Artık sağılamayacak bir inek olduğunda, kimsenin işine yaramaz nefes alan bir et parçasına dönüştüğünde, umutsuz ve amaçsız ama yinede mutlu mutlu vızıldayarrak uçarken cam kenarındaki örümcek ağına takılan ve kurtulmak istedikçe daha çok ağa sarınan her hangi bir uçan böcekten herhangi bi yem posasına dönüştüğünde, seninle işlerinin bittiği anlayacaksın.
Her gün, akşam ezanında mahalleye gelen çöp arabasının alması için, balkondan, anca çöp kovasının yakınına atılabilmiş bi poşet çöpten farkının olmadığını kabullenmesende aslında sen, herkes için ondan başkası değildin. Evet sen, çöp kovasının yanına götürülüp bırakılmaya layık bile görülmeyen sen. O sensin.
İşte bu ve diğer nedenlerin yüzünden; bırak artık allah aşkına şu, yaşamana bahane olsun diye sürekli kendine söyleyip durduğun yalanları. Sen götürülüp çöp kovasına atılmaya bile layık görülmemiş olan o eşsiz atık yığınısın.
Sen, saatinde dışarı atılmadığı için kenarda kalmış ve bu yüzden tüm değersizliği sokağa ilan edilmişcesine sabah gelecek olan çöp servisine kadar bekleyecek olansın. Sokakta gelip geçenin tekmelediği, kedilerin eşeleyip dağıttığı, köpeklerin koklayıp koklayıp işe yarar bir şey bulamadığı için hızla uzaklaştığı, gelip geçenin "kusuru, seni oraya bırakanda değil de, sende bulduğu" için iğrenerek baktığı kaldırım kenarındaki iğrenç çöp yığınısın.
Kimse seni sevmiyor işte ve aslında içten içe biliyordunki, zaten hiç kimse hiçbiri seni sevmedi. Hâlâ değişen bi şey olmadığını da biliyorsun işte; herkes seni postalamak için küçük haklı bir fırsat kolladı ve senin savaşın; o küçük fırsatları yaratıp postalanmamak için elinden geleni yapmaktan başkası değildi. Ama bak, tüm bunlara rağmen ne oldu? Yaladığın götlerin kılları dişlerinin arasında ve sen şimdi hâlâ uslanmamışcasına iyi bir sakso nasıl çekilir onu öğrenmeye çalışıyorsun. Yazık ki ne yazıkk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.