Blogum ve sonrası

Bu blogu ilk açtığım zamanlarda o kadar saçma sapan bir insandımki anlatamam. Aslında anlatmama gerek yok, eski yazıları okursanız birazcığını görürsünüz :pp
Hayatım tamamen kaymıştı. Kim olduğumu, ne olduğumu bilmeden öylesine yaşayıp gidiyordum.
 Hani böyle diyorum ama şimdi de eskisinden çok farklı değilim. Yani yine aynıyım, yine boş adamın tekiyim. Ama en azından blogu ilk açtığımdaki bilinç seviyesinden çok uzaklaştım. Onun üzerine çok ekledim, çok gördüm, çok geçirdim, çok geçirdiler.

Bazen eski yazılara dönüp şöylesine göz atıyorum da; bedenimi hor kullandığım için kendime üzülmüyor değilim.
Çünkü beni seviyor sanıp altına yattığım veya üstüne çıktığım insanların hiçbiri yok hayatımda. Hepsi geçirip gitmişler. Oysa ne çok istemiştim hayatımda kalmalarını, hayatlarının bi köşesinde kalmayı. Zaten bazılarının altına sırf hayatımda kalsın diye girmiştim, bazılarının da sırf hayatımda kalsınlar diye üstlerine çıkmıştım. Nasıl bi yalnızlıksa, onları birer köpek gibi görüp, kendimi bir kemik gibi sunmaktan geri kalmamışım.
Ama tüm bunlara rağmen olmadı, boşaldıktan sonra geçip gittik. Belki de hayatlarımızda kalmanın yeri ve zamanı değildi veya zamanı henüz gelmemişti..

Yine de her yalnız kalışımın ardından kendimi toparlamak için,  nefes nefese bi koşu bloga yazıvermişim. Ben yazdıkça burası da böyle bir dert deryası gibi bir şey olmuş çıkmış..
İyisiyle, kötüsüyle kendime bile dürüst olamayacak açıklıkta her şeyi yazmışım. Bazen asıl derdimi, acımı saklamak için sikindirik sıradanlıktaki cümleleri o kadar çok süslemişim ki; ne dediğimi şu an ben bile dönüp anlayamıyorum. Sadece o yaşadığım anlar için bir hatırlatıcı görev görüyorlar o kadar. Hepsine gizli görevler vermişim, hepsini tek tek kendi anlayacağım şekilde yazmışım. "Kimse bilmese de olur, ben bilsem yeter" deyip yaldızlara bulamışım acımı. Sonrada yaldızlaya yaldızlaya geçip gitmişim.

Bi çok yazıyı okurken, içimden; bu yazdıklarımı, yaşamış olduğumu söylediğim satırları gerçekten yaşadım mı?" diye düşünmeden edemiyorum. Çünkü büyük bir sıradanlıkla öylesine yazıp geçmişim. Sanki sıradan bir şeyler olmuş gibi, sanki her gün; herkes benim gibi yaşıyormuş gibi büyük bir sıradanlıkla yazıp geçmişim. Şimdi canımı sıkan o acıları umursamadan, nasıl da yazıp geçmişim hayret ediyorum kendime..

Aslında dönüp "iyiki de öyle yapmışım"da demiyor değilim. Çünkü yazmanın benim üzerimde iyileştirici bir etkisi var ve bunu çok da bilinçli bir kafayla anlamamış olmama rağmen; yazmanın iyileştirici etkisini farkettikten sonra daha bi yazmışım. Geçmişte içimi yakan olayları, şu an yakmakta olanları ve belki de yakmaya devam edecek olan  her şeyi de yazmaya devam edeceğim

Çünkü yazınca içim de ne var ne yok hepsi akıp gidiyor. İçim resmen boşalıyor. Hatta içimde o mutsuz anlarıma dair hiçbir şey kalmıyor ve işte sanırım bundan dolayı; o kötü anları, o küçük koca acıları gerçekten yaşadım mı, emin olamıyorum. Yazmak işte bende böyle bir etki bırakıyor. Yazınca yaşamamış gibi oluyorum ve  zaten dönüp biraz da bunun için yazıp duruyorum. Çoğu şeyi de okumadıkça bir daha hatırlamıyorum..

Sonuç olarak demem o ki; evet acı çekmişim, ama acılarımı çok da siklememişim. Çünkü sikleyince değişen bir şey olmuyor. Sen acınla başbaşa kalıyorsun, biraz daha canın yanıyor o kadar..