Çünkü mutluluk böyle bir şey ve mutsuzluk gibi uzun uzun anlatılamıyor. Dramatize edilebilecek bi yönü yok. Yani; mutluyum ve sadece yüzümdeki aptal bir sırıtışa teslimim.
Onu düşündüğümde, her hangi önemsiz bir şey yaparken o aklıma geldiğinde, gece ona sarıldığımda veya o bana sarıldığında, sabah işe giderken beni dürtüp "hadi kalk kahvaltı hazırla" dediğinde, bende akşamları o yorgun argın işten dönmesine rağmen zorla yemek yaptırdığımda mutlu oluyorum ve yaşadığım bu mutluluğun nasıl bir şey olduğunu uzun uzun anlatamıyorum.
Bu anlatılamayış, mutluluğa yapılan ve yapılmakta olan en büyük haksızlık olsa gerek. Çünkü mutsuzluğu tanımlamak için milyonlarca cümle kurulabilirken, mutluluk için sadece "mutluyum" demek büyük haksızlık.
Mutluyum. Hemde çok mutluyum. Şu satırları yazarken bile aklıma, mutlu olma nedenim olarak o geliyor ve dudaklarım istemsizce yanaklarıma doğru iyice çekilirken, dişlerim kendiliğinden ortaya çıkıyor ve ben bunu fark ettiğim içinde ayrıca mutlu oluyorum.
Mutluyum işte ve biliyorumki; mutsuzluklarım kadar, mutluluğumun da anlatılmaya, tanımlanmaya, uzun uzadıya açıklanmaya ihtiyacı var.
Mutluyum ve biliyorumki; mutluluk kısa ve özdür. Bundan daha fazla anlatılamaz, daha fazla tanımlanamaz, daha fazla açıklanamaz.
Mutluyum. Sizde mutlu olun inşallah.
Amin:)
YanıtlaSilamin. amin :)))
Sil