Adamlığın içinde; azcıkda olsa, küfür etmek de vardır...

Burda rahat rahat küfür eden biriyim ya, aslında küfür etmenin hayatımda çok fazla bir yeri yoktur. Yerine göre küfürlü konuşurum. Hatta daha çok argo konuşurum. (az sonra ben bi meleğim itirafı geliyor :Pp) Geçmişte ise ağzımdan küfür çıktığında bile, çevremdekilerin ağzıma yakıştıramadıklarını söylemelerinden dolayı, kendimden utanan biriydim. Öte yandan bana yakıştırılmamasına çokta şaşırırdım, çünkü bende herkes gibi küfür edebilmeliydim, benim neyim eksik ki mantığıyla yaklaşırdım.

Bide; yaşadığım mahallede, sokakta kısaca çevrede günlük konuşmaların baş tacıyken, ben neden küfür edemiyordum ki? Benim neyim eksikti onlardan diye düşünmüyor değildim. Şimdi böyle dedimya, sanılmasın ki sırf bu yüzden ağzımdan çıkan kelimelerin kontrolünü sağlayan biriydim. Hayır, hiç öyle ağzımdan çıkan kelimelerin kontrolünü sağlamaya çalışan biri de değildim. Çünkü öyle bir ihtiyacım olmuyordu. Söyleyeceklerimi küfürsüz cümlelerle dile getirebiliyordum. Belki bu yüzden, yaşadığım çevrede çok fazla abartmadan küfürsüz yaşayan biriydim.

Hani yaşadığım çevrede bu kadar küfürsüz biri olmak benim de bazen canımı sıkmıyor değildi. Bu can sıkıntısı yüzünden arada bir onlardan biri olduğumun altını çizmiş olmak için, laf arasında kızgınlığımı küfürle dile getiriyordum. Böyle yapınca "bakın!! bende sizdenim, bakın bende ananıza, bacınıza kıvırmadan dümdüz girip çıkabiliyorum" demek istiyordum. İşte kendimce kızgınlığımı ifade etmeye çalışıyordum.
Çalışıyordum ama arada bir ettiğim küfürler bile komik kaçıyordu, farkındaydım ve aslında benim kadar herkes farkındaydı. Hele birde uzun zamandır beni tanıyan birinin yanında ilk defa küfür ettiğimde, o kişinin ettiğim ağzımdan çıkanlar karşısında yüzünün aldığı şekil aradan 9 yıl geçmiş olmasına rağmen hala gözlerimin önündedir. Çünkü o benim küfür ettiğime hiç şahit olmamıştı ve bende zaten öyle her fırsatta erkekliğini konuşturmak için sikini çıkarıp, oraya buraya sallar gibi salya sümük bağırıp çağıranlardan biri değildim. Hani neden küfür edemiyorum diye düşündüğümde, aslında kendime yakıştırmıyordum yanıtına ulaşıyordum. Bu yüzdendi kızgınlığımı küfürle dile getiremeyişim.

Öte yandan belki yakıştırmamak değildi korkaklığımdandı diye de düşünmüyor değildim. Çünkü hareketlerim ve sesim her zaman için görüntümden farklı oldu. Dışardan bakıldığında tamamen maskülen olan ben, ağzımı açıp konuşmaya başladığım an beni dinleyen birinin yüzünde; sesimdeki o kırılganlığın, inceliğin nasılda bir hayretlik durum oluşturduğunu görürdüm. Hatta bu yüzden ettiğim küfürlerin komik kaçtığını bile düşünmüyor değildim. Belkide bu yüzden, çoğu zaman küfür ederek gereksiz konuşmaktansa "sus be adam, sus da adam sansınlar" derdim kendi kendime. Belkide bu yüzdendi çok fazla küfür etmeyişim, ağzı bozuk olmayışım. Belkide küfür etmeyerek birazcık adam olduğumu düşünürdüm. Kim bilebilir belki adamlığın içinde azda olsa küfür etmemekde vardır. Yada herkesin düşündüğü gibi, adamlığın içinde; azcıkda olsa, küfür etmek de vardır...