Artık kimseye karşı bir şey hissetmiyorum. Herkes aynı soğuk uzaklıkta. Buz dağına dönüşmedim, ama farkındayım ki, yalnızlığımı yok etmek için ortasına daldığım kalabalıkta kaybolduğumu fark ettiğimde, çıkışı sorduğum yol göstericilerin işaret ettiği yönü takip ederek kalabalıktan çıkıp gösterilen yöne doğru yürüdüğümde, vardığım yer çıkmaz bir sokaktı ve arkamda da sadece yol göstericilerim vardı.
soğukluğum belki bundandır, belki de başka bir şeyden. belki de bununla hiç alakası yok ve sadece yorulmuşumdur veya izin verdiğim için yormuşlardır beni.
sahi yönlendirilerek de olsa aslında biz izin verdiğimiz için yoruyorlar bizi değil mi?
artık tetikte olmak zorunda olduğumuz bir hayatı yaşadığımızı iyice kabul ettim. hep tetikte olmak ve sanki
ben o orospuyu o kadar sevdim, ama bak o şimdi ne yapıyor.
şerefsiz o bar senin bu bar benim gezerken, paylaşım yapmaktan da geri kalmıyor. ne yapıyım piçin kızı gitti. işte.
geçen ay memlekete gittiğimde oturduk konuştuk. ama teşekkür edip durdu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.