Bazen bu durumu çok da iplemiyor olsamda ve hatta yanlızlığımı bazen kendim inşa etmiş olsam bile, aslında çoğunlukla içine itilmiş bi yalnızlıkla boğuştuğumu da düşünmüyor değilim.
İnşa ettiğim yalnızlığın da; inşa etmek zorunda kaldığım bir yalnızlık olduğunu da düşünüyorum.
Çünkü insanlar sizi kendilerinden görmek için, öncelikle sizin onlara benzemenizi, onlardan yana olmanızı, onlar gibi yaşamanızı isterler. Yani insanlar sizin aklınızı bir kenara atmanızı ve akıl olarak onları rehber edinmenizi isterler.
Ama tüm bu saçma sapan gelişen ve gelişmekte olan her şeye rağmen, insanlara kızmıyorum. Onlara sadece gülüp geçiyorum. Çünkü insan olmanın gerekliliğini yerine getiriyorlar ve bu gerekliliği yerine getirmeleri, onların özgür iradelerinden kaynaklandığı müddetçe de kızmamaya devam edeceğim. Bu halleri, bugün değil ama belki onlarca yıl sonra anlaşılacak olan çok değerli bi davranış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.