Resmi olarak otuzbeş yaşına girmek üzereyim ve gelip geçici olmasına rağmen kazık çakarcasına yaşadığımız şu hayatta sahip olduğum hiçbir şey yok.
Bu iyi mi, kötü mü onuda bilmiyorum. Bilmek istiyor muyum, ondanda emin değilim. Öylesine, hiçbir şeyim olmadan yaşıyorum ve yaptığım tek şey yaşamak, yaşamak ve yaşamak.
Günün sonunda bir şeylere sahip olsamda, olmasamda öleceğimi biliyorum. Ama içimde bir ses "eğer olurda bi şeylere sahip olmadan, sağlıklı bi şekilde erken yaşta ölmeyip yaşlılığa yetişirsen ve işte tamda o sıralarda sağlığın bozulursa ne bok yiyeceksin?" diye sorup duruyor ve beni birazcık da olsa tedirgin etmeyi başarıyor.
Aslında bu soru sadece içimde yankılanıp durmuyor, aynı zamanda Öküz Herif'de sürekli "olm sigortan yok, şuyun buyun yok, ya bir şey olursa ne yapıcaksın" diye durmadan her gün soruyor da soruyor.
Haklı da. Sahi bana bir şey olursa ne yapacağım?
Yapacak tek şey "henüz ayağa düşmemişken nalları iyice cilalayıp partlatmalı, havaya dikmeden önce ful bakımını yapmalıyım" diye düşünüyorum.
Bu yüzden bi an önce basitte olsa sigortalı migortalı bi işe kapak atıp, gözlerimi orda kapamanın bi yolunu bulmalıyım.
Bu aralar kafamda sadece bu var. Başka bir şey yok.
nolcak bizim halimiz?
YanıtlaSilbilmem.
Sil