bi ibnenin, kendisinin baba olduğunu hissetmesi üzerine

Geçen ay olup biten sınavların sonuçları açıklandı ve çok şükür hepsinden beklediğim sonuçları aldım. Bu sefer seviyeyi bir tık da olsa yükselttiğimi söylemeliyim. Eğer mezun oluncaya kadar da tık tık ilerlersem, daha iyi olacak. Çünkü tüm bu olayların en sonunda, kesin olarak hukuk okumak için DGS sınavına girmeye karar verdim ve seneye o sınava girdiğimde, okul mezun puanım baya etkili olacakmış.

(Öyle diyor herkes. Umarım doğru söylüyorlardır. Çünkü ben de araştırmaya üşendim. Eğer dgs ile geçiş yapmış biriyle karşılaşırsam ona işin aslını detaylı olarak soracağım.)

Tabii mezun olunca diploma puanından önce benim de matematik ve diğer şeylerden biraz anlamam lazım. Çünkü DGS sınavında çıkacak soruları çözebilmem için matematik, türkçe ve işte diğer tırt dersleri öğrenmiş olmam gerek.

Bunları diyorum ama benki daha bi kaç yıl önceye kadar "bir şey olmak için illa da okul okumaya gerek yok. sadece istediğin işi/şeyi öğrenmek için ona tüm zamanını ver yeterli" diye götümü yırtarken, şimdi kalkıp okul okumaya başlamış biri olarak o cümlemi şu şekilde güncellemeliyim;
"bir kaç sayılı meslek dışında, o mesleği yerine getirmek için yıllarca okulunu okumaya gerek yok. çünkü her şey okullarda öğretilmiyor ve okul aslında çoğu meslek için zaman kaybından başka bir şey değil. Hem zaten artık internet çağında yaşıyorken, tüm okullar elimizin altındayken, bir çoğunun ayağına gitmemize hiç gerek kalmadı. Oturduğumuz yerden istediğimiz bilgiyi edinip, o işte uzmanlaşabiliriz."

Bunlardan sonra şunu da söylemeden edemeyeceğim: aslında Hukuk alanınında böyle olduğunu düşünmüyor değilim. Evet hukuk da, oturduğumuz yerden bilgilenebileceğimiz alanlardan biri. Ya da şu an ben öyle sanmaya başladım.

Ama tabii, doktorluk için bunu diyemeyiz çünkü, işin okulunu okumak farz. Bunun gibi mesleklerin okulunun olması ise zaten gerekiyor ve sanırım sonsuza kadar da tıp okulları var olmaya devam edecekler.

Şimdi tüm bu olayları geçip, yine kendi küçük dünyama dönecek olursam; işte sınavlar bitti, sonuçlar açıklandı ve 2 hafta sonra final'ler başlıyor. Eğer olurda yine istediğim sonuçları alırsam, ortalamamı biraz daha yükseltmiş olurum. ki bu da demektir ki; hukuk'a bir adım daha yaklaşmış olacağım.

sanırım şunu da söylemeliyim; şu an, geçen sınavlarda çalıştığım gibi çalışmıyorum. Hatta o sınavlarda çalıştığımın yarısı kadar bile çalışmıyorum. Yani öyle kendimi heder etmiyorum. Ama tabii önceki dönem olduğu gibi bu dönem de, dersleri kaçırmıyor, tüm derslerime giriyor, ders boyunca önemli bulduğum şeyleri not alıp, sonrasında ise o gün işlenen konuya biraz göz atıyorum o kadar. sınav zamanı ise sadece notlarıma bakıp, sınavdan 1 saat öncede tekrar edip sınava giriyorum o kadar.

Yani artık az çok nasıl çalışmam gerektiğini biliyor ve kendimce belirlediğim şekilde çalışarak ilerliyorum. Geriye ise kocaman bi boş zaman ve ben kalıyoruz. 

Çalışmalarım sonucunda ortaya çıkan notlarımı ufak ufak satmaya da devam ediyorum. Onlar sayesinde biraz daha rahatladığımı söylemeliyim.

Tabii bu not satıp para kazanma işine rağmen, 2 ay sonra eğer bi yolunu bulamazsam, o zaman tamamen sıfırlanmış olacağım. 

Ki sıfırlandığımda asıl boku yemiş olurum.  

Bakalım okul bittiğinde uçak biletini nasıl alacağım. Çünkü 1 haftadır uçak biletlerine bakıyorum ama ne yazıkki fiyatlar almış gitmiş. Mübarek sanki uçağı satın alacakmışım gibi fiyatlar. Yani neden böyle yapıyorlar anlamıyorum ki. Ben sadece bir bir koltuğu işgal edeceğim ve hep topu 60 kilocuğum.

"60 kilocuğum" demişken, askerliğimi yaptığımdan bu yana ilk kez, 60 kilo'ya çıkmış oldum. Resmen burda yatmaktan kilo aldım ama buna rağmen arkadaşlarım fotoğraflarıma bakıp zayıfladığımı söylüyorlar. Oysa sadece fotojeniğim o kadar :P
Evet, sanırım artık küçücük de olsa bi ayva göbeğim var. Onu sevmiyorum. Ama göbek yakışmıyor. Çünkü hem kısa boyluyum, hem çirkinim, hem esmerim. Tüm bunların üzerine bir de göbek yaparsam iyice iğrenç bi tipe dönüşürüm ki; o zaman intihar etmek zorunda kalabilirim :Pp

Kiloyu miloyu, okulu falan geçip gerçek hayatın gerçek sorunlara dönecek olursak; bu yaz oğlumu yanıma almak gibi planlarım vardı, ama şimdi parasız, evsiz, işsiz kalmışken nasıl yanıma alıcam onu bilmiyorum. 

Umarım o zamana kadar bu sorunumun mantıklı bi yolunu bulmuş olurum. Çünkü oğlum'la da geçen ay telefonda konuştuğumuzda onu bu yaz yanıma alacağımı söyledim ve eğer söylediğimi yapmazsam, bu çok kötü olur. allahım ne olur yardım et ve söylediğimden dışarı çıkmış olmayayım..

Bu yaz özellikle onunla vakit geçirmeliyim. Çünkü geçen yaz, oğlum tatilini benimle geçirmek istemediğini söylemişti ve ben "tamam, madem sen bu yaz tatilini annenle geçirmek istiyorsun, o zaman öyle yapalım" deyip onun ağzından çıkanların da önemli olduğunu, benim onun söylediklerini önemsediğimi, onun da fikirlerinin olabileceğini, bunları yüksek sesle dile getirebileceğini, çocuk bile olsa ve hatta ben onun babası bile olsam, aslında onun söylemlerinin de önemli olduğunu" vs vs gibi şeyleri düşünmesini isteyerek onu onaylamış ve sonuç olarak; onun söylediği gibi karar alarak ilerlemiştik.

O gün onun dediğini onayladığımda, o da buna şaşırmıştı, çünkü bir çocuk olarak söylediğinin yapılması garip gelmiş olmalıydı. Yüz ifadesinden bunları anlamıştım ama hiç çaktırmamıştım.

Çünkü ne olursa olsun, onun söylediklerinin önemli olduğunu ve benimle her şeyi rahatlıkla konuşabileceğini şimdiden anlaması gerekiyordu.

Bu bilinç deneyini onunla ilk defa yapmıyorum. Daha önce de buna benzer ufak tefek şeyleri yaşamıştık ve ne olursa olsun, konuşması gerektiğini yavaş yavaş öğretmeye çalışmıştım.

 

Yani bu olayın aynısı olmasa bile, mantık çerçevesi içerisinde aklındakileri dile getirmesi ve kendisinin de bir şeyleri çok net bi şekilde söyleyebileceğini, yapabileceğini, daha çok küçükken de yavaş yavaş aşılamıştım. Çünkü biliyordumki; o da bi gün, benim kadar yalnız olmasa bile, her şeyle tek başına karşı karşıya kalacaktı ve en azından o güne kadar, benimleyken geçirdiği zaman içerisinde, bir şeyleri biz bizeyken deneyimlemeli, istemediği şeyleri yapmak zorunda olmadığını şimdiden yavaş yavaş öğrenmeliydi. 

bir şeyleri tek başına yapabilmesi, karar alabilmesi vs vs için illa  da çok ilerde yalnız kalmasına gerek yoktu. Ben ve annesi henüz onun hayatında varken de bunları yapabilirdi. 

Bu fikir kırıntılarını daha biz annesiyle ayrılmadığımız zamanlarda ekmiştim ve annesiyle ayrıldığımız konulardan biri de bunlar olmasına rağmen, her fırsatta oğlumun kafasına, düşünce sistemine ekmeye devam ediyordum. Çünkü kendimden biliyordum, bizim kanımızda; sikinin keyfine göre yaşamak denilen bir şey vardı ve er geç o kan harekete geçecekti. En azından o kan harekete geçmeden, ben harekete geçip bir şeyleri daha kontrollü yaşamasını şimdideden aşılayabilirdim. Bir gün herkese siktir çektiğinde, istemediği hiçbir şeyi yapmak zorunda olmadığını şimdiden öğrenmesi, tüm insanlık için iyi olacaktı. Ben de zaten ne bok yerse yesin arkasında duracaktım. Bana siktir çekecek olması, çekmiş olması falan önemsiz detaylardı.

Fikir ekmek, düşünce falan filan demişken, tüm çalışmalarımın ilk meyvesini, ben ve annesi ayrıldıktan 2 yıl sonraki yaz tatilinde, onu yanıma aldığımda almıştım. Ki o an sanırım dünyanın en mutlu insanı olmuştum ve bu mutluluk deneyiminin hiçbir şekilde tarifi yok. Ya da ben henüz ifade edebileceğim kelimeleri kurmaktan acizim. Gerçi o kadar da aciz biri olduğumu düşünmüyorum. Çünkü bazı şeyler anlatılmaz yaşanır. Oğlumun bana hissettirdiği şey de işte buydu.

O an içimdeki dünyanın en büyük havaii fişekleri patlarken "işte bu gerçekten benim oğlum" demiş ve bütün otobüse dönüp tebessüm etmekten kendimi alamamıştım.

Otobüs demişken, olay şöyle olmuştu:

Ben ve oğlum otobüsdeyiz ve oturacak yer yok diye ayakta bekliyoruz. Oğlum o yaz 8 yaşında ve her zamanki gibi bana tutunmadan sadece kendi çabasıyla ineceğimiz durağa kadar ayakta durmak zorunda. Bir elinde su şişesi, diğer eli otobüsün koridorundaki demiri tutmuş vaziyette yol alıyoruz. Bi ara elindeki su şişesi düşüp koridorun sonundaki adamın ayağının yanına yuvarlanıyor, adam bana ve oğluma bakıp, ben yerimden kıpırdamadığımda su şişesini alıp oğluma getiriyor, oğlum şişeyi alıp tekrar yere atıp bu sefer kendisi yerden alıyor, ben ise o anda "işte bu benim oğlum" diye sevinçten kuduruyorum ama dışarı hiçbir şey belli etmiyorum, oğlum tekrar demire tutunuyor, adam ve yolculardan bi kaçı, bana ve oğluma hafifçe garipsemiş bi şekilde bakıyorlar ama biz siklemiyoruz ve zaten 3 durak sonra da durağımıza geldiğimiz için inip ufukta kayboluyoruz.

(Evet, ondan istediğim tek şey buydu. birilerinin yardımı olmadan, kendi işini kendinin görmesi gerektiğini öğrenmesi lazımdı. Gerçekten o gün, oğlumun beni anladığını, ondan nasıl biri olmasını istediğimin farkında olduğunu hissettim ve mutlu oldum.

O gün gerçek bi baba olduğumu hissetmiştim. Ve o an'ın üzerinden 2 yıl geçmiş olmasına rağmen, her aklıma geldiğinde çok çok çok çok mutlu olmaktan kendimi alamıyorum.

Umarım sizler de bu tür güzel deneyimler yaşarsınız. yazıyı burada bitireyim, çok uzadı. muck)