milyonlarca insana rağmen
dünyam ne zaman ıssız bir yere dönüştü farkında değilim.
kendi başıma vakit geçirmeyi öğrenmişim.
dört yanımı saran bir yalnızlığın içine atıldığımdan habersiz yaşamışım, yaşıyorum. helal bana.
önceleri geveze bir bülbül gibi sık sık öten kapım şimdi bir duvar kadar sessiz
öyleki kendim kalkıp çalsam yine gıkı çıkmaz.
belliki o da benim gibi konuşmayı unutalı çok olmuş.
zavallı kapım.
ve tüm bunların çok öncesinde
yani her şey bir toz bulutuyken
sırtım, güvenip döndüğüm herkes tarafından delik deşik edildiğinde,
iyiki, iyiki, iyiki canım yanmayı bırakmış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.