Uyumaya çalışıyoruz ama nafile. Çünkü her gece kavga eder gibi sevişmekten yorgun düşüp uyuya kalmış oluyoruz. Sabah uyandığımızda da, gözler şiş bi şekilde aklımıza aynı soru geliyor "dün gece en son kim kimi öptü?" ama soru cevapsız bir şekilde havada asılı kalıyor. Çünkü hatırlamıyoruz.
Sabahları etrafta geceden kalma prezervatifleri toplarken sadece gülüyoruz. Gülmek bence çok güzel bi şey, neden çok sık yapmadığımız konusunda bi fikrim yok. Ama bence çok sık gülmeliyiz. Hatta bundan sonra mutsuzken bile gülmeliyiz. Yani zararı yok, varsın deli desinler, tüm akıllılara inat sürekli gülmeliyiz.
Sanırım artık bende kaldığından dolayı olsa gerek, kavgalarımız yok oldu. Kaç gündür hiç kavga etmiyoruz ve sanırım bu beni rahatsız ediyor. Yani arada bazen kavga etmeli, birbirimizin ağzına sıçmalıyız diye düşünüyorum. Çünkü ben kavgasız yaşayamam. Benim her şeyle kavga etmeye alışkın paçoz bir ruhum var. Hem zaten mutluluk da pek alışkın olduğum bir şey değil. Daha önce çok denedim, üzerimde güzel durmuyor. Mutluluk bana yakışmıyor ve aslında doğrusunu sölemek gerekirse, mutluluk beni sadece korkutuyor..
Yol bitti dedimya, aslında yeni bir yola girdik gibi geliyor bana. Yani ne yapcaz ki bundan sonra? Nasıl geçecek hayatımız? Ağız kokumuzu her gece bu kadar iştahlı bir şekilde çekecek miyiz içimize? Gecenin bi yarısı uyanıp saatlerdir sevişmeyenlerin ta kendisi değilmişiz gibi, ilk defa öpüşecekmişiz gibi, yeniden öpüşmeye başlayacak mıyız? Sanki tüm bu güzellikler, yakında biter gibime geliyor. Sanki bıkıcaz birbirimizden ve sokağa yeni bedenler aramaya çıkıcaz diye korkuyorum. Ama tüm korkularıma rağmen sınırsızca içimizde gidip geliyoruz. Dilimizle dokunmadık yerimiz kalmadı. Ne olacak bundan sonra, bilen var mı?
Sahi ne yapıyoruz böyle? Niye tuhaflaştık ki? Neden her gece uyanıp birbirimizi izliyoruz?
Birini uyurken izlemek neden bu kadar güzel? Senin olduğunu bildiğin birinin başını okşamak, insana; kendisini o an neden tanrıymış gibi bir his yaşattırıyor ki? hıh saçma işte. Oysa tanrı değiliz ve nefes aldığımız müddetçe olamayacağız da. Çünkü nefes alıyoruz.
Sahi aslında "bugüne kadar sizsiz yaşamış birinin, bundan sonra sadece sizin olabileceği fikri"ne neden bu kadar kolay kapılıyoruz ki? Ya yarın sensiz yaşamaya başlarsa, ya sen de onsuz yaşamaya başlarsan ne olacak? Tüm bunların adı değişecek mi?
İşte böyle yani. Artık aynı evde yaşıyoruz. Aynı tuvalete sıçıp, aynı duşa giriyoruz. Ayrı ayrı yıkanmadık henüz ve doğrusu, sanki; ayrı ayrı yıkandığımız ilk anda, aramıza mesafe girecekmiş gibi hissediyorum. Sanki hep aynı anda duşa girmeli ve aynı anda çıkmalıyız gibime geliyor. Sahi niye tuhaflaştım ben. sahi neler oluyor bana, yoksa ben gerçekten bir kelebek miyim?
Güzel gitmesine çok sevindim. Maşallah...KOrkularına gelince bende, herşey yolunda gidince birşeyler yada birileri hayatımın en güzel yerinde çomak sokacak diye korkuyorum sanırım.Bu yüzden sorun çıkarıyorum en azından sürekli kavga gürültü olunca bittiğinde ''zaten anlaşamıyorduk, belliydi böyle olacağı deyip kendimi kolay teselli ediyorum...
YanıtlaSilyavrum ""Sahi aslında "bugüne kadar sizsiz yaşamış birinin, bundan sonra sadece sizin olabileceği fikri"ne neden bu kadar kolay kapılıyoruz ki? Ya yarın sensiz yaşamaya başlarsa, ya sen de onsuz yaşamaya başlarsan ne olacak? Tüm bunların adı değişecek mi?"" bu lafınla beni benden aldın tebrik ediyorum ;) çok doğru bi laf arada aklıma geliyo sorguluyorum ama arada da karşı çıkıyorum buna. akışına bırak sen de bu kadar kasarsan kendine edersin sıkıntıyı ;)
YanıtlaSilsen kelebek misin bilemem ama ufaktan içinde kelebekler canlanıyor gibime geldi. Sen o adama alışıyorsun ve varlığını benimsiyorsun. sonunda ağzına sıçılmazsa iyidir.
YanıtlaSilya ne guzel yazmissin allam o kadan ozeniyorum ki suan sana anlatamam ANLATAMAM! ama tu tu tu nazarlar degmesin. korma ayrica, at onlari sal SAL hemen !
YanıtlaSilbir diyarda fakir bir anneyle çocuğu yaşarmış. bir gün çocuk annesine mutluluk nedir diye sormuş, annesi de eve aldığımız zeytinin çekirdeği olmasıdır demiş. fakirlikten pek zeytin alamazlarmış ama her aldıklarında da zeytinler çekirdekli çıkarmış. çocuk da her zeytin alışlarında önce heyecanlanır sonra çekirdeği görünce deliler gibi mutlu olurmuş. sonra çocuk büyümüş, işi gücü derken hali vakti yerine gelmiş, kimsenin anlamadığı bir şekilde hep gülen mutlu, sevecen bir adam olmuş, evlenmiş sonra. bir gün karısı buna nasıl hep bu kadar mutlu olabildiğini sormuş, adam da deli misin bu sorulur mu, her gün zeytin yiyebiliyoruz ve hepsi çekirdekli çıkıyor demiş. yani diyeceğim o ki, mutluluğu biz tanımlarız, kişisel olarak, bizi mutlu eden şeyler bir başkasının önemsemeyeceği hatta farkında dahi olmadığı şeyler olabilir. ben mutluluğu tanımlamadığımızı belki yanlış tanımladığımızı düşünüyorum. mutluluk ne, o kadar bilmiyoruz ki, tanımıyoruz geldiğinde. artık bizimle olduğunu anlamamızla beraber ne kadar kalır/kalacak mı diye korkmaya başlıyoruz. endişeyle özdeşleşiyor bir süre sonra. özünden sıyrılıyor ve kaybolup gidiyor. umarım bu sefer uzun zamandır tekrar dönüp sana yapışmasını beklediğin bir parçanmışçasına ona sarılıp bırakmazsın, sevgilerimle..
YanıtlaSil