Herkes bana ondan ayrıl diyor, oysa onu sevdiğimi ben dahil kimse bilmiyor

Geçenlerde öküz herif'le yaşadığımız ayrılma krizinden sonra, o tatile gitmiş ve geldiğinde de tekrar barışmıştık. Barışmamız biraz sulu göz olan benim içimdeki tüm pisliği, zehri ona söylememden sonra olunca kendimi kuş gibi hissetmiş ve son sürat tekrar görüşmelere kaldığımız yerden devam etmeye başlamıştık. Yalnız şu da varki, barıştıktan bu yana günde 3 posta kavga etmesek olmuyor. Kavga etmeye bu kadar bahane nerden bulduğumuzu bende bilmiyorum. Ama bi bakıyoruzki inanılmaz bi kavganın içindeyiz ve küfürler havalarda uçuşuyor.

Onla kavgalarımızı seviyor gibiyim. Zaten geçen o da "kavga etmekten niye bu kadar hoşlanıyorsun anlamıyorum, güzel güzel geçinsek, kavga etmeden günümüz geçse olmaz mı?" diye sordu. Bende o an yine başka bi kavganın içinde olduğumuz için "öfff bana böyle laflarla gelme. sanki kavga etmek için yanıp tutuşan benim" deyip geçiştirdim ve ağzımda yarım kalan küfrü tamamlayıp tekrar kavgamıza devam ettik. Hayır yani durup düşününce ve hele bide kavgalarımızın konularına bakınca yemin ederim kendi kendime utanıyorum. Ne kaprisli ne pislik biriymişim daha iyi görüyorum. Bide millete "ya hepppppiniz kaprislisiniz ben değilim" diye hava atardım. He hey yavrum hey. Kendi götümden haberim yok, milletin götünü kokluyorum.
Yalnız o da bana iyi sabrediyor. Ben onun yerinde olsam kendime çoktaaaan siktiri çekerdim. Yani cidden öyle valla. Bence bana tahammül etmek Eyüp Sabrı ister, yoksa başka türlü sabredilmez.

Bide kavga esnasında o hemen sessizleşiyor, hemen susuyor ve ben taramalı tüfek gibi dırdırdırdırdır konuşuyorum da konuşuyorum. O da öyle boş gözlerle bana bakakalıyor. Sonra ben onun böyle sessiz kaldığını görünce ya susma cevap ver bana diye üsteleyip, diğer kavga konusunu bitirmeden, bi başka kavga konusu açıyorum ve bu sefer de "sen zaten hep susuyorsun, ne düşündüğünü hiç bilmiyorum, hiç konuşmuyorsun, içindekileri söylemiyorsun, konuş benimle susma" diye başlayıp devam ediyorum. O da boş boş bana bakıp susmamı bekliyor. Ben susunca da "bitti mi" diye söylenip hiçbi şey olmamış gibi yolumuza devam ediyoruz.

Örneğin dün de iftar edelim diye buluşacaktık. Ben saat 4 gibi onu aradım ve o "iftardan 4-5 saat önce buluşup ne yapcaz" dedi ve ben bozulduğum için de "haklısın. peki. sonra görüşürüz" deyip telefonu kapadım. Sonra iftara yakın o aradı ve buluştuk ama bende de çıt çıkmıyor. O da benim kızdığımı bildiği için beni sarıyor, öpüyor, kalabalığın içinde elimi tutmaya çalışıyor falan ama bende çıt yok. O bana böyle davranınca da, bende bi yandan içimden "ulan millet şimdi Ramazan'da iki ibneyi elele görürse siker valla" deyip bu yüzden de uzak durmaya çalışıyordum ve zaten sebep bu olmasada, bi ara dayanamayıp ona "bana dokunmanı istemiyorum, çünkü bana kendimi değersiz hissettiriyorsun" dedim ve o da "tamam" deyip dokunmadı. Sonra bi yerde oturduk, o gün iftarı ısmarlayan ben olduğumdan dolayı, içimden "alttan alayım biraz" deyip gittim menüleri falan alıp geldim, iftarımızı açtık ve biraz komikli şeyler anlatıp güldük falan derken, sonra da yine ne olduysa başladık kavga etmeye. İçimdekileri yine kustum ve o yine sustu. amcık hep kızdırıyor, hem de susuyor ve o sustuğu zaman bende hepten deli oluyorum ve ver allah ver, ver allah ver ağzıma ne gelirse söylüyorum. sonra baktım onun beni taktığı yok bende sustum hiç konuşmadım. Sonra mekandan çıkıp arabaya bindik ve yine hiçbi şey olmamış gibi sağdan soldan gerekli gereksiz konulan hakkında konuşmaya başlayıp barışmış olduk.

Bide onunla aynı evde yaşama düşüncemiz var. O, şu an ailesiyle beraber aynı apartmanda kendi evinde yaşıyor ve bu yüzden ben hiç ona gidemiyorum. Durum böyle olunca da, ondan bana taşınmasını söyledim. "Aynı evde yaşar gideriz" dedim o ise "bilmem" falan filan deyip durdu. Ama bu konuyu da çok sık konuşmaya başladığımız için, yakında bana taşınacağından eminim. Sonra da her gece ver allah ver, ver allah ver :p