ramazan ruhu ve körlük

mübarek ramazan ayı geçen hafta başladı. henüz fire vermeden ilerlemiş bulunmaktayım. ama yarın ilk firemi vermeyi düşünüyorum. bakalım sonraki günlerde ne olacak.
Ramazan ayındayız ama ne yazıkki burda o efsane "türkiye'deki ramazan ruhu" yok.
malum şu an olduğum yerde herkes öğrenci ve oruç tutan kişi sayısı çok az. bu yüzden de "ramazan ruhu"nu hissetmek imkansız.
tabii "ramazan ruhu" sadece oruç tutan kişi sayısı ve bulunduğum yerin okul olmasıyla alakalı bi durum değil. Bunun nedeni daha çok aslında türkiye'deki herhangi bir mahallede yaşamıyor olmakla alakalı.

Çünkü ramazan ayı'nda, iftara yakın bi vakitte mahallelerden herhangi birinden geçerken, insanların evlerine çekildiklerini, dışarda kalmış bi kaç kişinin ellerindeki marker poşetleriyle, az önce fırından alınmış sıcak pidelerle apartmanların kapılarına doğru koşturduklarını, çocukların balkonlarda ezan sesini duymak için sabırsızca bekleştiklerini, esnafların, dükkanlarının önündeki küçük bi masa üstüne sofra hazırladıklarını, trafiğin ortadan kalktığını hatta sokaklardan hiç araba geçmediğine şahit olursunuz.

tabii bunları hep aynı şekilde gördüğünüz için, bunun "ramazan'ın ruhu" olduğunu farketmezsiniz. çünkü bazen insan; içinde olduğu halin, atmosferin farkında olmaz, onu görmez. farkına varması için ondan kopması, görmesi için uzaklaşması gerekir. bu her zaman böyledir ve hiç değişmez. bu duruma; gerçek körlük diyorum.