Bir zamanlar canım dediğim adamı, öldürüp onbin parçaya böldükten sonra kıyma makinesinden de geçirip kedilere yem etme isteğinin had safhada olduğu dönemlerimdeydim.
Ne zaman böyle olduk, nasıl böyle olduk hiç anlamıyorum. Oysa daha bir kaç hafta önce onsuz ne yaparım diye düşünen malın tekiydim. niye böyleyiz. niye böyle yapıyoruz.
Geçen beni kırdığı yerlerimden onu öyle bir kırdım ki artık toparlanmayacak hâle geldi. Kırıldığım yerlerim onun kırıklarıyla iyileşti.
Ama şimdi üzerinden bir kaç gün geçmişken bakıyorum da aslında hiç iyileşmemişim. Kimbilir o da nasıldır şimdi.
Umarım kırıkları iyileşmişdir. Bir şeyciği kalmamışdır.
Keşke bu kadar kırmasaydım keşke bu kadar acımasız olmasaydım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.