OL de, OLSUN

 24 Nisan, saat 09:40

Annem, kendisine konan kanser teşhisinden sonra eve getirildi ve o artık nefes alan bi cenazeye dönüştü. İyileşmek, kalkıp eski hayatına dönmek için ufak bi takat bulduğunda, hırıltılarını kesip gözünü açmaya kalkıştığı ilk anda yanındakilerden biri ondan helallik istediği için yine az önceki, o ölmek üzere olduğu hale dönüyor. 
Şimdi, yani şu an itibariyle kesinlikle sevmediğimden emin olduğum bu kadının binlerce yıl önce canlı canlı gömülen firavun mumyasını andıran hafif kuru bedenine baktığımda içimde ona karşı yumuşak tuhaf bir şeyler kıpırdanıyor.
Biliyorum yani; onu kesinlikle sevmiyorum ama sevmiyor oluşuma rağmen neden ona bakarken "onu sevip sevmediğimi" düşünmeye başlıyorumki?
Yani belki geçen yıla kadar seviyordum, üstelik sırf annem olduğu, yaşayan herhangi bi insan olduğu için seviyordum ama şimdi sevemiyorum.
Ben niye bu kadını en azından şimdi, az sonra veya bir kaç an sonra ölmek üzereyken sevemiyorum allah'ım?

Daha 2 ay önce, daha 8-9 hafta önce ortalıkta caka satan, "bana kötü davranma"ması için beni tüm acınılası içtenliğimle kendisine yalvartan ve yalvarmalarımı duyduktan sonrada oyunbaz zevkiyle kaçmak için komşulara misafirliğe gidiyormuş gibi numara yapan o hoppa yaşlı kadın bu mu?
Evet bu o.
Hastalıksız bi halde 87. yaşını görmüşlüğünün kendisine verdiği güçle ve haklılıkla, daha geçen aya kadar ölmeyeceğinden ve yatağa düşüp en ufak bi kıpırdanışa bile muhtaç hâle gelmeyeceğinden emin olan o kadın, bu kadın..

Şimdi günlerdir yatakta uzanık, ara ara numara yapmıyorsa hırıltılar eşliğinde nefes alıp veren bu şeye durup bakıyorum, öylesine kırgın ve çok çok küsüm. hem bu yaşta birinin kötü olması gerçeğinin verdiği şaşkınlık, hemde bu kişinin annem olması kafamı allak bullak ediyor. çünkü ben kötülerin yabancılar olduğunu sanırdım ve tanıştığım herkes benden mutlak şekilde kat kat iyiydi. tanışmadıklarımsa tabiki kötü insanlardı ve kötülüğü onlar üretirdi belki de bilmem.
şimdi herkes bana bakıyor ve ben herkese de çok kalpsiz gibi görünüyorum. biliyorlar yani ona kızgın olduğum için öylece sadece izlediğimi. zaten bende bilmelerini istiyorum. çünkü ben bi müslümanım ve açıkçası, annem bile olsa sevmediğim birini seviyor gibi davranamam. allah içimi bilirken ve ben sadece ona sığınık yaşarken, neden bu insanları kandırayımki?
Hem zaten yaşamım boyunca, kimi sevmediysem onu sevmediğimi bilmesi için çırpınmadım mı? ve herkes sevdiğimden emin olduğu kadar, kendisini sevmediğimi de benden duymadı mı?
Yani evet ben böyleyimdir; birini sevmiyorsam, o kişi kendisini sevmediğimi bilir. asla onu seviyor muyum, sevmiyorum muyum diye düşünmez, düşündürtmem. doğruyu bilmek herkesin hakkıdır. müphemliğe yer bırakmamak benim yolumdur. bu yüzden herkes kendilerini sevmediğimi bilerek de ilişkisini sürdürür benimle. çünkü ben böyle bir müslümanlık bilinci oluşturdum kendimde ve işte şimdi yazarken anlıyorumki; düşmanım da benimle, bana hep dostça bi saygı duyarak düşmanlık güttü. beni gördüğü yerde kafası karışık bi halde saygı göstermekten de geri kalamadı. 
ben birini sevmiyorsam, o kişi bilsin isterim. düşmanlık etmem, sadece sevmediğimi açık ederim. benden emin olur böylece.
annemse düşmanım değil, ya da en azından ben onu düşman olarak görmedim hiç. beni basit uzaklardan gelmiş bi yabacı olarak bile sevmediğinden emin olduğum şu 2 yıl içindeyse, yavaş yavaş ondan soğuyup koca bi buz dağına dönüştüm ve bana kurduğu veya aslında oyunbazkarakterine oturmuş oyunlarından da çıkıp, onu sevmediğimi kendisine de yeterince açık ettim. çünkü ben onun çarpık inançları arasına sıkıştırdığı sahtekârlığından daha kutsal ve gerçek bi islam anlayışına sahibim ve dediğim gibi; onu sevmediğimi bilmeye hakkı vardı ve tabii beni, islam'ı kullanarak sahtekârlaştıramayacağını da öğretmeliydim.

insanların yaşlandıkça bilgeleştiklerini düşünürken, annemle yaşadığım şu son 2-3 yıllık dönemde, tam aksine insanların yaşlandıkça bilgeleşmediklerini ve içlerinde besledikleri sonsuz dünya sevgisi, bitmek bilmez yaşam hevesleri ve asla yok olmasını istemedikleri ve varlığını devam ettirmesi için beslemeye devam ettikleri bencilliklerinden dolayı tamamen orospuçocuğulaştıklarını da annemle anlamış bulunmaktayım.
bunları da yeterince düşündüm şu ara, tekrar tekrar ve katmanlarca...
ve yine çok düşündüm; dışarıda gördüğüm muhtaç onca yaşlıya yardım için koşturup dururken, şimdi annem yanımda can vermek için bile takatsiz olmasına rağmen hiç umursamıyor olmam üzerine düşündüm.
Beni o yabancılara yakın eden, kolların girdirip karşıya geçirten, poşetlerini taşıtan, onlar için koşturtup duran şey ile annemden uzak tutan şey aynı mı? Aynı değilse nedir bu?
ve en çokda onlara yardım ederken düşündüm. ben iyi biriysem, neden annemin davranışlarını hoş görmüyordum, neden ona azcık sabretmiyordum? ben iyi biriysem, bu ara anneme niye iyi davranmıyordum? 

en çok da, yabancılara yaptığımın iyilik olup olmadığını düşünmeden koşup kollarına girdiğimde veya poşetlerine uzandığımda, yani iyilik yapma esnasında kendimin "iyi biri" olup olmadığımı düşünmeye başladım. ben iyi biriysem, neden sadece yabancılara iyiyim? iyi biriysem, anneme neden iyi değilim?

Bunları her koşturma ve yardım esnasında kendiliğimden düşünüvermeye başladım. "Belki de aslında iyi biri değilim" dedim kendime ve o yaşlıyla, o çocukla, o genç kadınla gideceği veya yeter dediği yere kadar yürümeye devam ettim.
Defalarca süren bu şeyler beraber zamanla anladım; Sanırım onlardan bana hiç kötülük gelmemiş olması, hiçbir bağımızın olmaması ve bağsızlığımıza karşılık onlardan hiç kötülük görmemiş olmak, kötü oldukları bi an'a bile şahit olmamış olmak beni onlar için koştururken, annemle olan ilişkimizde onun tüm içselliğine sinmiş olan kötülüğü beni ondan uzak tutuyor. yeni anlıyorum ve evet işte şimdi kabul ettim; insanın annesi kötüyse, ona yardım etmemeli. kötü olan hiç kimseye yardım edilmemeli.
"Annem, keşke annem olmasaydın ve ben şimdi, bi yabancıya yardım ediyor gibi yardım ediyor olsaydım sana" demekten kendimi alamıyorum.

25 nisan 22:43
Annem lütfen öl artık ve bitsin bu ikimizin de yaşadığı büyük saçma işkence.
Sırf sen ölmüyorsun diye gitmek istemiyorum bu evden! daha doğrusu gitmek istiyorum ama gidemiyorum sıçtığımın yerinden. Çünkü sen ölmezsen, sen ölmeden önce tüm haklılığımla, yani bu büyük istenmiyorluğumla siktir olup gitsem bile sanki yanlış bi karar vermiş, yanlış bir şey yapmışım gibi hissediyorum-hissedeceğimi sanıyorum.
Anlıyorsun değil mi beni?
Evet anlıyorsun. Şimdi can çekişmek yerine iki lafı bi araya getiren güçte olsaydın, siktir olup gitmem için kapıyı da bana sen açardın ya senin amınakoyayım.

hadi canım, hadi aşkım, hadi bitanem öl de gideyim artık.
ölmeni bile beklemeden gidecek kadar haklı olduğumu biliyorum dedim ya zaten ve burada yaşadığım şu kısa sürede farkına varıp kabullendiğim şey şu ki; eğer "sen ölmeden gidersem konu komşu ve tüm tanıdık-tanışmadıklarımın ağzına lafı vermiş olurum" adlı çarpıtılmış toplum kuralları, gelenekler, gözenekler ve inandığım allah'tan bile daha çok önem atfedilen bilumum şeyler tarafından zihnim ele geçirildi. bi yere kımıldayamıyorum. 

eline geçtiklerimin hepsinin de ağzına vereyim lafı, ya aslında gitmeyi çok çok çok istiyorum ve üstelik bu gidişimin artık dönüşsüz olacağını da biliyorum.
benim bilmem kadar, içten içe herkes de biliyor bunu. hepimiz biliyoruz ve bu yüzden bi an önce gitmemi istiyoruz. hep bir ağızdan ve elden beni göndermeye çalışıyoruz ama buradaki yaşamı anladım, nasıl düşündüklerini kavradım ve bu yüzden zihnim tutsaklaştığından dolayı, yani; şu an milletin ağzına vermemek için lafı, annem ölmeden gidemiyorum.
hadi öl ve seni gömüp özgürleşerek siktir olup gideyim burdan.
ya da en azından; gitmek için herkesin ayan beyan kabul edip karşı çıkamayacağı haklı bi nedenim olmalı. Allah'ım "OL" de OLSUN o nedenim.