şu ki, bu ki, ne ki?

hayatımın içine mi ettim, yoksa başka bir şey mi yaptım bilmiyorum.

öylesine boş boş yaşıyorum ve bu çok can sıkıcı. heleki benim gibi sürekli çalışmaya alışmış biri için işsizlik, herkesin canını sıkmasından daha çok sıkıyo canımı.

evde oturmuş, öylece bu satırları yazıyorum. çünkü yapacak başka bir şeyim yok. 

bilmiyorum. olsa, yapar mıydım onuda bilmiyorum. ama en azından bi tercihle bir şey yapmamakla, bir şey yapmamak zorunda kalmak arasında fark olduğunu biliyorum. bildiğim budur. başkası değil.

tercih etmek değerlidir. belki de şu sıçtığım dünyasında en güzel şeydir. 

çünkü karar sadece sana aittir ve sorumluluk sadece senindir. bunun değerini bilmeyen minyonlarca insan var ve belkide hiçbir zaman farkına varamayacaklar.

-------

bu aralar iş aramaya başladığım için, sık sık iş görüşmelere de çağrılmaya başladım. 

gidiyorum, kahve içiyoruz. zaten kahvesiz iş görüşmesi olmaz. sonra işte muhabbet edip dönüyorum.

bazen lafı fazla uzattığım olmuyor değil. çok oluyor. 

şimdi böyle "lafı uzattığım oluyor falan" dedim ya, sanırım beni neden işe almadıklarını da anlar gibiyim.

ama en çok da az para istemediğim için almadıklarını biliyorum.

iş bulmak için az konuşmak ve az para istemek lazım. bunu yeni öğrendim. ama ben az konuşmam ve az para istemem. 

-------

canımıniçi'ne olan aşkım geçti. ona aşık olmadığımı geçen hafta fark ettim ve bir haftadır ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. 

sonra benm onun ney, onun benim neyim olduğunu düşünmeye başladım. 

düşündüm düşündüm düşündüm ama neyim olduğunu bi türlü bulamadım.

bir şeyim değildi belkide. hatta belkide hiçbir şeyim. ama ne olmadığını da bulamıyordum.

sonra bugün dışarda her zamanki gibi söylene söylene gezinirken, onun benim neyim olduğunu fark edip ona da dedim ki; senle aile olduk.

evet o artık benim ailem. o benim her şeyim. biz onunla birbirimizin her şeyi olduk.

belki de aşk budur. zaten aşkın ne olduğunu kim biliyorki. aşk ne ki. aşk bu ki.