yalnız kalmamak için çırpınmayı bırakıp, dibe battım ve işte orda gördümki, suyun üzerinde durmaya çabalamak aslında zaten dibe batmış olmaktı. Üstelik sadece dibe batmış olmak değil, dibe battığını herkese ögtsermekti de.
Ama gerçekten dibe battığımda, yani syun üzerinde kalmayı çabalamak yerine kendimi suya bıraktığımda gördümki, yalnızdım ve yalnızlığımı kabullenmek, dibe batmak değil, sadece dibi görmekti. Dibi görmek, kaybedecek hiçbir şey olmadığını görmekti. bunu fark etmek, kabullenmekti.
uzunca bi süre yalnızlığımı kabullenmeye çabaladım ve ne yazıkki o çabalamalarım esnasında bile aslında yalnızlığımı kabullenmemek için elimden gelen her şeyi yaptım. yani işte önüme her çıkanla sevişmek, her el uzatı dost sanmak, her gülümseyeni arkadaş olduk sanmak gibi uğraşlar. ilk başlarda yalnızlığı kabullenmek zordu. çünkü insan aslında yalnız kalmaması gerektiğini düşünerek büyümüştür ve illa hayatnda biri olmalı gibi davranır. bunu aşmak çok kolay olmadı ve hâlâ tam olarak aşmış olduğumu da düşünmüyorum. ama aşamayacağımı bi an olsun kabullendikten sonra, yapmam gerekenin aslında yalnızlığımı ehlileştirmek olduğunu düşünüp öyle yaşamaya başladım ve bunu aradan 2 kocaman yıl geçtikten sonra başarabildiğimi düşünüyorum. yalnızlığımı ehlileştirdim ve işte tek başıma günlerce kalabiliyorum. günlerce sadece kendime vakit ayırabiliyorum.
peki gerçekten bunu yapabiliyor muyum? yoksa aslında bir yanılsama içerisinde miyim?
bu gece bi an dönüp kendime baktım ve aslında, yapayalnız olduğumu görmemek için kendimi sürekli televizyon, kitaplar ve internetle oyaladığımı görüp kendime üzüldüm. belki de hepiniz böyle yapıyorsunuz ve yalnız olmadığınızı görmemek için kimbilir daha ne saçmalıklara katlanıyorsunuzdur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.