eve dönmek veya dönememek

 

Bu 47 saniyelik videoyu Ramazan Sakal'ın (Patch Adams filminin henüz ilk sahneleri, otobüs karlı ve soğuk yollarda ‘ilerlerken’ Robin Williams’ın kurduğu cümle.. "Yaşam, eve dönmekten ibarettir.. İç huzuru olmayan herkes eve dönmenin bir yolunu arar..) tweetinden sonra keşfettim.

Tweeti ilk okuduğumda, aynada kendime bakarcasına dönüp bakar gibi oldum. Hayatımda olan biten ve hatta olmaya devam eden bir döngüye sıkışıp kalmışım gibi yaşayamama sebep olan şey buydu. Yani yıllarca yaptığım şey aslında, eve dönmek için bir yol aramaktan ibaretti.
Sürüp giden yıllar boyunca, ordan oraya sıçrayıp durmalarım, o arayışlarım hepsi aslında eve dönmekten ibaretti ve aradım, aradım, aradım o yolu hep aradım.
Birileriyle aşk adı altında seks yaparken, az önce denk geldiğim biriyle köşe kuytuda ayak üstü sevişerek onu beni sevmeye ikna etmek için uğraşırken, arkadaş edinirken, arkadaş olmaya çalışırken falan hepsi eve dönmek içindi.
Çünkü içimde, bi evsiz kadar büyük evsizlik hissiyle yaşaya gelmiştim ve eğer olurda bir sevgilim olursa allah'a bile kafa tutacak kadar büyük bi güçle dolmuş halde o evsizlik hissini yok edeceğime inanırdım.
3-5 yılda bi sürekli tekrarlanan yaşamım, aynı şeyleri farklı şekilde deneyen yanım hep bununla ilgiliydi.  Yani açıkçası hayatım, evden kaçıp eve dönmeye çalışarak geçti.
Çoğu insanın da öyle geçmiştir. Ama ben hep haklı bi nedenle kaçıp sonra daha haklı bi nedenle eve dönmeme rağmen, sonra yine kaçtım. Allah beni değişik yaratmıştı. 
Şu son 5 yılda da olan şey yine buydu;
işte Allah beni gerisin geri çok haklı ve insanca bi doğal akış içinde yine eve, aynı vajinadan çıktığım insanların arasına döndürmüştü ama ben uyum sağlayamıyordum ve işte yine doğal bi akış içinde ayrılmış bulunmaktayım.
Hep böyle oluyor.
hep bi şekilde Allah tarafından eve dönmek zorunda bırakılıyorum ama sonra yine bi şekilde de ayrılmak zorunda kalıyorum. Allah tarafından, evden ayrılmak zorunda bırakılıyorum.
Ben, evini arayan gerçek bi evsizim. Allah beni evsiz yarattı ama kabullenemiyor ve sürekli evimi arıyorum.
Oysa kabullenmeliyim. Biliyorum. Yok işte, benim evim yok. Ben evsizim.

gerçek osbir

dün gece osbir çektim. durduk yere ve sadece sikimi kaşırken gelen bi dürtüyle.
önceki osbirlerimden tek farkı şuydu ki; bi erkek düşleyerek değil, bi kadın düşleyerek yaptım ve gerçekten tamamen gerçek bi kadını arzuluyordum. arzulayarak içine girdiğimi ve kucağımdayken onunla seviştiğimizi, içinde olduğumu, birbirimizi arzuladığımı düşlüyor ve bundan gerçekten büyük zevk alıyordum. zevk adım.
bi kadın düşleyerek de osbir çekip zevk alabileceğimi hiç düşünmemiştim. zaten zoraki düşlemeler dışında, hiç böyle bir şey hissetmemiştim. yapmamıştım ve bu sanırım ilk kez oluyor. belki de sapına kadar ibne olmaktan, sapıma kadar hetero olmaya doğru gidiyorum.
heteroluk böyle bir şey miydi? eğer böyle bir şeydiyse, sanırım çok şey kaybetmişim.

baston

son 2 yılda 10 kilo aldım ve bi kaç aydır fark ettimki ışıklarda karşıdan karşıya geçerken, kırmızı ışığa yakalanmamak için hızlandığımda memelerim sallanıyor.

geçen soyunup aynada kendimi süzdüm. bedenim yer çekimine çoktan yenik düşmüş. meme altlarında hristiyan ikonasındaki azizlerin başında çizilen üç beş hale var. yani YAŞ LAN DIMMM

sarkık memelerin, asık suratınla dört nala koşuyorsun geride; yarım bırakılmış bi kaç aşk ve soğumaya yüz tutmuş demli sallama çayın var. ne anladın şimdi tüm o çok ölüp bitmelerden? ıslak öpüşmelerden? hiç işte. bak gördün mü günün sonunda, seni dik tutan bastonunla tek başına caddede bi bok varmış gibi turlayıp duruyorsun.