmişim gibi bir ruh haline giriyorum. Sanki tüm o geçmişim, tüm yaşadıklarımı ben aslında hiç farkında olmadan yaşamışım ama işte şimdi bi anda hayata gelmişim ve yaşadıklarımın hepsinin de farkına o anda varıp şok oluyorum.
Özetle; tüm bu yaşadığım deneyimin ne olduğunu merak ediyorum. Umarım bunun hiç yaşanmadığı ve ne olduğunu anladığım bir yıla giriyoruzdur.
Bu durumu sanırım geceleri de yaşıyor olsam gerekki, Canımiçi beni bir kaç gece uyandırmaya çalışmış ama uyanmamışım. Üstelik çok korkmuş ve o anlarda beni saran titremeden dolayı dişlerimi kıracağımı sanarak ağzıma bir şeyler tıkayıp çenemi birbirine vururken kendime zarar vermemi önlemeye çalışmış. Ama engel olamamış. Bu yaşadığım şey her ne ise, bunu farklı zamanlarda bir kaç defa daha olmuş ve ben hiçbirinin farkında değilim. Sadece ertesi gün o anlattığında "tamam" deyip geçiyorum. Zaten başka ne yapabilirim ki?
O ise sakinliğime şaşırıp "olum nasıl farkında değilsin, az kalsın çeneni kıracaktın, kendine zarar verecektin. çok korktum. yarım saat senle uğraştım. ambulans çağıracaktım. kitlenip kalıyorsun. inşallah altından bir şey çıkmaz" diyor.
Bence de inşallah altından bir şey çıkmaz.
Diğer günlük olaylara gelirsek;
Bu yıl kendimin iyi biri olduğunu düşünmeye başladığım bir yıl oldu. Yani öyle zararsız, kimseye karışmayan, kendi kendine sakince yaşayıp giden biriyim. Üstelik diğer insanlarla olan ilişkimde de, elime geçen iyilik yapma fırsatlarını da hiç kaçırmıyorum. Ben meleğim ama kanatlarım yok, 2 elim kolum var :)
Gerçi şimdi düşündümde, zaten kim kendine "kötü biriyim" diyor ki? Hiç kimse. Herkes iyi. Herkes iyilik yapıyor. O zaman bu ölümler, tecavüzler, tacizler ve bombaları kim atıyor?
İyiler iyilik bombaları mı atıyor başka insanların üzerine, iyiler güzel güzel mi tecavüz ediyor birilerine, sakince hiç korkutmadan mı taciz ediyorlar hedeflerini?
Sahi kim kötü ki? Herkes iyiyim diyor. O zaman kim tü kaka. hepimiz temizsek, hangimiz pisiz.
2020'de biraz daha olgunlaştığımı düşünüyorum.
Artık ufak bir parıltıda tamamen ateşe kapılarak parlayıp durmuyorum.
Eskiye nazaran en azından sakinliğimi biraz daha koruyabildiğim bi döneme girdim. Biri okkalı bi küfretse, üstüne daha alasını kendime ben edicem. O derece sakinleştiğim bir yıl yaşadım.
2020'de boş ve amaçsız bir hayat yaşadığımı kabullendim.
Şu hayatta hiçbir amacım yok, hiçbir önemli bir şey yapmıyorum, yapacak gibi de durmuyorum. Ben boşuna oksijen tüketen sıradan bi insan. Ben öylesine gelip, öylesine gidecek adam. Ben nefes alıp veren herkesten biri. Bence ben böyle yaşamamalıyım. Böyle yaşayarak yazık ediyorum kendime ve ömrüme.
Boş biri olduğumu kabullenince biraz rahatladım ve bi kaç gün sonrasında ise aklıma hayatımı anlamlandırmak, en azından ölmeden önce bi boka yaramış olmak gerektiği fikri takıldı ve bende düşüne düşüne "madem yıllar önce evlilik bokunu yiyip dünyaya bir insan getirdim, bundan sonraki hayatımı ona adayayım da bi boka yaramış olarak öleyim" diye karar verip, oğlumun annesi ile görüştüm.
Oğlum için onunla yine bi araya gelir, köpek gibi çalışarak ikisine de bakarım, çocuğa da en azından sıkıntı yaratmadan iyi bi çocukluk ve eğitim hayatı sağlarım diye düşünüyordum ama annesi çok başka bir dünyanın insanı olmuş ve benim teklifime karşılık;
-Çocuk için bir araya gelmeye gerek yok, çocuk için bir araya gelinmez" dedi.
Döndüm şöyle bi mimiklerine baktım. Çok ciddiydi. Dalga geçmiyordu. Zaten eskiden de espri yeteneği yoktu ama şimdi iyice bi buz kütlesine dönüşmüş. Sanki dersin, kuzey kutbundan kopup gelmiş koca bi buz kütlesi gibi öylece oturuyordu. Üstelik "bir araya geleceksek kendimiz için gelmeliyiz" dedikten sonra eve alınacak eşyalardan bahsetti ve bahsedince bi anda gözümden iyice düştü, çooooook aşağılara düştü. Bir daha dönüp bakamayacağım kadar veya baksam bile göremeyeceğim kadar aşağılara düştü.
Evet işte böyle. Yani; 2020'de bi boka yaramaya karar verdim ama o boka nasıl yarayacağımı da bilmiyorum. Boka yaramak için attığım adım ise götüme yediğim tekmeye dönüştü. Bakalım tekmenin acısı geçince ne yapacağım ve anlamsız hayatımı, en azından oğluma adayarak anlamlı kılabilecek miyim?
Bunu gerçekten bi şekilde başarmış olmak, yapmış olmak istiyorum. Yani evlilik falan değil de, oğlumun hayatını biraz olsun kolaylaştırmış olarak ölmek istiyorum.
Bence yaşayacaksam, oğlumun hayatını biraz daha kolaylaştırmak için, iyi biri olarak yaşaması için, iyi birine dönüşmesi, dünyaya iyilik yapmasını sağlayacak şartları sağlamak için yaşamalıyım. Onun hayatını güzelleştirerek, kendi hayatıma da böylece bir anlam katabileceğimi düşünüyorum. Bence ben çok doğru düşünüyorum.
Zaten şu çok bok boş hayatımda güzel olan tek şey oğlumken, onun için yaşayarak kendime de iyilik yaparım. En azından yaşlanıncaya kadar yaşarsam, o buruş buruş suratımın altındaki vicdanım sızlamaz ve ben rahat rahat ölürüm.
Hayatımı oğlum için bir şeyler yaparak anlamlandırabileceğimi biliyorum ve eminimki hayatım sadece bu amaç uğruna yaşarsam anlam kazanacak.
Hem zaten uğruna yaşayacağım başka hiçbir şey yok ve açıkçası uğruna yaşamaya değer hiçbir şey de görmüyorum. Oğlum için yaşarsam, en azından hayatımı ve onun hayatını anlamlandırmış olurum :)
Böyle düşündüğüm için mutluyum :)
Çok mutluyum.
2020 gelip geçti, ama ben artık daha derin düşünen, derin bakabilen birine dönüştüğümü de düşünüyorum. Hatta galiba hep derin biriydim ama bunun farkında değildim. Sadece insanların sığlığında kendi derinliğimi göremiyordum, ama onlardan uzaklaşınca kendi sınırlarımı, derinliğimi fark etmeye başladım. Üstelik bir çok insandan farklı olduğumu ve farklılığımın da derinliğim olduğunu kabullendim.
2020'de normal biri olmadığımı kabullendim ve yıllarca normal olmak için boşuna çabalamış olduğumu da anladım. Ben normal değilim. Ben sadece normal bir insan olmaya çabalayan anormal biriyim. Normalliğim anormal olmamdan başka bir şey değil. Ben sıradan olmaya çabalayarak kendime işkence etmişim. Kendime yazık etmişim. Ben tüm bunlar için kendimden özür diliyorum. İyiki varım ve iyiki kendimin farkındayım. Şükürler olsun.
2020'de 35 yaşına bastım. Ama içimde hâlâ 25 yaşımda biri var. Eskiden, yaşlanınca, yaşlı olduğumu hissedeceğimi sanıyordum ama meğer durum farklıymış. İnsan yaşlı olduğuna dair sözler söylesede, yaşlılığı hissetmiyormuş. Seneler de sadece et ve kemiklerini yoruyor, ruhun ise hep çıtır çıtır içinde kıpraşıp duruyor.
2020'de 8-9 ay evden internet üzerinden çalıştım ve biraz para biriktirdim. Bakalım 2021'de ne yapacağım.
2020'de Canımıniçi ile ilişkimizin çok zorlu dönemlerini de yaşadık, çok güzel zamanlarını da. Bazen onu terk edip hiç kimseyi tanımadığım bi yere taşınmak istesemde yapmadım. Yapamadım. Çünkü doğru insan olayının, benim için vücut bulmuş hali ondan başkası değil. Onun içinde benden başkası değil. Kabullendim.
2020'de çok yanlızlaştığımı, kendimi yalnızlaştırdığımı anladım. İyiki de yapmışım. Çünkü hayatımda çok insan varken daha anlamsızdı ve açıkçası günlerim bomboş geçiyordu. Şimdi ise kimse yok ve tüm vaktim sadece bana ait. Üstelik bu vaktimi daha kalıcı ve değerli şeylere ayırabiliyorum.
Hem zaten arkadaşlıklarımı da hep ben sürdürüyordum. Arayıp sormayı kesince, bazılarının bi kaç aramasına dönmeyince bitti gittiler. Ohh kafam rahat ve kocaman gerçek bi yalnızlık var.
2020'de aslında göründüğümden, olduğumdan daha yalnız ve hatta gerçek bi yalnız olduğumu anlayıp kabullendim. Çünkü kalabalık bi ailede doğup büyümeme rağmen, şimdi hayatımda yoklar ve ben tek başıma hayatta kalmaya, bi şekilde kendimi iyi tutmaya, günün sonunda ise başımı rahatça yastığa koymaya çalışıyorum. Oysa 9 kardeşli bi anne babanın çocuğuyum. 2 ablam dışında herkes evli ve torun tombalaklarda sayılınca küçük bir ülke kurabilecek nüfusumuz var. Ama ben yalnızım ve tek başıma yaşıyorum.
Bunu şu son 2-3 aydır anlamış bulunmaktayım ve canım çok yanarak kabullendim. Bi ara ağlayasım da gelmedi değil. Belki ağlamış da olabilirim. Çok emin değilim. Ama böyle yaşamayı da ben istedim. Çünkü bunu şimdi anlamamın çok çok öncesinde hayatı yanlış anlayıp, yaşamımı da böyle şekillendirmiştim. Şimdi ise, hayatımı böyle şekillendirdiğimi görünce o zamanlar çok cahil, çok güçsüz olduğumu görüyor, anlıyorum. Üstelik öyle cahil ve güçsüzdüm ki; yanlış yapmaktan başka çarem yoktu. Mecburen yanlış yaptım. Yapmak zorunda kaldım. Yanlış yaptım, yalnız kaldım. (güzel uyak oldu)
Oğlumla ilişkimizde, eskisine nazaran daha sık iletişimde olduğumuz için olsa gerek birbirimize karşı olan davranışlarımızda da değişiklik var ve bunun sonucu olarak olsa gerek, 2020'de biraz daha "gerçek"ten baba olduğumu hissettim.
Annemle gerçekçi bi konuşma yaptım. Ama o her zamanki tavrıyla yanıtladı, karşılık verdi. Yani umursamak ve umursamamak adlı belirsiz tavrıyla, ciddiye almak ve almamak arasındaki davranışıyla. Annemin nasıl biri olduğunu anlamıyorum. İyi biri mi bilmiyorum. Cahil mi, bilgili mi emin değilim. Belki de annem aslında sadece anneliğini yapıyor. İşte öyle.
2020'de Canımıniçi ile bir aile olduğumuzu hissettim. Evimiz, eylemlerimiz, geleceğe dair olan konuşmalarımız ve daha sayamadığım bi dolu diğer -ler'ler ve -lar'larla onunla bi aile olduğumuzu, aile olmak için çabaladığımızı fark ettim. O da bundan çok memnun ve zaten en çok çaba harcayan da o.
Öte yandan çok kırıcı olduğumuz, çok kırdığımız, çok siktir çektiğimiz zamanlarımız da olmadı değil. Hem de fazlasıyla oldu. Ama iyi şeylerin geçip gitmesi gibi, kötü olanlar da geçip gidiyor. Yani kalıcı olan hiçbir şey yok. Kendimiz dışında.
2021 hepimiz için çok güzel bir yıl olsun. Umarım bu yıl daha az kalp kırar, daha az yoruluruz, daha az ağlar, daha çok mutlu oluruz, daha az seks yapar, daha çok seviliriz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.