ne deliye ne veliye

4numaralıablam evlenip gittiğinden bu yana, koca evde ben, annem ve 3numaralıablam yalnız kaldık. Benim de okulum başladığı için, onu bahane ederek sabahın köründe kendimce yaptığım kahvaltının ardından kaçarak çıktığım eve, akşam geç saatlerde döndüğümü göz önüne alırsak; annem ve ablamın evde bsaçbaşa kaldıklarını söylemek daha doğru olur.
(Biri 45 yaşında, biri 85 yaşında olan bu iki kokuşmuş kadın, her an ve her şey için kavga edebiliyorlar.)

Geçen aylara kadar evdekilerin kavgalarına şahit olduğum zaman aralarına girip evde kavga istemediğimi söylediğimde, bu defa da benimle kavga edip, kavga etmek yetmeyinceyse beni evden kovmaya ve ben kovmalarına karşılık sert tepki verince ise 2numaralıabimi çağırıp, ben ve onun arasında büyük bi harp çıkarıp beni ona kovdurtmaya çalıştıklarından dolayı, artık ablam ve annem birbirlerini öldürseler dahi, öldüklerine emin olup cesetleri de iyice soğuyuncaya kadar onlardan uzak durmaya karar vermiş bulunmaktayım.
Zaten benim, ne olursa olsun onların arasına girme-meme tutumumdan sonra kavgaları azaldı diyebilirim. Ya da ben kavgalarını görmediğim-şahit olmadığım için azaldı sanıyorum ve belki de aslında onlar bana, abimi katmak istedikleri bi oyun oynuyorlardı ve ben kendimi onlardan uzak tutunca oyun da bitti. (Açıkçası onlarla iç içe geçtikten sonra, tüm söylem ve eylemlerinin büyük bir show olduğuna inanmış ve bu inanışımla da, davranışlarını anlamlandırmaya başlamış bulunmaktayım.) Dolayısıyla izleyicisi olmayan bir oyun da mecburen sahneden kaldırıldı.
Tabii bu "gösterileri"n sadece bizimkilere özel olmadığını ve sosyal tabakaların hepsinde oynandığını, küçük büyük ayırmaksızın tüm topluluklarda, kendilerinin durumlarına özel olarak farklı farklı gösterilerinin var olduğunu da düşünmekteyim. Yani insanlar bazen işleri, kendi istedikleri raya sokmak için ortaklaşa bir oyun sahnelerler ve herkes rolünün hakkını fazlasıyla vermiş olarak hayat devam eder, bu arada dürüstlük-doğruluk-ahlaki gelişmişlik gibi safsatalarla aralıksız olarak yıllardır yıkandığı için artık çakıl taşlarına dönüştürülen o kocaman kayalarsa; süzgeç deliğinden elenmişcesine, kendini toplumun dışına atarak kalabalıktan ayrılıp uzak diyarlara çekip giderler. Çünkü hayallerinde; uzak diyarlarda dürüst, doğru ve ahlaklı bir yaşam sürdürmekte olan bir toplum vardır ve topluluktan atılmış olduklarının farkında olmadan, kendi kurdukları hayalin peşinde bir ömür yaşamaya başlarlar.
Bazıları; bu hayali, aslında kendilerinin kurduğunu anladığında acı çekmeye başlarlar ve acılarına son vermek için ait oldukları topluma tepki olarak "yenilgiyi kabul ettim" dercesine pes edip yaşamlarına son verir
Bazıları; yaşamaya bahane olsun diye, kurdukları bu hayalin peşinden inatla gitmeye devam eder
Bazıları, bazıları, bazıları...
Bazılarıysa işte benim gibi, dönüp sıçıldığı toprağa gelir ve geldiğinde anlarki aslında kafasındaki o güzel dünya ve güzel insanlar, güzel kafasındaki kendine özgü birer hayaldi. İşte tam da bu anda büyük bir hayal kırıklığı yaşar ve eğer olurda korkaklık edip intihar etmek veya dönüp kaçmak gibi bir eylem gerçekleştirmezse; peygamberlerin, budaların, matrix'lerin, fahişelerin, alimlerin, zabitlerin ve zahitlerin kurtaramadığı bu kokuşmuş bedenleri anlayarak, içlerinde debelenerek yaşamaya başlar. 
Ben, sondaki BAZILARI'ndanım.

Tüm anlattığım durumlar, herkes için acısız ve doğal bir yaşam ortamı varmış görüntüsü sergilercesine toplumlar ve nesillerce de sürer gider. Ama ben etkileşimden uzak durunca, oyun kendi içinde boğulurcasına kalakaldı. Üstelik izleyicisiyle etkileşime girilerek sahnelenen bu oyundan uzak durmamın sonucunun bana zihinsel ve fiziksel olarak olumlu etkileri olduğunu söylememe gerek yok her halde. Hatta şu an yeri gelmişken, buraya özel olan "ne deliden göt al, ne de deliye göt ver." deyimini söylemenin de tam zamanı.