Birine köpek gibi aşık olmayı, onu özlemeyi, kendi kendimleyken onu düşünüp durmayı ve düşünürken gülümsemeyi özledim. Sahi nasıldı aşık olmak, nasıl aşık olurdum, aşık olduğumda nasıl birine dönüşürdüm, nasıl bir ben çıkardı ortaya.
Hepsini unuttum ve unuttuğumu şimdi fark edince görüyorum ki; tüm unutmuşlukların şu an farkında olmak çok can sıkıcı bi durum.
Vay be, demekki insan nasıl aşık olduğunu, aşıkken nasıl birine dönüştüğünü, aşkın ne olduğunu bile unutabilirmiş...
Tüm can yanmalarım ve üzülme ihtimallerim de dahil olmak üzere diğer her şeylere rağmen yine aşık olmak, aşık olmuşken tüm içtenliğimle üzülmek, hatta bir aşık olarak canımın tekrar yanmasını istiyorum. Çünkü ben aşıkken çok salak ve salak olduğum kadar da iyi biriyim. Aşıkken bilincim çok da yerinde olmasa bile; yaşadığımı, hayatı ıskalamadığımı, ıskalamamak için çırpınıp durduğumun ve sanki hatırlamadığım ama beni iyi hissettiren tüm o diğer şeylerin farkında oluyorum.
Evet eminim, ben yine aşık olmak ve biri için yanıp tutuşmak istiyorum.
Hazırım, ey aşk. (yıldız tilbe modu oldu bu "ey aşk" kısmı.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.