hissetmek veya hissetmemek işte bütün mesela bu

anlamlı bir şeyler yapma, anlamlı bir hayat yaşama takıntısı edindim ve bundan kurtulamıyorum. oysa eskiden boş boş yaşasamda anlamlı bir hayat yaşadığımı düşünüyordum ve bu beni daha fazla gaza getirip, etrafta deli sikmiş gibi koşarak yaşatıyordu. şimdi ise durum çok farklı ve şunu söylemeliyim ki; şu an kendimi boş bir çuval gibi hissediyorum.

üstelik boş bir çuval olduğumu da laf olsun diye söylemiyorum. hatta hissediyorum dedim ama hissetmek değil de, daha çok boş bir çuval olduğumun farkına yeni varıyorum" desem daha yerinde olur. evet, bu daha uygun. boş bir çuval olduğumu henüz yeni anladım. boşbiçuval.

sahi insan yaş aldıkça boş bir çuval olduğunu mu görmeye başlıyor, yoksa aslında ben boş bi çuval olduğum için mi kendimi boş olarak henüz yeni görmeye başladım. 

hey siz benden daha yaşlılar ve benden çok yaşayıp, benden çok önce bunu görenler; söyleyin bakalım sorumun cevabı ne?

siz de böyle hissetmiş miydiniz? yoksa ben mi büyütüyorum. yoksa aslında hepimiz ve her şey bir boş çuvaldan mı ibaret?

cevap her neyse ne ama ben aslında boş bir hayat yaşamış olmak istemiyorum ve istemediğimden de yüzde bin yüz eminim. ben anlamlı bi hayat yaşamış olmak ve diğer anlamsız hayata yaşamış ve yaşayacak insanlara da bir anlam sunmuş olarak yaşamış olmak istiyorum.

bu aralar işte bunun üzerine düşünüyorum ve düşündükçe içimden çıkamıyorum. 

bazen bi anda donup kaldığım oluyor. sanki gerçeği tüm çıplaklığımla görmüşüm gibi bir an oluyor ve ben donup kalıyorum. geçen gün canımıniçi ile trafikteyken aniden oldu ve arabayı ben kullandığım için o da donukluğumu fark edip panikledi. oysa onu duyuyordum, etrafımda ve karşımda vızır vızır hareket eden arabaları görüyordum. üstelik bende 110-120 ile gidiyordum ama hiçbir şey de yapamıyordum. o da bunu fark edince direksiyona uzanmıştı ve ben son anda viraja girerken kendime gelip tüm kontrolümü elime aldım. onun için kötüydü ve açıkçası benim için de kötüydü. çünkü ilk defa trafikte böyle bir şey yaşadım ve üstelik dışardan bu kadar donuk göründüğümü ve Canımıniçi'nin deyişiyle donduğumu düşünmemiştim. onu da çok korkuttum ama en çok kendimi.

bu durumun ne olduğunu bilmiyorum ve anlatttığım bir kaç kişi de anlamadı. zaten bende nasıl anlatacağımı bilmiyorum. anlatırken de garip oluyor, nasıl anlatırsan anlat başka şekilde anlaşılıyor. ama artık merak etmeye başladım ve acaba diğer insanlar da böyle hissediyorlar mı? yani herkes belli bir yaştan sonra böyle hissederek mi yaşamaya başlıyor. tam olarak ne oluyo, neler oluyor?