içimde benden habersiz birikmiş bir ağlama isteği var
ama ağlamıyorum.
yalan söyledim ağlayamıyorum.
üstelik bu ağlama isteği öyle büyük bir isteğe, öyle şiddetli bir ağlama ihtiyacına dönüşmüşki sanki tek bir gözyaşı döksem, tüm bedenimi sel basacakmış ve ben gözyaşlarımda boğulup, sokağı basan yağmur selinin kaçmaya fırsat bulduğu ilk mazgala akması gibi onunla beraber mazgallara doğru sürüklenip gidecekmişim gibi hissediyorum.
ama ağlamıyorum. ağlayamıyorum.
sahi ben neden ağlayamıyorum?
en içten, en gerçek ağlayışım 2010 yılı sonbaharındaydı.
oğlumu özlemediğimi fark ettiğimde "yoksa ben onu sevmiyor muyum, ben nasıl bi babayım ki oğlumu bile özlemiyorum" diye söylene söylene ağlamıştım. tektim. kimsem yoktu. allah vardı.
sahi ağlamak isteyişime rağmen neden ağlayamıyorum.
ben nasıl bi insanım?
belki de ağlamam için yine kötü biri olmam lazımdır.
yine oğlumu sevmemem gerektir falan.
oysa ben yoruldum kötü biri olarak ağlamaktan
ve artık iyi biri olarak ağlamak istiyorum.
iyiyken ağlamak istiyorum.
lütfen güzel allah'ım, ben kötü olmayayım ama hayatımda kötü bir şey olsun ve ben doya doya ağlayayım.
yada sebepsizce ağlat beni allah'ım. içimde boğulmayayım.
Bende de birikmiş o kadar çok duygu varki...Sanırım en çok da birikmiş hayal kırıklığı...Ama bu yıl yeni birşey denemeye karar verdim...Hayatımdaki olumlu şeylere odaklanmak...Ufacık da olsa bunlara tutunmak...Ağlama konusunda gözlerim sağolsun, hiç sorun yaşamadım bugüne dek..(Etrafımdakiler de sağolsun ağlatma konusunda istikrarlıydılar:)Bence herkes biraz iyi biraz da kötü...Bunları düşünebildiğine ve yazabildiğine göre sen kötü bir insan olamazsın...Kendine haksızlık etme..Ama doğrudur ağlamak çok rahatlatır...Ama yine de sen ağlamayı değil, gülmeyi dene...Neyse çok uzattım, kusura bakma.Yalnızlık insanı böyle geveze yapabiliyor...
YanıtlaSilyanlış insan olmaktansa, yalnız insan olmak da güzeldir :)
Sil