zaman kendine benzetir herkeşi

Koştura koştura yaşadığım o yorucu yıllar boyunca biriktirdiğim önemli önemsiz anıların ağırlığı şimdi yavaş yavaş kendini göstermeye başladı. Sahi, ben, şahsım, bizzat kendim tüm olanların hepsini nasıl yaşadım, nasıl oldu da tek bir hayatta, tek bir defada hiç öğürmeden rahatça sindirebilmiş olarak yaşadım. pardon ben insan mıyım? hâlâ yaşıyor muyum?

Hiçbirini yaşamıyormuşum gibi hızlıca geçip gittiğim o günleri artık biraz birazda olsa hatırlamaya başladım ve doğrusu onları tek tek yaşarken, ağırlıkları hakkında hiçbi fikrim yoktu. hâlâ da yok ve çok merak ediyorum; gerçekten ağır mıydılar, yoksa aslında hiçbir şey değiller miydi de ben şimdi kendimi rahatsız ettirecek bir şey bulmak için mi böyle düşünüyorum. neden böyle yapıyorum, yapmaya çalışıyorum? Yoksa benim bir sorunum var ve ne olduğunu bilmiyor muyum. pardon siz iyi misiniz?

Sadece öylesine bi şekilde yaşadım ve sessizce geldim bugünüme.
Geçmişim pek bir gri, çok kirli ama yine de benim. Hem ne yapıyım, zaten günler ardı ardına gelip geçerken öylece duramazdım ya? Dursam bile günler geçip gidiyordu ya? Hepimiz için. Herkes için. Benim için. Senin için. İçin için. Geçip gidiyorlardı.

O zamanlar çok yalnızdım ve inanır mısınız lütfen; yalnızlığımın farkında değildim. Şimdi yıllar geçmişken dönüp ardıma bakıyorum da; gerçekten çok yalnızmışım. Çok.
Ama tüm o çooook yalnızlığıma rağmen onu sanki  ben istemişim gibi, ben kendim seçmişim gibi davranmaktan geri kalmamışım. Çünkü yapacak bir şeyim yokmuş, şimdi dönüp bakınca görüyorum. Havalı cool bi yanlızlığa dönüştürmüş olarak sikimin keyfine göre yaşadığımı sanarak bugünüme yetişmişim. 

İstediğim bir hayatı yaşadığımı sanarak, dimdik durmaya çabalarken akan sümüğümü bile silemiyordum, fakat; ağlamaktan yorgun düştüğü için uyuya kalan küçük bir çocuğun masumluğunu üzerimden atıp kendimi ateşe atarcasına yataklara atmışım. Çünkü unutmak istediğim çok şey vardı. En başta da sevilmemişliğimi unutmak geliyordu ve ben onu görmüyordum. sadece her şeyi unutmuş olarak yaşamak için elimden geleni yapıyor, ardımda bir şey bırakmıyordum. ardımdan bırakmadığım şeyleri ben yanımda taşıyormuşum. o zaman görmemiştim, işte şimdi görüyorum.