Nasıl bir şey?

Uzun zamandır kimseyle yakınlaşmadım, kimseye şehvetle dokunmadım, kimseyi sikmek veya kimse tarafından sikilmek istemedim. Hatta zevk aldığı için değil de geceleri uyumak için son çare olarak osbir çeken  birine dönüşüp kaldım. Sonuç olarak ise; nefes alıp veren, yemek yiyen, bi kaç saat sonra yediklerini işeyen, sıçan yani görevi sadece yaşamak olan herhangi bir canlıyım artık.
İnsanlıktan çıkmak böyle bir şey mi?

Uzun zamandır amaçsızım. Önemli biri olamayacağımı, olmayacağımı herkesten önce anladım ve bunu sessizce içimden kabullendim. Biliyorum bir çoğumuz, sırf yaşamaya bahanemiz olsun diye hiçbir şey olmadığımızı kabullenemiyor ve bu yüzden; sanki önemli biri olacakmışız gibi büyük bir hırsla yaşamaya, döneceğimiz o köşenin varlığından şüphe etmeden duvarımız boyunca koşarcasına yürümeye devam ederiz ve böylece zamanın geçip gitmesine izin veririz.
Ölmek böyle bir şey mi?

Uzun zamandır tüm değerlerden arındım. Çünkü neye değer versem, çok geçmeden ve hatta bazen, değer verişimin hemen ertesi günü, o değer verdiğim şeyin camdan bi kule olduğu ve şımarık, yaramaz bi koca çocuğun attığı tek taşla yerle bir olduğu gerçeğiyle karşılaşıp duruyorum.
Gerçeklik böyle bir şey mi?

Uzun zamandır sevgiyle alakalı bir his yaşamadım. Sahiplenilen canlı bir nesne olarak kucaklanmayı veya sarınılmayı dahi arzulamadığım gibi başka bi canlı nesneyi dahi sevgiyle arzulamayı, sevmeyi, sarılmayı da arzulamadım. Yani kimse tarafından sevilmek ve tabii birini sevme isteği de kalmadı içimde. Sanki bir şeyler oldu bitti ve ben bi anda kesilmek için fırsat kollayan dalsız bir ağacın kurumuş gövdesine dönüşüp kaldım. Sadece bilen söylesin; hissizlik böyle bir şey mi?

İnancımın yarısını, farkımda olmadan kaybedeli çok oldu. Tüm o Allah'a şükürler olsun söylemleri, zor durumdayken ağzımdan çıkan Rabbim yardım et nidaları, tanıştığım yabancılara söylediğim God bless you'lar falan hepsi öylesine sırf konuşmuş olmak için kurduğum kuru ve anlamsız cümleler gibi geliyor artık. İmansızlar yalnız cevap versin; inançsızlık böyle bir şey mi?

Şikayet etmeyi bırakalı çok oldu. Doğrusunu söylemek gerekirse hiç şikayet etmeyi de sevmedim zaten ve bu yüzden gözlerimi kapattım, gerekeni yaparak yaşadım. Çünkü ağlamak bana göre değildi. Ama çok uzun zaman sonra ağlamadığımı fark ettiğim için ağlamaya başladığım çok oldu. Acı böyle bir şey mi?