Onlar Urfa'da beraber okurken tanışmışlar ama bi kaç yıldır çok fazla iletişimleri yokmuş. Hatta 1-2 yıldır birbirlerini de görmemişler, sadece whatsapp'den falan iletişimlerini sürdüyorlarmış.
Şeflerimiz "burda elemana ihtiyaçları olduğunu" söylendiğinde, ilk urfalı oda arkadaşım bu sarışın urfalıya "burda elemana ihtiyaç var, gelmek ister misin?" diye yazmış ve çocuk "gelirim" diye cevaplayınca, ertesi gün ben ve ilk urfalı oda arkadaşımla onun cv'sini beraber hazırlayıp insan kaymakları ofisine verdik.
İnsan Kaymakları Ofisi presedürlere göre hareket ederek, çocuğun gelip işe başlamasının uygun olduğunu bildirdi ve çocuk da bi önceki hafta gelip barda bizimle garson olarak iş başı yaptı.
Geldiği günden bu yana, kendi odasını sevmediği için de, bizim odada ilk urfalı oda arkadaşımla beraber yatıyorlardı.
Beraber yatmalarına cinsel bi anlam yüklemedim. Gayet insani bulduğumu ve illa ibneyim diye, herkesin herkese sürtüyor olduğunu düşünmeme gerek olmadığını kendi içime anlattım.
İçim ikna oldu. Hayat devam etti.
Buraya kadar her şey güzel, ama açıkçası bu sarışın Urfalı'nın konuşma tarzı ve bilinç yapısı, Manisalı'dan çok farklı değil. Çünkü o da sürekli küfürlü konuşuyor ve tüm cümlelerin sonuna, muhteşem olan "sikmek"i yerleştirip, karşısındakine bi saldırı ve aşağılama ifadesi olarak kullanıyor.
Bu yüzden geldiğinin ikinci gününde, şimdi burdan geçip gitmiş olan Manisalı'ya söylediğim gibi
-"çok fazla küfürlü konuştuğunu" ona da söylediğimde, bana karşılık olarak;
-"ben böyle konuşuyorum, benim konuşmam böyle" diye hafif terslercesine ve onu bu şekilde kabullenmem gerektiğine dair mesajın yüklü olduğu bir ses tonuyla cevap verdi. Bunun üstüne bende Manisalı Cahile yaptığım gibi:
-"o zaman benimle konuşurken küfürsüz konuşmaya dikkat et. bu sana olan kişisel bi tepkim değil, bi kaç yıldır genel olarak insanlarla küfürsüz konuşmaya çalışıyorum ve benimle konuşan insanların da benimle kurdukları iletişim süresince küfürsüz konuşmalarını istiyorum" dedim ve cevabım üzerine rengi atmış olarak, bi önceki cümlesinin neredeyse tekrarı olan
-"valla ben böyle konuşuyorum, benim konuşam böyle" diye cevapladı.
Zaten genel olarak, kelime hazneleri düşük olan ve konuşma becerileri gelişmemiş insanlarda bu hep böyledir. Küfür etmenin konuşma-iletişim olduğunu sanarak yaşarlar ve küfürlü cümlelerin tüm konuşmalarının asıl yerini almadığını düşünerek yaşayıp giderler.
Oysa bu düşüncelerinin tam tersine; küfürlü cümlelerle dertlerini anlatır, esprilerini yaparlar, arkadaşlıklarını sürdürür, yeni arkadaşlıklarını kurarlar.
Daha önce bende öyle olduğum için bunun ne kadar yanıltıcı bi durum olduğunu biliyorum. bu yüzden ona:
-"senin konuşmanın böyle olduğunun farkındayım. ama herkesle konuştuğun gibi benimle konuşmanı istemiyorum" dedim. hani böylece, en azından sadece ikimizin arasındaki iletişimin sürmesinin küfür etmeden de olabileceğini, bana küfür etmeden de gayet iletişim de kalabileceğimizi anlatmaya ve bu çabamın sonunda da beni anlayacağını düşünüyordum. Ama o benim düşüncelerimin tam tersine;
-"o zaman senle hiç konuşmayayım" demez mi?
saniyenin milyonda biri gibi bi süre için bile olsa üstüme bi afallama çökmedi değil. afallamam gelip geçtiğinde kendimi toplayıp;
-"eğer küfürlü konuşacaksan, hiç konuşma. ama küfürsüz konuşacaksan her zaman konuşabiliriz" diye cevap verdim ve bu sefer bana yüzü biraz daha sararmış bi şekilde;
-"tamam senle hiç konuşmam" dedi. Bende bunun ikimiz için de iyi olacağına inandığım için, tüm samimiyetimle;
-"olur. küfürlüdense, hiç konuşmayalım benim için daha iyi olur. " dedim ve konuşmamız bitti.
Bu diyalogumuz bittiğinde, konuşmaya başlamamızla beraber sararmaya başlayan yüzünün rengi biraz daha sararmıştı. sanki "nasıl olurda kendisine karşı, küfürsüzlüğü tercih ettiğime" şaşırmıştı.
Aslında evet, buna şaşırmıştı. Çünkü eskiden bende de olduğu gibi; o da küfür etmenin bi bok olduğunu sanıyordu ve buna göre tüm konuşmalarına küfürle nokta koyuyordu.
Zaten nedense "küfür etmenin samimiyet göstergesi olduğu" inancı bu kadar yayılmışken, birileriyle küfürsüz konuşmak, cinsiyet farketmeksizin artık fazla ezikçe bulunuyor..
Oysa asıl eziklik; küfürsüz konuşamadığı için küfür edenlerde, derdini anlatmak için cümle kuramamakta, küfürsüz espri yapamamakta, küfür ettikçe samimileştiğini düşünmekte.
Öte yandan, çalışanların yaşı ve düşünsel durumlarına baktığımda; burayı okul ortamından pek de farklı görmüyorum. Hatta geçen yıl okulda olduğu gibi, burada yaşadığım sorunlardan biri de bu küfürlü konuşanların, iyi bi halt yiyomuş gibi, tüm muhabbetlerine en basitinden "amına koyim, sikiyim" cümleleriyle başlayıp, sonlandırmaları.
Bu yüzden okulda da (özellikle yeni tanıştığım insanları) sürekli benimle küfürsüz konuşmaları konusunda uyarmak zorunda kalıyordum ve çoğu ilk etapta onları terslemek için bu şekilde karşılık verdiklerimi sansalar bile, sonrasındaki günlerde gerçekten küfürsüz konuşmaya başlıyorlardı. Bu iyiye işaret bi durumdu ve en azından aramızda oluşabilecek saygısızlığın çoğunu önceden önlemiş oluyordum. Orda yaşadığım deneyimleri burda da tekrar yaşıyorum gibi duruyor. Tabii ordaki deneyimlerin çoğunun olumsuz gelişmelerini bildiğim, yaşadığım için, burda bir çoğunu daha yaşanılmadan önleyebiliyor ve böylece daha huzurlu, daha sakin biri olarak kalabiliyorum.
Yukarıda da dediğim gibi; insanlar bu cümlem karşısında ilk an'da bozulsalarda, sonrasında gayet normal bi istek olduğunu anlamış ve kabul etmiş olarak benimle iletişime devam ediyorlar. Çoğu bunun onlar için de iyiye atılan adımlar olduğunu söylüyor.
Tabii buna rağmen, iletişimimizin mecburi olarak sürmesiyle, iletişimin başında kurmuş olduğumuz sınırlar gittikçe flulaşıyor ve ben arada bi tekrar sınırları hatırlatmak zorunda kalıyorum. Çünkü biliyorum ki; eğer benimle konuşurken küfürsüz konuşması gerektiğini hatırlatmazsam veya sınırları yok sayarsam, bende çok geçmeden bu sevmediğim konuşma tarzına döneceğim.
Bu yüzden olabildiğince tetikte oluyor, kendimi ortama uydurmamaya ve beni taraflarına çekememelerine özen gösteriyorum.
Yazıyı bitirirken, yeni gelen Sarışın Urfalı'ya dönecek olursak, şimdilerde konuşuyoruz. Benimle konuşurken küfür etmiyor ve bazen ağzından kaçtığında da "özür dilerim" diyor. Özür dilemesi güzel bi davranış. Ama bunu ben surat asmadan önce yapıyor olsaydı daha güzel olurdu.
Belki bi gün tamamen küfürsüz konuşur ve ben o günleri de görürüm.
Sarışın sarışın demişken, biraz daha derinlemesine karakter analizine girip yazıyı noktalayayım:
Burda çalışanların çoğu gibi onunda ailesiyle arası kötü. Hatta o kadar kötü ki; ailesiyle yaşadığı zamanlarda bile çoğu zaman arkadaşlarında kalıyormuş. Abisiyle girdiği vurdulu kırdığı bi kavga sonrasında ise eve uğramayı tamamen bırakmış ve okul kazanıp Yozgat'a okumaya başladığından bu yana da sağda solda çalışıp hayatını kazanıyormuş.
Sınıfından bi kızla çıkıyorlar ve bu yüzden bazen "bu kız beni gerçekten seviyor" diye söyleniyor. Umarım çok mutlu olurlar. Biraz aptal olsa da, mutluluğu hak ediyor. Zaten insanın aptal olması, mutsuzluğu hak etmesi anlamına gelmez. Mutluluk her şeyden bağımsızdır. Kötülükten ve kötülerden bile. Hem zaten kötüler bile mutlu olmayı hak ediyorlar. Belki de kötü olmalarının nedeni; mutsuzluktur.
Sarışın Urfalı konusu dağılıyor, uzatmadan bitireyim. Aslında bitirmeden önce; onun mahalle aralarındaki ucuz spor salonlarında squat yapmış olduğu için götünün almış olduğu o muhteşem şekilden, hafif kaslı kollarından bahsetmek isterdim ama işte gerek yok. Çünkü kollarını ve götünü geliştirmiş olsa da, göğüs kafesini geliştirememiş ve bu yüzden ön profilden iğrenç bi beden yapısına dönüşmüş. Tabii squat'ı çok abarttığı için götünün fazlasıyla dışa çıkık durduğunu da söylememe gerek yok. Ki; bunun kendisi de farkında ve bazen esprisini de yapıyor.
Göt demişken; geçenlerde yataklarımızda uzanmış laflarken ve muhabbet uzayıp erkekler üzerine bi sohbet konusu açıldığında "kadınlar mı erkekler mi" diye sordu ve bende "ikisi de" diye cevapladım.
Herkes dönüp bana baktığında "yani nesin" diye devam etti "biseksüel" diye cevapladım.
Buraya geldiğimden bu yana bu konuyu konuşmamıştım ve konuşmak da istemediğim için, böyle bi muhabbet açılmamıştı. Şimdi açıldığında ise geçiştirmedim ve cevaplayınca, ertesi gün İlk Urfalı Oda Arkadaşım "keşke söylemeseydin" dedi ve bende "yok yahu. niye yalan söyliim ki? hem ne olacak. bu kötü bir şey değil. eğer kötü olduğunu düşünen veya rahatsız olan varsa da odasını değiştirsin" diye cevapladım "haklısın" dedi, konu kapandı.
Konu kapandı ama bi kaç sefer esprisi dönmedi değil.
Neyse bu günlük de bu kadar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.