Tek Seferlik Arkadaşlık

Son 5 yıldır "kalıcı arkadaşlıklar"a inanmamaya ve bu yüzden adını "tek seferlik arkadaş" diye koyduğum bir arkadaşlık türü geliştirip, konuşmayı ve düşünmeyi bilerek yaşamakta olan  insanlarla bu arkadaşlık düşünceme göre gelip geçici ilişkiler kurmaya başladım.
Adını çok düşünmeden koyduğum bu TEK SEFERLİK ARKADAŞLIK türünü, ilk zamanlar çok bilinçli ve farkında olarak yapmıyordum ama işte özellikle şu son 3 yılda yaşadıklarımdan sonra ciddi ciddi kendimle oturup film izler gibi dönüp geçmişime, geçmekte olana ve bu sırada hayatıma girip çıkanlara, hayatlarına girip çıktıklarıma, dönüp tekrar hayatlarına girdiklerime, yine çıktıklarıma ve bu arada hayatıma girip çıkmaya devam edenler veya selam verdikten sonra ortadan kaybolanlara ve benzeri binlerce ilişki davranışlarıma bakınıp konu özelinde ufak bi an kadar düşündükten sonra bunu kalıcı olarak hayatıma geçirmeye karar verdim. 
Tabii yapmaya karar verdiğim daha ilk anda "çok da aklı başında yaptığımı, yapmaya başladığımı" söylemek kocaman bi yalan olur. Çünkü öncesinde, bunun eksileri ve artıları gibi sonuçlarıyla beraber iyice içselleştirmiş şekilde farkına varmıştım ve açıkçası biraz korkak korkak ilerlemeye başladım.
Bu ufak ilerlemeler sırasındaki gelişmelerle konu özelinde düşünsel anlamda bilinçlenmeye ve bunun bir kişisel alan-bireysel alanın tacizi olarak değil, kesinlikle gelip geçici bir sosyalleşme olduğunu belli etmenin, karşımdakine güven duygusu aşıladığını ve karşımdaki kişinin de aslında buna candan bir şekilde gönüllü olduğunu-olarak davranmaya başladığından emin oldum. Bu emin olma durumundan sonraki bi kaç başarılı ve abartılı denemem sonrasındaysa "bunun daha ilk andan tek seferlik arkadaşlık olduğunu belli edecek şekilde" hareket etmenin doğru olduğuna ve böyle davranmaya karar verdim.
Yani; artık kime ne zaman, nerede, nasıl, hangi davranışla, hangi cümle ve hangi ses tonuyla gibi spontan gelişen kriterlerin içinde olduğu davranışlarımla iletişim kurarak ilerleyebileceğimi ve bunun ne zaman sonlandırılması gerektiğini anlamaya başladım. Bunu yapmak kadar, başlatılan sohbeti Tek Seferlik Arkadaşlık'ı ne zaman bitirmenin de önemli olduğunu söylememe gerek yok herhalde. Genelde bitirişi karşımdakilere bırakıyorum ve Tek Seferlik Arkadaşlık'ımız orada kalış olarak, yok olup gidiyor. 

Böyle özet geçtim ama açıkçası TEK SEFERLİK ARKADAŞLIK bir blok küpe veya sınırlı-kesin bir davranışa sığmıyor ve "kesinliğin kendisi" ve "keskin sınırlar" bu arkadaşlık türümün tabiatına uygun değil. O yüzden bunu kişilere, yaşlarına, yaşadıkları veya büyüdüklere yerlere, kişinin eğitim ve hayat-yaşam, inanç ve cinsiyet türü gibi onlarca değişkenlere uygun olarak, o anda iletişimde olduğum kişiye göre sürekli optimize ederek davranıyorum.
Zaten şimdilerde en doğrusunun da bu olduğunu anlamış bulunmaktayım ve dolayısıyla bu da bana, daha özgür ve keşfedilecek çok ilginç yeni dünyalar gibi bir sonsuz olasılıklar sunarak, Tek Seferlik Arkadaşlık'ın belkide insanlığa yarar sağlayacağını düşündürtmüyor değil. (tamam burası çok abartılı ama neden olmasın ki? sonuçta hayatın şifresi, deşifresi vs çip'i yok ki, takıp onu anlayarak-anlamış olarak yaşayalım)

(Yukarıdaki cümleleri okuyup buraya kadar geldiysen, benim için "buna ne olmuş böyle, nasıl biri bu, deli, salak, gerizekâlı, zavallı kafayı yemiş herhalde gibi" bir çok şey düşünebilirsin ama bunlar sikimde değil. Pardon, seni kaçırmamak ve yazının devamını okutmak için kibarca "sikimde değil" yerine "umrumda değil" demeliydim galiba. 
Evet, tamam, sen haklısın. Büyük harflerle yazıyorum UMRUMDA DEĞİL.)

Konuya dönecek olursak; Tüm bu denemeler, optimize etme çalışmaları, sürekli olarak farklı insanlarla gelip geçici olacak iletişime geçme davranışlarım esnasında, arada tabiki terslendiğim ve hatta bakışlarından "deli herhalde" diye baştan savıldığım bi kaç başarısız denemem de olmadı değil ama şu son bi kaç aydır, bu davranış şeklim artık kafama tamamen oturmuş gibi ve tamamen yabancısı olduğum mekânlarda, lokasyonlarda, bir daha gitmeyeceğim yerlerde vs her an kendime Tek Seferlik Arkadaş bulup vakit geçirebiliyorum.
Şunlarada değinmeden bitirmeyeyim;
-Tek Seferlik Arkadaşlık'ta; birbirine tamamen yabancı iki kişinin, birbirini o sırada, o yerde, o anda tanıyıp spontan bi şekilde gelişen sohbette, sınırsız açıklıkta cümleler kurarak iletişim kurmaları ve sonrasında da ayrılmalarından başka bir şey yok.
-Yani öyle birbirimizin hayatına nüfuz etmek, kalıcılaşacakmış gibi rol yapmak, sanki yüzlerce yıldır tanışıyor ve bu tanışıklık yüzlerce yıl daha sürecekmiş gibi acınılası bir komiklikte davranışlar sergilemek gibi yapay tatlandırıcı bulunduran hareketler yasak.
-Bu arkadaşlık türümde; karşındakine olabildiğince açık olmak ve bu açıklığın aynısının onun tarafında da gelmesini sağlamak ve bir kaç dakikalık sohbetten sonra ise bunu "ya bir şey söyliycem. bu tanışıklığımız sadece burada kalacak ve birbirimize adlarımızı dahi söylemeyeceğiz. hatta olurda başka bi zaman, başka bi yerde birbirimizi bi daha görürsek selamlaşmak dahi yok. Şu anki bu konuşmalarımız, kontrolsüz spontan sesli paylaşımımız sadece burada kalacak ve asla kimseyle de paylaşmayacağız. söylememek önemli ama olurda çok yakın çevremizdeki birine "biriyle tanıştığımızı" söylesek bile sohbetimizin içeriğinden ve özelinden asla bahsetmek yok. Ayrıca, zaten büyük ihtimalle bi daha karşılaşmayacağız, bahsetsek bile bunun bi önemi yok.
-Farz edelimki bi ihtimal dünya dönerken, hayat akıp geçerken allah bizi bulunduğumuz şu anki gibi bi yerde yine rastlaştırırsa, hiç tanışmamışız gibi yanlarımızdan geçip gideceğiz tamam mı? Ayrıca belirtmeliyim ki; birbirimizin iletişim bilgilerini almak veya sosyal medya hesaplarımızı öğrenip arada bir birbirimizi sahte like'lara boğmak gibi davranışları da yapmayacağız. buna kabulsen, sohbetimiz devam etsin ve konuşurken çok düşünmemeye özen göstererek iletişelim" diye açıklıyorum.
Bu açıklamamam esnasında genelde insanlar şaşırmış oluyorlar ve doğrusu kabul etme nedenleri de ya "hayır" demeyi bilmedikleri, ya da ilginç bir deneyim yaşayacaklarını düşünüyor oldukları için kabul ediyorlar. Yani çoğunun kafaları ne demek istediğime, neyi anlatmaya çalıştığıma, neden böyle davrandığıma basmıyor. Basmadığını yüzlerinden, mimiklerinden, o andaki el kol hareketlerinden, göz bebeklerinden, nefes alışverişlerinden, yaşayacakları ilginç bir deneyimin vereceği zevkten dört köşe olmuş göz bebeklerinde okuyabiliyorum.
Çok abartılı ve muzipçe bulanlarlaysa hemen ilerlemeye başlıyor ve Tek Seferlik Arkadaşlık'ımızı yapıp ne zaman istersek o zaman sakince vedalaşarak ayrılıyoruz. En profesyonel davranan ve kabul edenler bunlar oluyorlar.
Diğer sıkıntılı tiplerleyse zaten hiç ilerlemiyor ve daha o anda iletişimi sakince kesip işim çıkmış gibi yapıp ayrılıyorum ama orta karar davrananlarla, iletişimi devam ettirip 1-2 saat daha  devam ettiriyorum. Bu devam esnasında eğer karşımdaki kişi, gerçek kendisi olmaya başlamışsa bu süremiz uzuyor ve biz 5-6 saate varan sohbetlerimizi gerçekleştirmekten geri kalmamış oluyoruz..

Son olarak; bunu geçen yazdan bu yana ara ara yapıyorum ve açıkçası bu Tek Seferlik Arkadaşlık dediğim bu durum benimde ciddi anlamda çok çok hoşuma gitmeye başladı ve bir kaç Tek Seferlik Arkadaş'ın da çok çok çok ama çok hoşuna gittiğini söylemeliyim, çünkü "sohbetimiz bitsin noktası"na gelirken "noolur bir daha görüşelim" dercesine gözlerimin içine bakıp sımsıkı sarıldıktan sonra ayrılmaktan geri kalmadılar.
Hatta geçen ay yaptığım uzun tren yolculuğumda edindiğim Tek Seferlik Arkadaşım olan genç bi kadın, Eskişehir'e yaklaşmaya başladığımızı haber veren görevlilerin uyarısıyla yerinden kalkıp çantasını üst raftan alıp yere bıraktığında aniden dönüp sarılmış ve "biliyor musun bi arkadaşımla hep 'keşke hiç tanışmadığımız ve bi daha görmeyeceğimiz biriyle saatlerce karşılıklı bi şekilde birbirimize her şeyimizi anlatıp konuşsak, ayrıldıktan sonra da bi daha da görüşmesek' diye düşünürdük ve benimki gerçekleşti. çok mutluyum. indiğimde bunu gerçekleştirdiğimi hemen ona anlatıcam" dedi :)