tek nokta bitişi, üç nokta devamının geleceğini, iki nokta ise kararsızlığı anlatır.

Kendi evimi bile hiç sevmedim. Belki de bu yüzden fazla eşyam yok. Hep; her an uzak bi yere gidecekmişim gibi yaşadım ve belki de bu yüzden çok fazla arkadaş edinmedim..
Sevmem zaten öyle sırf kendi yalnızlığına son vermek için birilerinin hayatında durmayı veya birilerini hayatımda tutmayı. Bence herkes her an gidecekmiş kadar özgür olmalı. Çünkü bağımlılıklar yeni mutsuzluklara sebep oluyor. İşte bu yüzden kimseye bağlanmadım..
Hem zaten ben yeterince mutsuz olabilen biriyim. Birilerine olan bağlanmışlığımdan kaynaklanan yeni mutsuzluklara ihtiyacım yoktu. Olmasını da istemedim..

Çünkü bir an bile olsa birileri yüzünden mutsuz olunca, ardından önümüze çıkan herkesi suçlamaya başlıyoruz. Bütün mutsuzluklarımızın diğer insanlardan kaynaklandığını düşünmeye başlıyoruz. Oysa birilerinin bizi mutsuz ettiğini söylemek, kocaman bir yalan.
Doğrusu şu ki; mutlu olmayı beceremiyoruz ve kendi beceriksizliğimizi hep başkalarına bağlıyoruz..
Oysa zaten kimse kimseyi mutlu etmek zorunda değil. Çünkü zorunluluklar kocaman bir kaos ortamı yaratır. Seni bir köle yapar. Karşındakini de bir tutsak. Sonra ne sen onu bırakabiliyorsun, nede bıraksan o bi yere gidebiliyor. Sonrasındaysa herkes ilişki denilen bir hapishane de yaşamaya başlıyor ve gardiyanımız da toplum denilen canavar oluyor..

İşte bu yüzden bende hayatıma girmeye çalışan herkese veya hayatlarına girmeye çalıştığım herkese; her an gideceklermiş gibi, her an gidecekmişim gibi davrandım..
Sırf böyle davrandım diye de onların gözünde büyük bi orospuçocuğu oldum.
Ama bunu hiçbir zaman umursamadım. Zaten umursayarak yaşayamazdım da. Çünkü umrumda olan hiçbir şey yokken kendimi çok hafif hissediyorum. Tıpkı bulutlar gibi, tıpkı hava gibi. Tıpkı var olduğunu bildiğin ama gösteremediğin, dokunamadığın bir şey gibi hissettim kendimi.

Birilerinin gelip hayatımda durmasını istediğim zamanlarda olmadı değil. Ama çok sürmedi bu durumlarım. Çünkü kimi sevsem, en fazla iki sevişmelik ömürlerimiz oldu. Sevişmelerimizin ardından çekip gittiler. Bunun nedeni bedenimden yararlanmak istemeleri değildi. Hayır öyle değillerdi. Bunun nedeni benim bencilliğimdi. Çünkü sadece yaşarken değil, sevişirken de sadece kendimi düşünürüm. Zaten yarım saat önce tanıştığım birini, yatakta mutlu etmeye çabalamakla zamanımı harcamam en büyük dolandırıcılık bence. İşte bu yüzden hep terkedildim. Yani sırf kimseyi kandırmadığım için hep yalnız bırakıldım.

Aslında adı terkedilmek olsada bu terkedilmek değil di. Çünkü hayatıma girmemişlerdi, sadece yatağıma girmişlerdi veya yataklarına girmiştim. Bir kaç boşalmalık saltanatımız vardı ve zaten boşaldıktan sonra bir daha toparlanamamak üzere yıkılıyorlardı..
Farkındaydım her şeyin, çünkü bilinçli yaşıyordum, farkında olarak yaşıyordum. Bu yüzden üzülmüyordum. Üzüldüğüm tek şey; bir sonraki karşılaşmalarımızda bana bok gibi davranmalarıydı. Ama kendim için değil, onlar için üzülüyordum. Çünkü birilerini kandırarak, kendilerini kandırarak mutlu olmayı seçmişlerdi..