bitmeyen şok etkisi

Bu aralar çok sık küçük küçük depresyonlar olduğunu düşündüğüm şeyler yaşıyorum. Daha doğrusu hani şu gerçekliğe bağlanma durumu dediğim şey var ya, işte onu.
Bazen öyle ansızın oluyorki, sanki şimdiye kadar ben diye biri yokmuşta, henüz az önce tüm bu olmakta olanın içine doğmuşum gibi donup kalıyorum.
O an gördüğüm, hissettiğim şey; sanki tüm bu hayatı ben yaşamamışım ya da yaşamışım ama aslında farkında olmadan yaşamışım gibi bir farkındalık oluşuyor ve bu farındalık beni dondurup bırakıyor.
 Sanki tüm yaşanan hayatın, şu başımdan geçip giden onlarca yılın yaşayanı değilde, izleyicisiymişim gibi içimdeki pencereden dışarıyı izlercesine bakınarak yaşamışım gibi öylece kalakalıyorum.
Bunun adı depresyon mu, ya da benim ilk zamanlarda dediğim adıyla "gerçekliğe bağlanma" mı, yoksa başka bir şey mi bilmiyorum ama işte böyle şeyler oldu ve öyle görünüyorki olmaya da devam edecek.
Bununla yaşamaya alışmak, kendimi bunu engelleyen olmaktansa ona alıştırmak ve olan her ne ise onu normal görerek çabalamak ise yeni düşünce ve davranış biçimin oldu.
ve açıkçası şunu da söylemeliyimki; üstesinden gelemediğim ve zaten ne olduğunu da bilmediğim için olsa gerek asla üstesinden gelemeyeceğim bu ruh halini bu şekilde ele almak, böyle davranmak, o an onu yaşarken beni daha sakin ve iyi hissettiriyor. bugün 2-3 saat aralıklarla iki defa yaşarken de hissettirdi.

Yani; tüm bu şok edici korkunçluğa rağmen işin güzel tarafı şu ki; artık bu yaşadığım bok her ne ise ondan korkmuyor, sadece yıllardır ve defalardır üst üstte farklı zamanlarda, farklı insanlarla, farklı olaylarda, farklı konuşmalar esnasında, farklı durumlardayken aynı hissi deneyimlediğim için, deneyimliyor olduğum için artık bunun farkında olarak kendim için o anı normalleştirmeye başlıyorum ve bu sayede artık o anın içindeyken ondan korkmak yerine, o anı anlama ve neden yaşadığım üzerine yoğunlaşıyorum ve hatta; henüz o anın ta içindeyken, yaşamakta olduğumun gerçekte ne olduğunu anlamam, hissetmem ve sonrasında ne hissedeceğimi anlamama dair "önüme çıkmış bir fırsat daha" olarak görüyor ve bu sayede de önceki deneyimlerime oranla, yaşamakta olduğum şeyi daha rahat ve normal görmeye başlıyorum.
Bunun sonucunda da sanırım böylece bunun o ilk zamanlardaki korkunçluğunu şimdi daha sakin atlatabiliyor, atlatmayı becerebiliyorum. 
Böyle yaklaşmam, olayı kendimce böyle ele almaya başlamış olmam, yaşanmakta olan karşısındaki yeni davranış şeklim benim için daha rahatlatıcı ve o anın etkisinden sanırım daha kolay çıkmama da yarıyor.
Çünkü tüm olan bitenlerin sonrasında artık eskisi kadar sert bi gerginlik veya sert bir şokluk yaşamıyorum. Sadece bir deneyim daha yaşamış olduğum için, farklı ne hissettiğimi, ne hissettirdiğine odaklanıyorum veya beni, bu deneyimi yaşamaya iten şeyin ne olduğu üzerine düşünmeye başlıyorum. Belki de bu durumu yaşamama sebep olan tetikleyiciye ulaşabilirsem, olayın kendisini çözümlemeyi de başarırım ve böylece her şey daha rahatlatıcı olacaktır.
Hem dünyada milyarlarca insan varken, bunu bir tek ben yaşıyor olamam. Mutlaka başka insanlarda yaşıyorlardır ama ne olduğunu bilmiyor, nasıl ifade edeceklerinin yolundan habersizdirler. Ya da belkide ifade ediyorlar ama birbirimizden haberimiz yoktur. en azından benim henüz onlardan haberim yok.