Yani galiba kendimi, doğduğumdan bu yana içimde olan hastalıklı halimden kurtararak sıradan bir insana dönüştürdüm ve bu beni sadece kendisiyle kalmasına rağmen mutlu olmayı bilen biri yaptı.
Belki de hepimiz böyle yaşamalı ve kendi yalnızlığımızla yüzleşmeyi, sadece ama sadece kendimizle baş başa kalmayı, kendimizle vakit geçirmeyi öğrenmeliyiz. İlk zamanlarımız zor olsa bile bunu başarmak imkânsız değil, dediğim gibi sadece zor.
Gördüğüm her erkeğin hayatımın aşkı olduğu algısına ilk olarak ne zaman kapıldım bilmiyorum. Ama şimdi dönüp bakınca, bu takıntıya dönüşen ve gördüğü her erkeğe aşık olmak için fırsat kollayan hasta yönümün, ergenliğimin başlangıcından sonraki 1-2 yıllık süreye dayandığını rahatlıkla söyleyebilirim. Çünkü öncesinde içimde böylesine büyük ve beni sadece bunun peşinde koşturan bir his yoktu. Bu köle edici güçlü hissin yerine içimde, erkekleri sadece seksi veya karizmatik bulup yanından geçen daha sessiz ve bu beğeniyi normal karşılayan yönüm vardı. Hepsi buydu ve ben bununla mutluydum.
Ama ergenliğimin bitişindeki sıradan günlerden bir gün, amaçsız ve boş hayatıma anlam katmak için, erkeklere aşık olmaya karar verdim ve birazcık daha heyecanlı olsun diye; olayın benim kontrolümden çıkmasına izin verip, yolunu açmak için de elimden geleni yaptım.
İşte tam olarak orda bi yerde de, bu çabam beni aşıp, benden bağımsızlaşıp, beni tamamen ele geçirdi. Üstelik bende başlamasına rağmen, içimde olmasına rağmen onu kontrol etmekte zorlandım. Zamanla ise kontrolü tamamen kaybettim. Artık bir yamyam gibi, erkek bedeniyle yaşayan bir vampir gibi, sadece yakışıklı etiyle doyabilecek bir akbaba gibi ordan oraya dönüp durmaya başladım.
Tüm bu dönüp durmalar arasında, bazen kendime geldiğim olmadı değil. Geldim ve ne haltlar yediğimi görmek için dönüp yerdeki sperm kaplı çıplak bedenlere baktım. Önce onlara, sonra kendime, sonra onlara, sonra yine kendime acıdım.
Kendime her geldiğimde, yaptıklarımı anlatacak beni sabırla dinleyecek kimsem olmadığı için koşup buraya ve başka yerlere yazdım. Hepsi bu.
Ama ergenliğimin bitişindeki sıradan günlerden bir gün, amaçsız ve boş hayatıma anlam katmak için, erkeklere aşık olmaya karar verdim ve birazcık daha heyecanlı olsun diye; olayın benim kontrolümden çıkmasına izin verip, yolunu açmak için de elimden geleni yaptım.İşte tam olarak orda bi yerde de, bu çabam beni aşıp, benden bağımsızlaşıp, beni tamamen ele geçirdi. Üstelik bende başlamasına rağmen, içimde olmasına rağmen onu kontrol etmekte zorlandım. Zamanla ise kontrolü tamamen kaybettim. Artık bir yamyam gibi, erkek bedeniyle yaşayan bir vampir gibi, sadece yakışıklı etiyle doyabilecek bir akbaba gibi ordan oraya dönüp durmaya başladım.
Tüm bu dönüp durmalar arasında, bazen kendime geldiğim olmadı değil. Geldim ve ne haltlar yediğimi görmek için dönüp yerdeki sperm kaplı çıplak bedenlere baktım. Önce onlara, sonra kendime, sonra onlara, sonra yine kendime acıdım.
Kendime her geldiğimde, yaptıklarımı anlatacak beni sabırla dinleyecek kimsem olmadığı için koşup buraya ve başka yerlere yazdım. Hepsi bu.
İçindeki çocuk büyümüş
YanıtlaSil:) teşekkürler.
YanıtlaSil