değişmek veya değişmemek. işte bütün sorun bu cnm.

"insan her şeye rağmen negatif anlamda değişmemeli, nasıl olmak istiyorsa yola öyle devam etmeli. yaşadığı tüm olumsuzluklara rağmen güçlü kalmalı, asla boyun eğip kişilik değişimine girmemeli”ye benzeyen, onlarca kucak dolusu cümlem vardı.

değişmenin veya değişmemenin sadece bize bağlı olduğunu savunan söylemlerimdi bunlar.

çok değil, daha 3 hafta öncesine kadar tüm kelimelerin BÜYÜK harflerden oluştuğu cool cümlelerimden bahsediyorum.

ne pahasına olursa olsun, inandığı gibi yaşaması gerektiğini canla başla savunduğum günlerin üzerinden henüz 1 ay bile geçmedi.

ama 1 ay bile geçmemişken şimdi değiştim, fena şekilde üzdükleri için değişmek zorunda kaldım. beni üze üze değiştirdiler amınakoyim.

demekki insan hayal kırıklığı yaşayınca değişiyormuş. bunu biliyordum aslında, ama unutmuşum, tekrar hatırladım. 

demekki kırıla kırıla.. hatta kalbin artık kırılacak yeri kalmayınca, insan değişiyormuş. insan kendini değiştiriyormuş. bir yılanın kabuk değiştirmesi gibi, kendini yeni baştan yaratıyormuş. bunu şimdi doya doya anladım. 

insan, biraz umudunu kaybedip umutsuzluğa kapıldığı için değişiyormuş.

demekki dünya böyle bir yer, demekki insanların içi gerçekten küf tutmuş.. 

ama yani hem neden onları anlamamakta bu kadar ısrar edip bol bol tartıştımki.

ahh ahh kalın kafam.. kalın kalbim.. şimdi tamamı BÜYÜK harfleden oluşan o kucak dolusu cümleleri al götüne sok.

çünkü sen de değiştin, eski senden eser bile kalmadı.