Artık eskisi gibi sokaklarda çok fazla vakit geçirmiyorum. Bunun yerine evden dışarı çıkmamaya ve eğer çıkacamsam da, olabildiğince bir uğraş için çıkmış olmaya çalışıyorum.
Böyle davranmamın nedeni kontrollü bir ben yaratmak ve var olan benin üzerine, değerli olan herhangi bir şeyler daha koyabilmek. Yoksa kendimi (bazen)günlerce kapılar ardına kapamamın başka bir anlamı yok.
Bu, uzaktan bakıldığında saçmalık görülen şekilde ve henüz buraya yazmadığım diğer farklı şekillerde davranmalarımın asıl nedeni hayatı anlama uğraşı içine dalmamın ta kendisi.
Çünkü hayata, dünyaya ait olan bir bilincin isteği olmadan gelmiş ve hâlâ yaşıyorsak onu anlamak en büyük görevimiz olmalı. Yoksa neden bu kadar hırpalanmayı kabullenmiş olarak yaşıyoruz ki?
Hiç kimse hayatı anlamış olmadan, hırpalanmayı hak etmiyor. Bilinmiş bir amaç, bir sebep için hırpalanmak, zorluklara göğüs germek... İşte bunlar bana ilham veriyor. Ya da "güç veriyor, güçlü kılıyor" mu demeliyim?
Tüm bu düşünmeler, kendini eve kapatmalar ve evden dışarı boğulmuş olarak atılmalar yorucu olsa bile, en azından hayatı anlamış olarak yaşamaya devam etmek istiyorum. Bunu hak ediyorum.
Böyle bir hayat yaşamayı hak ediyorum. Bu benim hakkım ve hayattan söke sike alacağım.
ve evet anlamadığım bir hayatı yaşamaktansa, en azından anlamaya çalıştığım bir hayatı yaşamayı tercih etmek daha mantıklı ve insanca. Aksi ise pek hayvanca ve evet kesinlikle insanlık dışı bir davranış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.