gay bakkal'ın feminen halleri

İbneysen, toplum içinde kendini normal biriymiş gibi kamufle edemiyorsun. Oysa normalsin. ama işte seni normal kabul etmiyorlar ve sen de mecburen, kabul edilmeyen bu durumla baş etmek için kendini her şekilde sınırlayarak ve hatta kamufle ederek yaşamaya alışıyorsun. Sanki bir bukalemun gibi yaşamak senin için gerçek normallik oluyor. Oysa insanlıktan çıkıp hayvan olmuşsundur. Bu yüzden olsa gerek çoğumuz bir yerden sonra yolumuzu şaşırıyor ve nerede olduğunu bilmeden, nereye gittiğini bilmeden öylece yürüyüp gidiyor. Buna da yaşamak diyor herkes..

Görüntünü, hareketlerini başarılı bir şekilde kamufle edip onlardan biri olsan bile konuşmaya başladığın anda foyan ortaya çıkıyor gibi bir hisle dolup taşıyorsun. istediğin kadar saklan, merhaba dediğin anda bütün başlar sana "aaa ibneymiş lan bu" bakışıyla beraber dönüveriyor.
bugünlerde bakkalda bu durumu daha fazla hissediyorum.
1 kilo pirinç almaya gelen müşterilerin, siparişlerimi getiren toptancıların, sebze almaya gittiğim depo'cunun bakışını görmelisiniz. o masum başlayan konuşma, en fazla 45 saniye sonra resmen kendimi siktirecekmişim gibi bir bakışmaya dönüşüyor. İğrenç olan ise bazılarının benden onlara küçük bir işaret vermemi beklemeleri..

Bunu fazlasıyla farkediyorum ve yaşıyorum. Bir kadının toplum içinde nasıl yaşadığını ve neden sürekli tacize uğradığını daha iyi anlayabiliyorum. Toplum feminenliği "sikilecek" koduyla beraber algılıyor ve siz istediğiniz kadar "hayır ben sadece 1 torba patates, 2 kasa çarliston biber almaya gelmiştim" deyin.
Ne dediğim kimsenin sikinde değil, herkes ufak bi kırıklığı olanı orada anında sikmenin yolunu arıyor.

Müşterilerde öyleler. Sanki sesimdeki feminen kırılganlık tüm bedenimi önlerine sermişim gibi davranmalarına neden oluyor.
Evli barklı adamların gecenin bi yarısı karıları evde izin vermediği için, evin dışı diye bakkalın önüne gelip sigara zıkkımlanırken, açtıkları o "hadi bu muhabbet seks'le sonlansın" adlı subliminal cümlelerini duymalısınız.
Ya da ev kadınlarının "kocamı ayartmaya kalkışır mı bu" adlı bakışları.
Ya da küçük çocukların kapıdan girdiklerinde onlara "hoşgeldiniz fıstıklar, ne istiyorsunuz" dediğim andaki o kendi aralarındaki bana bakıp bakıp kıkır kıkır gülmeleri.
Çocuklarınki olmasa bile, bahsettiğim haldeki yetişkilerin hepsi midemi bulandırıyor. Bu bakkalı açarak yanlış yaptım.
Çünkü burada kalbim biraz daha kırılıyor.

Diğer yazı: http://hayaterkegi.blogspot.com/2020/02/cins-iliski.html