acıdan gülümsemek

Kendime dışardan bakan biri olup, bakınca da bol bol şaşırdığım bir dönemdeyim.

Nerden geldiğim, nerde olduğum, nereye gittiğim gibi hayat yolculuğun üzerine fazlaca düşünüyorum. 

Bu iyi bir şey mi, yoksa kötü mü emin de değilim. Ama şunun farkındayım ki; kendim üzerine düşündükçe çok şaşırıyorum. Kendime şaşırıyorum. Yaşadıklarıma, yaşanmışlıklarıma, yaşamayı tercih ettiklerime, başıma gelenlere, gelmeyenlere, gelmesi gerekenlere ve tabiki başıma gelmesine izin verdiklerime.

Her şeye şaşırıyorum. Şaşkınım.

Kendime şaşırmak kötü değil ama bu kadar yaşanmışlığı çok normal karşılaşmış olmak, beni şu an çok düşündürtüyor.

Gerçi normal karşılamayıp ne yapacaktımki?

Mecburen yaşadım, başıma gelmesine izin verdim ve sanki bir çoğunu ben istemişim gibi davranarak yaşayıp bugüne geldim.

Yaşarken çok canım yanıyordu, çok üzülüyordum ama bilirsiniz işte, insanlar etrafında her şeye söylenen ve ufak da olsa dert yakınan birilerini istemezler. Bunu herkes gibi bende biliyordum ve bu yüzden içim kan ağlarken gülmeye başladım.
Güldüm, güldüm ve gözlerim acıdan dolayı yaşarırken, mutluluktan ağlıyormuşum gibi yaparak yoluma devam ettim. Oysa gözlerimdeki yaşın kaynağı acıydı. Çok acı.
ama şimdi geçti. artık üzülmüyorum. sadece düşünüyorum.