gece gündüz

yaşlandım ve anılar, zamanla ayaklarıma takılı demirden birer ağırlığa dönüştü.
anıların ağırlığı, ayaklarımın içine işlemiş, oldukları yer dışında hiçbir yere gidesi yok.
onlarda söz geçiremediğim organlarım arasına katıldılar.
tıpkı kalbim gibi, yüreğim gibi, aklım gibi.

her yere gidesim varken, öylece durup kalmak, hiçbir yere kıpırdamamak ama bunu ben istediğim için değil, inadım istediği için yapmak.
şimdi anlıyorum delirenleri, delirmeyi seçenleri
çünkü; bazen akıllı olmak işe yaramıyor, hatta akıl insanı kendisinin kölesi haline getiriyor.
evet, akıllı olmak insana yükten başka bir şey değil.
deli olmak, belki bir tercihtir. bunu bir deliden başka kim bilebilir ki?
ben akıllıyım, ben bilmem.

rahat yok.
gece sadece bir isimden ibaret değil.
gündüz siluetlerin belirginleşmesi dışında ne ki?
her şey büyük bi telaşla başkasından saklanır ve gizlenirken,
her şey göz önünde olmasına rağmen konuşulmuyorken, yokmuş gibi davranılıyorken, ışık neden var ki?
burda, yani fırsatını bulanın diğerinin sırtına binip sikini de kamçı olarak kullananların şehrinde gece, sadece bir isimden ibaret,
ve burda gündüz'ün sadece adı var, çünkü gündüz geceden daha karanlık.