yaş 35. işim yaş.

Artık 35 yaşımdayım ve hayatım bugüne kadar yaşadıklarımın toplamından ibaret: HİÇ.
Başardığım bir şey yok, bir ailem yok, mutlu değilim, toplumsal anlamda ön plana çıkmış veya çıkabilecek biri değilim, evim yok, arabam yok, cebinde hiç parası olmayan meteliksizin tekiyim, eğitimsizdim onu da işte bu yıl yarım yamalak bir şeylerle kapatmaya çalıştım, bi hedef koydum kendime ama ondan da bi hayr yok. Zaten ben hayrısızım, kimseye de hayrım dokunmuyor.

Yakışıklı değilim, çirkin değilim, sevgilim var ile yok arası, boyum zaten kısa. Onunla da ne bok yiyeceğimi bilmiyorum. O da benimle. Yıllar önce bulduk birbirimizi, kaybetmeye de korkuyoruz elde tutmayada. Ne olacak halimiz ikimizde bilmiyoruzzzzzz.
Türkiye'ye döndüm döneli ona yüküm, o da bana. Gerçi ben ona daha çok yüküm, ki zaten yük olacağım başka kimse de yok.
Sanki benim yük olacağım başka kimse yokta, onun başka yük olacağı kimsesi  var mı? YOK.
Hiç kimsesi yok ve işte bi ayağı çukurda annesi, onu sevmeyen bir abisi var. Birde bol gelen geçmiş yaşantısındaki travmaları. Onları da ben çekiyorum bazen. En azından hayat meşgalem oldu. Dönüp kendimi düşünecek vakit bırakmadıkları iyi oldu.
Mesela boş kaldığım bi an mı oldu, hemen kendimi, yani; nerden gelip nereye gittiğimi, daha önceki yaşadıklarımı, hayatıma girip çıkanları, hayatına girip çıktıklarımı, yanlızlığımı, yanlızlığımı ve yapayalnızlığımı düşünmeye başlıyorum. Tabii başladığım zaman hemen kafayı yiyecek gibi de oluyorum. O yüzden boş kalmamam lazım. Kendimi boş bırakmamam lazım. Çünkü kafam küçük, tek seferde yiyebilirim.
Tüm bu yazdığım saçmalıklarıma, saçmalamalarıma daha da devam etmek istemiyorum. Olabildiğince kısa kesmek lazım. HER ŞEYİ.