Sarhoşken sikilmek veya sikilmemek. İşte bazen bütün mesele budur!

Önceki gece, sınavlardan çıkmış olmanın etkisinden dolayı salak rolünde olduğum için gereksiz bi etkinlikteydim. Oysa daha en başından etkinlikte olmayı hiç istemememe rağmen gitmiştim ve olaylar gelişmeye başlamıştı bile.
Mekân; gündüz kafe, gece ise bara dönüştürülen bi yerdi. Geceyi düzenleyenler ise Azeri, Gürcü, Kırgız, Özbek ve Rus'lardı. Gelenler de onlardan başkası değildi ve ortalığın karışacağını daha ilk kafile geldiğinde anlamış gibiydim ama kalmaya devam etmiştim.

Oraya beni götüren ise Travesti Sesli'nin kendisiydi. Hani şu geçen yıl tanıştığım Kalın Sesli Kız vardı ya o. Hani erkek arkadaşı Tiz Sesli'ydi falan.
Ben onların birbirlerinin zıt ses tonlarında olmalarından ve Tiz Sesli'nin biraz kırıtkan, Kalın Sesli'nin ise biraz erkeksi olmasından dolayı birbirini tamamladıklarını düşünürken, onlar yüzlerce defa ayrılıp tekrar barışıyorlardı.

Bu ayrılık ve barışmalar esnasında ise ben ve Travesti Sesli'nin yakınlığı, onların ayrılmaları sırasında daha bi artıyordu. Çünkü ilişkisinin yanlışlarını veya işte diğer detaylarını gelip benimle konuşarak görmeye anlamaya çalışıyordu. Ben de kendi deneyimlerimden yola çıkarak ona ilişkiler ve kadın erkek olaylarını anlatıp duruyordum. Durum böyle olunca daha fazla zaman geçirmeye, gittikçe de sürekli beraber takılmaya başlamıştık. Ama geçen yıl okul bitmeden üç hafta önce, onun sık sık yaptığı gibi o gün beni yine satınca, ben de hiç üstelememiş günümü geçirip sonrasında da hayatıma devam etmiştim.

Okulda karşılaştığımız zaman ise sanki beni tanımıyormuş gibi davranmış, sonrasında ise beni gördüğü yerlerde yanımdan geçip gitmeye devam etmişti. Doğrusu bu davranışlarının bu kadar abartılı olmayan ve hatta küçük ve önemsiz sayılan örneklerini daha öncede göstermişti ama bu kadar büyük ve abartılı olanını ilk defa gösteriyordu.
Bu davranışlarına karşılık çok şaşırdım, biraz kırıldım, sanırım biraz üzüldüm de ama sonuç olarak, benden uzak durmasının ilişkisi için daha iyi olduğunu düşünerek kendimi ikna ederek kandırmayı başardım.
Zaten hep böyle yapmıyor muyuz? Yani kendimizi kandırmıyor muyuz? Biz kendimizi kandıramazsak da birilerinin bizi kandırmasına izin vermiyor muyuz?

Neyse işte; onun böyle davranmasıyla iletişimiz koptu ve biz kocaman olmayan şu okulda iki yabancı gibi yaşamaya başladık. Bu süreçte, onu biraz anlar gibi oldum. Çünkü erkek arkadaşı, onun benimle zaman geçirmesine pek iyi gözle bakmıyordu. Ama o yine de benimle takılıyordu. Böyle olduğunda, benim yüzümden bazen atıştıklarını falan söylüyordu.
İşte biraz da sırf bu yüzden, onun adına, artık onunla aramızın iyi olmamasına sevindim gibi de oldu. Böylece daha iyi bir ilişkisi olacak, benim konu olduğum sataşmaları ortadan kalkmış olacaktı.

Gerçekten böyle olmuştu ve okulun bittiği hafta, o ve Tiz Sesli Sevgilisi, eskisine nazaran artık daha fazla yakınlaşmışlar, sokakta her zamanki gibi biraz çekingen veya rol yapar gibi değil de, bunların aksine birbirlerine pek samimi ve içten davranmaya başlamışlardı. Beni de zaten tanımazlıktan geliyorlardı. Bu sorun değildi. Çünkü ben onlardan yaşça büyüktüm ve çocukluklarını hoş görebilirdim.
(Büyüklük; kendinden küçükleri hoş görmekten ve danışıldığı zaman konuşmaktan ibarettir. Bunu öğreneli çok olmadı.)

Hem görüşmeyi kesen o olunca, görüşmek istediğini söyleyen de o olmalıydı. Ayrıca yapılan kaba davranışlara karşılık artık özür beklediğim ve açıkça "özür dilerim" denilmeden önce asla adım atmadığım, atmayacağım seviyeye ulaşalı da çok oldu. Böyle davranmak konusunda geri adım atmayacağıma dair kendime de söz verdim.
Çünkü insanlar kaba olduklarını bilerek kabullenmeli ve kabalıklarına karşılık da özür dileyebilmeliler. Hayatımdaki insanlara bunu öğretiyorum ve gerçekten çok yararını görmeye başladım. Oysa eskiden böyle değildim. Biri ağzıma sıçsa, peçeteyle siler, onunla konuşmaya, iletişimimizi sürdürmeye devam ederdim.

Şimdi, ben eskisi gibi olmayınca ve zaten eğitim yılı bitince, onunla aramız tamamen görüşmediğimiz bir seviyeye taşınmıştı. Ama yaklaşık bir ay sonra bana whatsapp'den yazdığında şaşırdım. Yazdığı şey ise gündelik "selam, naber" babında cümlelerdi.
Önce selamına hemen karşılık vermeyi düşündüm ama sonra "yaptığı yanlışa karşılık, özür dilediğini anlayıp, özür dilediği zaman cevap vermeliyim" cümlesini içimde kurup, selam'ını cevapsız bıraktım.
O da zaten üstelemedi ve bu yazışından 2 ay sonrasına kadar da bir daha yazmadı.
Tekrar "naber" ve 1 saat sonrasındaki "hayırdır konuşmuyor muyuz?" diye yazdığında da cevaplamadım. Çünkü zaten konuşmuyorduk ve nedenini biliyordu, ama buna rağmen salağa yatıp, ya da beni salağa yatırıp iletişimimize kaldığımız yerden devam etmek istiyordu. Böyle davranmasının nedeni ise; daha önce hep böyle yapmamızda. Bu sefer de öyle yapacağımızı sanıyordu. Ya da beklentisi o yöndeydi.

Zaten "hayırdır, konuşmuyor muyuz?" diye yazarak sorduğu anda, cevap verirsem, ikimiz arasında, onun örtük isteğiyle, bitmek bilmez bi yazışma başlayacak, bunun sonucunda da her zamanki gibi gevezeliğimden yararlanıp, arkadaş olmaya çalışacak, ben ise yine onun davranışlarını yaşına bağladığım için, direnmeyi bırakıp, sürtüp giden bir arkadaş ilişkisindeymişiz gibi, kabalığını hoş görecektim.
Hep böyle yapardık. Sadece onda değil, tüm ilişkilerimde hep böyleydim. O ise bunun farkındaydı ve "hayırdır konuşmuyor muyuz"un sonrasını öngörecek kadar zeki genç kadınlardandı.
Oysa karar vermiştim; kesinlikle özür dilemeliydi. Özür dileyinceye kadar da konuşmamalıydım.

Cevap vermeyeceğimi anladığında ise yazmayı bırakıp aramaya başladı. Telefonlarına da cevap vermedim ama ısrarlı mesajlarından ve aramalarından şunu anladımki; erkek arkadaşından ayrılmıştı. Bu yüzden yanlızlığını, onu anlayacak, onun gibi düşünecek biriyle gidermeye çalışacaktı. Oysa ben onun yalnızlığını gidersem bile, duygusal boşluğu devam edecekti..

Bunu ona, henüz biz görüşürken de defalarca farklı konulardaki tartışmalarımızda, farklı şekillerde söylemiştim, söylüyordum;
"Şu an erkek arkadaşın var diye yalnızlığı pek hissetmiyor olabilirsin ve hatta sırf yalnız kalmamak için de erkek arkadaş ediniyor olabilirsin. zaten erkek arkadaşından ayrıldığında da sürekli beni aramanın nedeni, bu yalnız kalmama çabandan başkası değil. Ama bence yapman gereken tek şey, yalnızlığını ehlileştirmek. Yalnızlıkla başa çıkmayı öğrenmek.
Oysa sen henüz bunun farkında değilsin ve bu yüzden dışarı çıktığında veya okula gittiğinde sürekli yanında birini bulunduruyorsun. Böyle yaparak kendine yazık ediyorsun. Bunu çok geç olmadan anlamalı, yalnızlığı ve sana ait yalnızlığını kabullenmeli, yavaşça da ehlileştirmelisin. hayatında kimse olmadan, yanında kimse bulunmadan da yaşamanın normalliğini, normalliğin ortaya çıkaracağı güzelliği keşfetmelisin"

Bu ve daha nice cümleleri farklı zamanlarımızdaki sohbetlerimizde de kuruyor, ona kendimden örnekler veriyordum ama o hep red ediyor, aksine aslında yalnızlığı bildiğini söyleyip duruyordu. Oysa o sadece, o anda bana karşılık vermek için bu tür cümleler kuruyordu. çünkü hiç kimse kuru bir yalnızlıkla baş başa kalmadan, yalnızlığın ne olduğunu bilmez, bilemez. Onun öğrenmesi de çok sancılı olacaktı. Şimdi ise henüz toy olduğu için vakti vardı...

Yaz ayları geçerken, okulların açılmasına da az zaman kalmıştı. Geçtiğimiz yıl erkek arkadaşıyla çok zaman geçirdiği için çevresinde pek arkadaş edinememişti ve şimdi okullar açılıp da yüzlerce öğrencinin olduğu koca anfiye tek başına girip çıkmaya başladığında biraz şapşallaşacaktı.
Oysa söylemek istediğim şey de buydu; hayat erkek arkadaşlarımızdan ibaret değildir. Dışarı da kocaman bir dünya var. Değiştirebileceğimiz veya bizi değiştirecek kocaman bir dünya...

Eğitim dönemi başladıktan bir kaç hafta sonra okula gittiğimde fakültenin önünde, geçen yıl sınıfta hocaya sorduğum ensest sorusunun ardından gelip benimle tanışan genç kadın arkadaşımla karşılaştım ve onunla birbirimize sarılıp öpüşürken, Travesti Sesli'de hemen yanındaydı.
Bana bakıp ona selam vermemi, onu da sormamı ve hatta ona eskisi gibi sarılıp öpmemi bekliyordu ama ne yazıkki, onun benden açıkça "özür diliyorum" diyeceği zamana kadar, onu görmemeye ve yok saymaya kararlıydım.
Bu yaptığım sessiz bir şiddet gösterisiydi ve beden yerine ruhun ezim ezim ezileceği, görünmez bi şekilde alınan sert darbelerin görünmez bi şekilde kişiyi hiç tatmadığı kadar büyük bir acıyla incitmesinden başka bir amacı yoktu.
Kalın Sesli'nin yanında, diğer arkadaşımla tüm içtenliğimizle birbirimizi yanaklarımızdan öpüp, ardından da ayak üstü bi kaç saniyelik samimi bir muhabbet edişten sonra tekrar öpüşüp ayrılınca, Kalın Sesli olduğu yerde gözlerime dik dik bakarak öylece kala kalmıştı..

Bu ilkinden sonraki karşılaşmalarımızda da onu yine yok saydığımı kabullenmiş olmalıki, gelip özür diledi ve bende özründen önce sanki bir şey olmamış gibi davranmaya başlayıp arkadaşlığımızı sürdürdüm.
Bundan sonra ise gerçekten de çok gülüp geçtiğimiz anlar yaşadık, fazla vakit geçirdiğimiz için de sürekli kavga ettik, tartıştık ama sonrasındaysa eskisine göre iyice yakınlaştık.

Bazen yine eskisi gibi kabalıkları olmadı değil, ama artık kabalıklarına karşılık özür dilemesi gerektiğini öğrenmiş olduğu için özür diliyordu ve ben de bunun üzerine arkadaşlığımızı yine devam ettiriyordum.

"Ettiriyordum" diyorum çünkü dün gece beni ısrarlı bi şekilde o bara götürüp, sonrasında ortalık karışmaya başladığında beni tek başıma bırakıp gitmesi son nokta oldu.
Neyse olan oldu zaten. Artık çok umrumda değil. Ama umarım ya yeni bir erkek arkadaş edinir, ya yalnızlığını ehlileştirir, ya da lezbiyen olduğunu kabullenir veya umarım arkadaşlarımın "o sana aşık" cümleleri doğru çıkmaz...

Otalığın karışması ise; bara gelen ikisi hafif sarhoş, biri ayık genç üç kadından dolayı oldu. Çünkü eğlence başladığı sırada dışarıda onlarla tanıştık ve içeri girdiğimizde kadınlar "ya bize sahip çıkar mısın" dedikleri ve diğer ayık olanda sürekli "yardım et bana" demesinden dolayı, kadınları, erkeklerin götürüp sikmemeleri için çabalamaya başladım.

Kalın Sesli ise onların sarhoş olarak buraya gelmelerinden dolayı, bardaki erkekler tarafından götürülüp sikilmelerinin bizi ilgilendirmeyeceğini, başlarının çaresine bakmalarının sadece kendilerini ilgilendirdiğini söyleyip duruyordu. Üstelik bunu kızlara da defalarca şu cümlelerle söyledi:
"ne diye sarhoş olarak bara geliyorsunuz ki?"
"burası bar, ne bekliyorsunuz ki?
"madem sikilmek istemiyorsunuz, neden sarhoş geliyorsunuz ki?"
"bu kadar erkeğin arasında ne arıyorsunuz?"
"burdasınız, demekki sizde sikilmek istiyorsunuz"
"ee baksanıza herkesle dans ediyorsunuz, istemiyorsanız etmeyin, neden dans ediyorsunuz ki?"

Bu ve diğer aklımda olmayan "amınıza koyayım"lı cümlelerini de gece boyunca çabalamalarım esnasında sarhoş kadınlara karşı kurup durdu.
Kadınlara karşı bunları söylerken, arada bazen beni de kenara çekip "ya bırak kadınları ne halleri varsa görsünler. adamlar şimdi seni dövecekler, sana bir şey olacak. boşuna niye başını belaya sokuyorsun. baksana zaten adamlar çok pis. seni döverler, sana bir şey olacak" gibi cümleler kurup durdu. bi an ona hak vermedim değil, ama sonra içimde bi yerlerde çok derinden duyulması zor da olsa bi sesin "yaptığım şeyin devamını getirmem gerektiği"ni tekrarlayıp durdu. Hem zaten eğer doğru bildiğimizi yapmayacaksak, neden yaşıyoruz ki? Neden sağlığımız yerindeki? Bu yüzden kalın sesli'nin yüksek volümlü sesini umursamadım ve onun aksine, içimdeki volümsüz sesi dinleyerek yaptığım şeye devam ettim.

yani, Kalın Sesli'nin kadınlara kurduğu küfürlü cümlelerine karşılık, kadınların sarhoş olarak sikilmelerini önlemek için çabalayıp durdum. eğlenmelerinin sadece burada herkesin gözü önündeki danslarıyla yeterli kalması için uğraşmaya devam ettim.

Tabii uğraş derken, orda dans etmeleri ve herkesle sadece müzikten dolayı yakınlaşmalarından bahsetmiyorum. Çünkü zaten dans etmeye gelmişlerdi. Bu herkesin önündeyken normaldi, sarhoş genç kadınlara rağmen ayık olan herkes topluluk içinde otokontrolünü sağlayabilir, sıkıntı çıkarmadan eğlencesine devam edebilirdi.
Ama işin rengi, ayık erkeklerin, sarhoş genç kadınları kendi arabalarına bindirmeye çalışmaları ve benim karşı çıkmama rağmen, onları ısrarla dışarı götürüp çekiştirmeye başlamalarıyla değişince, kendimi bi anda kelle koltukta gezerken buluverdim.

Bi ara ortam iyice gerildiğinde, kadınları götürmeye çalışan erkeklerden bir kaçıyla birbirimize o kadar sert karşılık vermeye başladıkki, içlerindeki en yakışıklı ve en atletik ve en iri olanı bana doğru gelip iyice yapıştıktan sonra kulağıma "kızlar istiyor sana ne, sen niye karışıyorsun" dediğinde, ben çoktan tahrik olmuş, onunla olan vücut yakınlaşmamızın verdiği mecburiyetten dolayı çocuğun iri memelerinden birini, onu taciz etmek amacıyla dokunurken dayanamayıp hafifçe çimdiklemiştim ve o da bunu fark edip şaşkınlıkla geri çekilmişti.

Bu hareketim sonrasında o bi daha gelip beni bu kadar yakınlıkta uyarmadı. Ama diğer arkadaşları sarhoş kadınları çekiştirirken, kadınlar ve onların arasına girdiğimde bana "bırak kızların peşini" ve "kafan gövdene ağır geliyor herhalde" cümlelerini kurmaya başladılar.

Tehditlerini bi an korkarak karşılasam da, sonrasındaki bi kaç saniye içerisinde; yaptığımın yanlış olmadığını ve haklılıktan kaynaklı bir davranış içerisinde olduğum için duruşumu ve çabamı devam ettirmem gerektiğini düşünerek, onların tüm küfürlü tehditlerini de umursamadım, çabalarımın sonunda ise kadınları arabaya atmalarını önlemiş olarak içeri girip tekrar dans etmeye başladık.
bi kaç dakika sonra ortalık yine hareketlendi, gelip beni kenara çekmeler yine arttı, ve en sonunda tekrar dışarı çıktığımızda, kafamın gövdeme ağır geldiği tehditlerini tekrar işitmeye başladım.
Bu esnada gözüme kapıdaki badigard ilişti, ona durumu anlattım ama pek iplemedi. Olduğu yerde korkuluk gibi durup bakmaya devam etti. Zaten etrafımızda uzaklaşacak karga yoktu, korunmasız taze etin başına konmuş akbabalar vardı ve bostan korkuluğunu pek takmıyorlardı.

Ama inadım inattı; yani kadınları sarhoş olarak siktirmeyecektim. Bu yüzden tehditlerini ve tüm itip kakmalarını umursamadım, en sonunda ise Akbabaları uzaklaştırıp, kargaşayı bi şekilde giderdikten sonra kadınları, sarhoş halleriyle başlarına bir şey gelmemiş olarak alıp, başka yerde olan arkadaşlarına bırakıp ayrıldım.

Bu sırada Kalın Sesli'yi de gece boyunca takındığı tavrından dolayı ayıplayarak ciddi bi şekilde azarlamış, kadınlarla sarhoşken bu şekilde konuşamayacağı konusunda uyarmış, eğer almakta olduğu Hukuk Eğitimi'ni gerçek hayatına uygulamayacaksa, babasının parasını yemeyi bırakıp, bi an önce Mardin'deki hayatına geri dönmesini söylemiştim. O da bana bağırıp çağırmış, onu dinlemediğimi görünce de defolup gitmişti.

Ertesi gün de ona "sen fazlasıyla bencil, sadece kendini düşünen birisin. iyi bir insan değilsin. kötüsün. İçindeki kötülüğün azalmasını zamanla da yok olmasını dilerim. ama benimle bi daha karşılaştığında tanımamazlıktan gel. senin gibi insanlara hayatımda yer yok" mesajını atıp engelledim. Ben engellerken bir şeyler yazıyordu ama göndermesine izin vermeden engellemiştim ve mesajları bana ulaşmadan onda kalmıştı.
O zeki biriydi, eğer mesajının bana ulaşmasına izin verseydim, yine kendince haklı nedenler öne sürecek, yüzlerce yalan söyleyecek ve en sonunda da, yaptığının yanlış olduğunu kabul ederek özür dilerken, bi daha asla böyle bir davranışta bulunmayacağına yemin edecekti. O böyle biriydi. Ama ben artık hayatımda sadece kendini düşünen, gözünü kırpmadan yalan söyleyebilen insanları tutmayı bırakmıştım. Bundan habersizdi...

Kadınları arkadaşlarına bırakıp ayrılırken, onlara "çok şükür siz istediğiniz için, sarhoş olarak sikilmenizi önledim. eğer yarın ayıldığınızda hala aynı kişileri istiyorsanız, okul zaten küçücük. kampüste iki tur attıktan sonra karşılaşmanız zor değil. birbirinizi tavlayıp seks yapın. ama şimdi salak salak insanların arabasına binip, gece boyunca size tecavüz etmelerine neden olup kötü bir anı yaşamayın" demekten geri kalamadım. Çünkü biliyorumki; arabaya binip gidecek olsalardı, gece boyunca bardaki tüm erkekler üstlerinden geçecekti.
Sabahın ilk ışıklarına kadar, ya da onlar ayılıncaya kadar sürecek olan bu tecavüzler ise onlara, kötü bir anıdan başkasını vermezdi.

Bunu biliyorum ve çok eminim. Bunu en çok ben biliyorum ve herkesten çok ben eminim.
Çünkü bir arkadaşımla uzun zaman önce görüşmeyi kestik ve yaşamış olduğu travmadan habersiz olarak, onunla aramızda iki kişilik "doğruluk mu cesaret mi" oyunu oynarken, ona 18 yaşından bu yana sakladığım sırrımı söyledim ve bu sırrım, onun henüz bi kaç yıl önce yaşadığı çok daha kötü bir anısının karşıtlığından başkası değildi.

Görüşmeyi kesme nedenimiz şöyle gerçekleşmişti, o:
-hadi birbirimize hiç kimseye anlatamadığımız, utanç verici bir sırrımızı söyleyelim. ama ikimizde dürüst olacağız ve her zamanki gibi açıkça söyleyeceğiz. tamam mı?
-tamam.
-söz mü?
-söz.
-o zaman sen başla
-hayır sen
-ay tamam ben başlıyım. geçen ay memlekete gittiğimde annemin parası çaldım ve o düşürdüğünü sanıyor
-annenin parası olduğu için bu normal bence. hırsızlık bile sayılmaz.
-ya üff, ama ben çok utanıyorum.
-iyi peki
-o zaman sen bi sırrını söyle. benimki gibi olmasın. gerçekten utandığın bir sır olsun
-ya yok ya, beni bu kez es geçelim. aklımda bi tane var ve gerçekten düşündüğüm zaman utanıyorum. iyisi mi ben biraz daha düşüneyim.
-niye ya. aklındakini şimdi daha çok merak ettim. söyle, hem bu bi terapi gibi
-hımm iyi peki
(o an durdum ve düşündüm. gerçekten aklımdakini söylesem mi, söylemesem mi?
belki de aslında hiçbir zaman söylememeliydim ama işte, o gün bayram günüydü ve biz gidecek, konuşacak, görüşecek kimsemiz olmadığı için onun evinde buluşup kahvaltı etmiş, sonrasında da işte Kadıköy'e doğru yürüyorduk.
ben düşünürken o da ısrar etmeye devam ediyor, aramızda her şeyi konuştuğumuz için ona güvenmem gerektiğini tekrarlayıp duruyordu. tekrarlamaları arasında karar verip söze şöyle başladım)
-18 yaşındayken, Taksim'de sarhoş genç bi kadın beni çok beğenmişti ve beni istediğini belli ettiği için, bende onunla tanışmış 5 dakika sonra ise arkadaşımın evine götürüp beraber olmuştum.
aradan yıllar geçti ama bence sarhoş biriyle olmamalıydım. aklıma geldikçe utanıyorum. onun istemiş olması yeterli değildi. ben onun sarhoşluğundan yararlanmıştım" dedim. cümlem bittiğinde onun bakışları dondu kaldı ve hiç konuşmadı. 20 dakika sonra Moda Çay Bahçesi'ne girip oturduğumuzda da konuşma-maya devam etti.

Ters bir şeyler olduğunu anladım ama 1 saat daha oturmamıza rağmen hâlâ konuşmayınca çok utanıp "ben gitsem iyi olacak" deyip kalktım ve o bu sırada:
-sana ne diyeceğimi bilemiyorum
-lütfen bir şey söyleme
-yanlış anlama seni yargılamıyorum
-hayır hayır bir şey söyleme. görüşürüz sonra
-seni yargılamıyorum. sadece susmak istedim" dedi ve biraz daha sessiz kaldıktan sonra ben kalkıp gittim. bir daha da yüz yüze hiç görüşmedik.

Ama o günden sonraki bir kaç gün içinde bana whatsapp'den şöyle yazmıştı:
"Hayatta bazı şeylerle karşılaşmayı hiç ummazdim. Lay lay lom yuruyusumuzde de sorduğum sorunun altından gelecek bilginin böyle ağır olacağını bilemedim. Yanlış birşey soylememek için sustum. Şimdiyse dusunuyorum , birsey yapabilir miyim? Bu nasıl geçer ? Nasıl değişir? 
Başıma geldi.. ustune konuşmak istemiyorum ama beni en çok yaralayan kısmı bu işte. Kendime hep sordum bana bunu yapan kisinin hala dostları var o hala yaşıyor çevresi var geziyor tozuyor, nasıl olur ya böyle bir insanla , insanlar nasıl arkadaş olmaya devam eder ki diye hep sordum, çok üzüldüm aylarca konusamadim içime attım sarhoş oldum ayilamadim ne olduğunu bilmeyen ama kendini kaybeden beni, arkadaşlarım tasidi hep bi yerlere. 
Anlatamadım ne desem bilemedim. Ağladım ve kendimi kaybettim sadece. Unuttum sandım. Bi gün falimda çıkana kadar. Bana ulasmasini engellemiştim, bir cesaret yüzleşmek istedim. Bana ulaşmak istemiş. Bir sorun olduğunu ne olduğunu bilmediğini söyledi. 
Yaptığını anlattigimdaysa tepki veremedi bile . Birlikte agladik. Seni ben affediyorum ama Allah bir daha böyle birşey yaparsan umarım affetmez seni dedim. Affedemedim. 
Birilerine dokunmak çok zamanimi aldı. Arkadaşlarımdan uzaklaştim kendime yabancilastim. Biliyorlardı ben de birşey olduğunu ama soyleyemedim. Evlerde partiler olurdu yatak az olurdu. Ben kimseyle uyuyamazdim tek kalmama izin verirlerdi. 
Gay bi arkadasa alistim sonra o partiye geldikçe ona sarılıp uyudum hep. sonra bir adam çıktı karşıma. Eski sevgilim işte. İlk gece arkadaşın evinde sevistik. Ben ilişki istemediğimi soyledim . Bana geldi sonra tekrar sevistik ağlayarak anlattım başıma geleni ve onceden başka bir sevgilimden sokak ortasında yasadigim tacizi. Bak dedim iliski istemiyorum ama bana saygı duy bana bunları yapma. Yola çıktık onla nusaybine kadar gittik. Yolda ona güvendim iyi yol arkadaşı iyi insan demekti. Sevgili olduk. Aylar sonra sokak ortasında saclarimi çekiyordu. Affedemedim bu sefer. 
Hiç bir erkeğe güvenim kalamadı. Bana bile bile bunu yapan erkeğe hele hiç guvenemedim bir daha, hani anlatmıştım ilk gece bana vurmayacakti kötü davranmayacakti diye dusundum... psikolaaga gittim aylarca , toparlanmam lazımdı bu sefer kolay oldu savunma dersleri aldım. Şimdi biri bana dokunsa ağzını burnunu kirarim dedim. İşin teorisini öğrenmek için siddetsizlik merkezine başladım. Kendimi tanımaya sevmeye başladım tekrar. Ama o adamları affedemedim. Hiç hem de. 
Nefret buyudu içimde tiksinti arttı. Yokmuş onlar gibi yaşamaya çalıştım. Sokakta karşılaşınca maalesef bayilacak gibi oluyordum. Yolumu değiştiriyorum dua okuyorum yanımda biri varsa ona sariliyorum bilmiyorum, şimdi bunca şey yaşadım ama kötü konusamadim sana. 
Karşılaşmamız konuşmamiz bir kader sanki ben içimde nefretimi büyütürken ve yok sayarken yasadiklarimi karşıma çıkan sır bana diyor ki sanki, mücadele et dusun yardım et yok sayma. Ama inan ne diyeceğimi bilmiyorum. Uzun zamandır kimseyle konuşmamıştım. Bana inanmayan yakın dostlarım oldu destek olmayan. ben çok yalnız kaldım o adam kalmadı hem de hiç ... 
seni yargılama hakkım kesinlikle yok ama inan bilmiyorum senin için ne yapabilirim birşey yapabilir miyim bilmiyorum... çok üzgünüm seni kirdiysam.  en büyük sirrim bu benim de işte, bu da sen de kalsın.."

(onun bu mesajına karşılık şöyle yazdım)
kurban olayım ben sana. sen tanıdığım en güçlü insansın. senin yanındaykenki rahatlığımın, verdiğin huzurun tarifi yok. 
keşke anlatmasaydım. eskisi gibi yine içimde öyle bi yerde beni yemeye devam etseydi, ama böyle içimden çıkarıp sana atmış olmasaydım. affet beni.

(mesajıma karşılık şöyle yazdı)
Affetmek bana dusmez, kader demek ki karşıma çıktı tekrar. Ben kendimi toparlayayim bir sure. Dusuneyim. haber alamazsan darılma olur mu?

(yukardaki cümleleri yazdığında, karşılık olarak şöyle yazmam gerektiğine inanarak şunları yazdım )
Yok estahfirullah. İyi ol yeter. Dilersen bir yerlerde karşılaşırsak tanışmamış gibi yapalım. Bir süre ikimiz için de daha iyi olur. dikkat et kendine.

bu yazışmamızdan bir-iki hafta sonra ona Facebook'tan şöyle yazdım:

selam kardeşim, seni çok seviyorum, seni ilk gördüğümde de böyle uzaklara dalıp giden, bedeni orda olmasına rağmen, kendisi orda olmayan birini görmüştüm. oturup konuşalım. birbirimizi dinleyelim. lütfen. Uzun bir sure oldu konuşmayali . Dusundum dusunemedim . Bilmiyorum. seni kırmak istemiyorum ama bu suskunlugum kırıcı bir hale geldi farkındayım. On beş gün daha yogunum sonrası için konuşalım oturup Canımsın, tamamdır. Sana haksızlık yapmak istememiştim. Ama sanırım biraz çocuğum bazı sırlar insanları etkileyebilir uzebilirmis bilmiyorum. Sonrasında üstüne dusunemedim bile sadece çok kötü hissettim. Seni süreçte uzduysem üzgünüm. Vakit ayiramadigim içinde üzgünüm. Umarım iyisindir ve hayatin güzel gidiyordur.

seni suçlamadım ve davranışını masumca buluyorum. hatta çok masumane ve günahsızca bir davranış. doğal, samimi, içten ve çok insani bir davranıştı. bu doğallığın yüzünden sana haksızlık yaptığımı bile düşünüyorum. çünkü öncesinde seninle, senin bireysel sorunların üzerine konuşmadık ve ben aslında senin konuşmanı bekledim. sanki bir şeyler anlatman ve içindekini dışarı çıkarman gerekirdi gibi bir his vardı içimde. hatta seni ilk gördüğümde (ki seni ilk gördüğüm andaki o durgunluğunu fazlasıyla masumane bir etkileyiciliği olduğunu söylemiştim) dalıp gitmiş ve bedeni orda olmasına rağmen kendisi orada olmayan birini görmüştüm. o çatıdaki dalmışlığın fazla derineydi ve bunun kelimelerle ifade edilmesi yetersiz.. görüştüğümüz süre boyunca, keşke seninle, senin daha çok konuşmana fırsat vererek konuşsaydık. onu da yapamadım, hep sen konuşursun, anlatırsın diye bekleyerek erteledim, sana da ertelettim. böylece sırtındaki yükten habersiz kaldım ve o yetmezmiş gibi büyük bir yük daha yükledim sırtına. seni çok üzdüm affet. Lütfen özür dileme.. kapatalim artık bu mevzuyu.