Ne yapacağımı bilmiyorum. Neler olduğunu, olacağını bilmiyorum. Kendimi bir girdabın içinde olmasına rağmen, canı sıkılan şempanze gibi hissediyorum ve tüm bunlara rağmen hayat üzerine düşünmekten geri kalamıyorum.
Sahi hayat nedir, ne oluyor, neden oluyor? Ne yapıyoruz, neden yapıyoruz, nasıl yaşıyoruz.
Kafam allak bullak ve düşünmek bazen beni olduğum yere kitleyip, bi anlığına dondurabiliyor.
Evet bildiğin donmak halinden bahsediyorum. O an ne yaptığım, nerde olduğumdan bağımsız bir donma hali.
Geçen bir iş görüşmesinde de bu donma halini yaşadım. Üstelik iş görüşmesindeki kişiler de bunu fark ettiler ve toplantı sonrasında bana "burdaydın ama donup kalmıştın" dediler.
Bende hatırlıyorum o donma anını ama hiçbir şey yapamıyordum. Öyle tüm olanları, olmakta olanı izliyordum. Üstelik bir kaç saniye sürse bile, şahit olanlar ve beni şoke etmişti.
O donma anından sonraki zamanlarda farklı yerlerde, farklı biçimlerde de aynılarını yaşadım ve öyle görünüyorki buna alışmalı, bu donmaları daha kontrollü bi şekilde atlatmalıyım.
3 gün önce yine yaşadım. Yine sol tarafım hafif bir uyuşmaya kapıldı, tüm gördüklerim, görmekte olduğum görsel hareketlilik yavaşladı, insanlar ve çevremi algılamam düştü, esmekte olan havayı iyice hissetmeye başladım ve hareketlerimin de ağırlaştığını düşünüyorum.
O anda karşıdan karşıya geçmekte olduğum için, bunun olacağını bildiğimi ve bu yüzden ışıklarda donup kalmak yerine bi an önce karşıya geçip o donmayı yaşamam gerektiğini de hatırlıyorum. Üstelik korkmadım, sadece alışkın ve zaten gittikçe alışmaya da başladım ve bu yüzden olsa gerekki o an, bunun gelip geçiciliğini de kabullendim. Bu sayede sakinliğimi korurken, gerçekliğe de bağlı kalmaya çabalıyordum.
Tüm bu anlardan sonra ise, bağlantım kopmadı ve bir kaç saniye sonrada yine her şey normal yaşam hızına döndü.
Şimdi artık alışkanlık derecem artmışken, bunun ne olduğunu tam olarak anladığım günlerimin de gelmesini sitiyorum. bir an önce
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.