Hayatımdan, beni mutsuz eden her şeyi çıkardığımdan bu yana kendimi toplayamıyorum.
Sahi siz hayatınızda bu kadar çok şey varken; nasıl mutsuz oluyorsunuz?
ve hâlâ mutsuzsanız, neden hayatınızda bu kadar çok şeyi tutuyorsunuz.
Geçen gün ortaokuldayken bana aşık olan kızın yüzü aklıma geldi.
O tatlı burnu, ip ince elleri, bir de güzel yazı defteri.
Rüzgâr esti, rüzgârla beraber sanki onun kızıl saçları önümde uçuştu.
Sonra okulda onun bana çıkma teklifi ettiğinde kabul etmeme nedenimi anımsadım,
aradan 17 yıl geçmiş, şimdi yeni hayıflandım.
Kıza da üzüldüm. Bir hafta okula gelmemişti.
Ama keşke benim orta okulda da kafam karışık, onun babası subay olmasaydı.
Ben doğmadan önce ailem köyden kovulmuş, çırılçıplakmışcasına şehre sürülmüşler. O yıl ben doğmuşum, babam inşaatlarda briket ve çimento hamallığı yapmaya başlamış, abim bir fırın da gece vardiyasına başlamış, iki hafta sonra diğer abimi de almış yanına. Fırın sahibi günlük yevmiye yerine onlara bayat ekmek ve pastaları verirmiş. Ben o bayat pastalarla büyümüşüm.
Keşke o kızın babası subay olmasaydı, ben olanları hiç bilmeseydim.
İşte dediğim gibi; insanların kafası fazla karışık,
benim ise; bayat pastalardan olsa gerek kafam zaten hiiç yerinde değil.
Yazdım yazdım sildim. Sonra da tek bişi söylemek istedim; mutsuzum. Neden, niye bilmiyorum. Değiştirmek için de hiç bir şey yapmayacağım.
YanıtlaSilSeçeneğin varda sen yapmıyorsun öyle mi ?
SilYazı güzelmiş, çok hoşuma gitti. Bana da ortaokuldayken aşık olan kızı aklımda getirdi, kız beni evine götürüp annesiyle tanıştırmıştı, ders falan çalışmıştık, birkaç kez. Şimdi hatırlıyorum matematik çalışmıştık, kızın matematiği zayıftı ve sınıfta matematiği en İyi olan bendim. İşte şimdi herşey birden aydınlandı.
YanıtlaSilMelo'nun adsız yorumuna çok güldüm. Gün gelir dertsizlik derdi olur insanın.
Bırak kendini acindirmayi. Biz ayda 1 yer yemezdik pasta. Sen her gün yiyormussun bi de sizlaniyon
YanıtlaSil