Keşke göt olduğumuz andaki yüz ifadesini bu kadar iyi saklayamasak

Bu aralar bunalımdayım ya, aslında bu halim nettede öyledir. Hatta her yerde böyledir. Görüştüğüm insanlarla arama mesafe koyarım ve adeta odun gibi yaşarım. Beni tanıyan birileriyle buluşmam, kimseyle konuşmak istemem ve olabildiğimce tüm tanıdıklarımdan uzak dururum. Çünkü konuştuğum zaman ses tonum bile sıkıntılıdır ve zaten herkes her şeyi çabucak anlayıp sorgulamaya başlıyor. Ben ise böyle sorguları sevmiyorum. Çünkü hepsi bana yapmacık geliyor, hepsi iğrenç derecede ikiyüzlü ve iğrenç derecede sıkıcılar. Gerçekten öyle, hele ses tonlamalarındaki o “ben sana yardım edebilirim” ikiyüzlülüğüne sahip o baskıcı konuşma istekleri yok mu? öff miğdemi bulandırıyor.

Daha önce böyle değildim oysa biri ne oldu diye soracak olsa götümün içindeki kıla kadar hayat hikayemi anlatırdım. Anlatmayı severdim ve aslında hala seviyorum. Ama işte sonra ben anlattıkça aslında insanların öğrenmek istediği şeyin mutsuzluğumun, sıkıntımın nedeni değil sadece beni dinleyerek bana yardım ettiklerini sanıp kendi kendilerini ruhsal doyuma ulaştırmak istemeleri ve  huşu içinde davranmaları. Tabii bende zamanla çenemi yorduğumu ve onların beynini siktiğimi düşündüm. Ama ben böyle düşünürken onlar sanki beni dinlerken günahlarımı çıkartıyormuş gibi davranmaları daha tuhaftı. Büyüklenmeleri ve beni teselli etmek için yaptıkları her hareketlerinden dışarıya kibir saçmaları. Zaten böyle davranarak beni değil kendilerini rahatlatıyorlar. İçlerinden  “yaşasın ben onu dinledim, o bana açıldı, o hiç kimseye söyleyemediklerini bana söyledi, sıkıntısının nedenini bir tek ben biliyorum, çünkü ben O’nu anlıyorum ve O bana açılıyor” diyerek kendilerini iyi bir dinleyici gibi görüyorlar. Hele o anda karşımda numara yaptıkları yüzlerinden belli olmuyor mu? böyle bir surat ifadesi, böyle bir ses tonlamaları olmuyor mu? Bi bıçak alıp kafa derilerini yüzmek istiyorum, sonrada yüzdüğüm kafa derilerine 10 günlük tuttuğum çişimi yapmak istiyorum.

İşte bu tür davranışları sevmediğim için, hiç kimseye anlatamadığım ve anlatmaya korktuğum şeyleri anlatmaak için açtım blogu. Çünkü anlatamadıklarımız, anlattıklarımızdan daha çok olur ve aslında o anlatılamayanlar hayatımıza yön verirler. En azında kendi hayatım hep böyle oldu ve sanırım hep böyle olacak. Burda sikiş sokuş hikayelerimi anlatırken arada geçen bazı bilinç altı döküntülerinden kendimi çözüyorum. Neye nasıl bi tepki verdiğimi yazdıkça daha iyi anlıyorum. Bu 3üncü sınıf sex hikayelerinin yazmamın nedeni, bi şekilde sadece kendi psikanalizimi yapmak gibi bir şey. En azından yazarken kendimin ne bok olduğunu az çok anlıyorum, zaten burda başka başka bi sikim yok. Dedimya yazdıkça kendimi, başkalarından daha iyi tanıyorum.

Yazarken aklıma ilk gelen kelimelerle yazıyorum. Böylece en azından biraz olsun kendime dürüst oluyorum. İyi oluyor yazmak ve aslında yazdıkça daha iyi oluyorum. Daha kabullenici, daha sakin, daha yapıcı biri oluyorum. Çünkü yazdıkça, olayların üzerinden bir daha, bir daha, bir daha geçiyorum ve görüyorum ki aslında olaylara karşı koyduğum tepki çok yersizmiş. Yada aslında daha sert bi tepki vermeliymişim, yada aslında o olayı görmemezlikten gelip hayatıma devam etmeliymişim. İşte buna benzer kafa sikici bir çok şeyi yazdıkça daha iyi anlıyorum.

Değer verdiklerim, değer vermediklerim ve benim nazarımda öncelikleri olanları yazdıkça; bendeki sıraları, öncelikleri, bendeki değerleri değişiyor. Neyse işte böyle böyle yani. Yazdıkça rahatlıyorum ve sanırım rahatlamak içinde hep yazmaya devam edeceğim. Zaten yazmaktan daha güzel ne olabilir ki? Yazmak insanın içindeki o pis zehri, o bitmeyen nefretini boşaltmasını sağlıyor. Herkesle orta yerde güreşmeyi bırakıp kendi köşene çekilmeni ve sadece hayatı izlemeni sağlıyor. Yazmak bana; boşu boşuna kırdığım kalplerin aslında kırılmamaları gerektiğini hatırlatıyor. Ama bi yandan da "artık olan oldu, kabul et tüm olanlarıda biraz daha dikkatli ol. Bak zaten dönemiyorsun geriye, kırıkları onaramıyorsun ve zaten onarsan bile asla izi geçmiyor, ama en azınan bugünden biraz daha dikkat et ve kırdıklarının sayısını her gün biraz daha  aşşağıya çek” anlamına geliyor.

“Ha bi köle gibi her şeye olur deme, konuşurken içinden o anda geçen can acıtıcı doğruları söyle, ama en azından bunu anlık hırsınla yapma. Sonra pişman olmaktansa, o anda karşındaki kişiye yenil gitsin, ne olucak dünyanın sonu değil ya” diyorum kendi kendime. Öyle öyle rahatlıyorum. Yazmak istememin bir diğer nedeni de; aslında beni üzen, beni üzdüğü için izi bende kalan bir çok olayı birilerine anlattığımda aslında hiç kimsenin sikinde bile olmamasıydı. Çünkü insanlar seni siklemiyorlar sadece kendi ruhsal orgazmlarını yaşamanın peşindeler ve senin o basit olaylara karşı bu kadar yakınman çok anlamsız geliyor onlara. İstediğin kadar derinlere inip inci çıkarıp sun onlara, yüzüne karşı üzgünken içlerinden götleriyle gülüp geçiyorlar.

Hani “seni anlıyorum” dedikleri an varya, işte o en büyük yalanlarıdır. Aslında hiç bi bok anladıkları yok, sadece seni anladıklarını söyleyip senin yüz ifadenin değişmesinin ardından kendi doyumlarını yaşamak istiyorlar. Oysa senin sadece yüz ifaden değişiyor, ama içinde hala kocaman bi fırtına kopup duruyor. Böyle anlarda kendi başıma olduğumu bir kez daha anlıyorum. Bana benden başka yardım edecek hiç kimse yok. “Sus ve her şeyi anlatmayı bırak” diyorum  “bırak karşındaki ruhsal doyumunu yaşasın, seni anladım diye mutlu olsun ve sende siktir ol git” diyorum içimden kendime. En yakın bulduğum insanların bile aslında beni anlamadıklarını ve aslında siklerinde bile olmadığımı farkettiğim zaman, anladımki aslında ne kadar konuşursam konuşuyum kimsenin umrunda değildi. Sustum bende susmak en güzeli aslında. Hiç konuşmamak ve herkes gibi bir maske takıp gülümseyebilmek.