Ve halükârda bu benim hayatım ve iyiki hayatıma sahip çıkmışım. İyiki her defasında boka bulanmama rağmen, ümitsizliğe kapıldığımda o bokun sadece benim bokum olduğunu fark edip, en azından kendi bokumda boğulmayı göze alarak burnumun dikine, sikimin keyfine göre yol almaya devam etmişim.
Sikimin keyfine göre yol alışlarımın bazılarında pişman olsamda ve bazen gerçekten başım bokun içinden hiç çıkmayacakmış gibi hissettirecek kadar beni yorsada, o; çok az, ama öz olan kendi kişisel deneyimlerime kulak verip, bokumda yol almaya devam etmem gerektiğine inanarak yürümüşümde yürümüşüm.
Bu yürümelerin bazılarında geriye dönüp tüm hayatımı değiştirmek için elime fırsat geçmedi değil. Elime çok fırsat geçti. Ama ordan burdan edindiğim bilgiyi, bana öğretilen doğruları, kabullenilmiş toplumsal yargıları, minyonların haklı nedenini ve binlerce yıllık birikimi sessizce bir kenara bırakıp, sadece ama sadece kişisel deneyimlerime kulak vererek karar alıp yoluma devam etmişim. Çünkü herkes kendi hayatından sorumludur ve kendi yanlışlarımızın nedeni başkaları olmamalıdır. Eğer kendi hayatımızdan sadece biz sorumlu değilsek, eğer yanlışlarımız sadece bizim kararlarımızla alındığı için yanlış değilse, neden yaşıyoruz ki? bir domuzdan farkımız olmalı. uçan kuştan, miyavlayan kediden, sürünen yılandan, yük taşıyan eşekten bir farkımız olmalı.
Ben bunun için yaşıyorum ve yaşamaya devam edeceğim inşallah. Çünkü çok ilerde dönüp, iyiki hep kendi yanlışlarımla yaşamışım demek istiyor ve sadece benden kaynaklanmış yanlış kararlar almış olduğum bir hayat yaşamış olmak istiyorum. yaşamak istediğim hayat sadece bu ve tüm çabam bundan başkası için değil.
biliyorum, öldüğümde allah'a "sen bana can verip, al nasıl yaşarsan yaşa dedin. bende o canı alıp, sadece onun hakkını vererek yaşadım." diyeceğim ve allah bana gülümseyerek "iyi yaptın" diyecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.