bok gibi yaşayıp gidiyorum ve bu yaşantımı hiç sevmiyorum

Yarım bıraktığım yazılar, okumaktan vazgeçtiğim kitaplar, yapıp yiyemediğim yemekler ve daha neler neler. Ben bi beceriksizim. Hiçbir işe yaramayan bok herifin tekiyim.
Hiçbir şeyim tam olmuyor, her şeim yarım yamalak kalıyor.
İlişkilerim de böyle; ya ben severim, o karşımdaki sevmez, ya da karşımdaki hayvan sever ben sevemem.
Yani anlıycağın hep bir eksiklik var hayatımda ve hep olacak da.
Çünkü olmuyor hiçbir şeyi tam yapamıyorum. Beceremiyorum. Bir şeyi bitirmek, bitirebilmek bana göre değil. Yapamıyorum.
Yani aslında tam bir üretim hatasıyım, geri çağrılıp imha edilmem lazım.
Eğer çağrılamıyorsam bile fabrika ayarlarıma dönmem lazım. Sıfırlanmam lazım, kendime gelmem için yeniden başlatılmam lazım.

Bu günlerde çok sık bir şekilde dönüp kendime bakıyorum ve gördüğüm şey şu; hiçbir şeyi tam yapamadım, yapamıyorum. Üzerime yapışıp kalmış bir yarımlık var.
Hatta, sanki bir işi tamamlasam, ölücem. Sanki tamamlasam ekranımda THE END yazacak hissi.

Belki de gerçekten öyledir. Yani bir şeyleri tam yapamamak benim hayatımın amacıdır. Belki de dünyaya sırf başladığım işleri yarım bırakmak için gönderilmişimdir. Yaşamaya devam etmem için de, başladığım işleri bitirmeden öylece bırakmam lazım. Çünkü bitirdiğim an hayatımın noktasını koymuş olacağım...

Bilmiyorum ki. ama işte beceriksizin tekiyim, bunu biliyorum.
hiçbir boka yaramıyorum. hiçbir bok bilmiyorum. hiçbir hiçbir hiçbir.
Böyle mi gidecek hayatım, böyle mi olacak, böyle mi sürecek bu yaşamamım?
Yani 30 yaşına geldim. Artık bir bok olmam lazım. Bir şeyler başarmış olmam lazım. milyonlarca insanı etkilemiş olmam, hayatlarında bir değişiklik yaratmış olmam lazımdı. Ama yok, hiçbir bok yok.
Hem daha kendi hayatımda bir bok yapamamışken, milyonlarca insanın hayatında nasıl bir değişiklik yapacağım ki?
Oysa böyle miydi, böyle mi düşünmüştüm daha küçük bir ipneyken.
Güya 20 yaşıma gelmeden önce bir kaç hikâyem tüm dünyada en sevilenler arasında olacaktı, bir kaç kitap çıkarmış ve tüm dünyayı yerinden oynatmış olacaktım.
Ünlü olmayacaktım, ama kitaplarımla da büyük farkındalıklar yaratmış olacaktım. Ama olmadı hiçbir şey yapamadım.
Yapabildiğim tek şey ise; sadece kiramı ödeyebilecek bir eve başımı soktum ve hayat bana girdi.

Hayır şükürsüzlük değil bu.
Yanlış anlamayın; kimseye muhtaç olmadan hayatımı idame ettiriyor olmaktan şikayet etmiyorum. Ama yapmak istediğim şey, sadece bir eve başımı sokmak değildi.
Yani işte ne bileyim, belki de küçük bir icat yaparım diye bile düşündüğüm olmuştu. Ama bir ofisboy olup, maaş alabilmek için, orospuçocuğunun birine yavşak yavşak sırıtarak kahve götüreceğimi hiç düşünmemiştim. Çünkü bu hayat bana hep çok uzak gelmişti.

Oysa hiçbir bok olamadım ve şimdi; akşama kadar facebook'da arkadaşlarımın duvarlarına "cnm çok güzel çıkmışsn" diye yorum yapıyorum, entel dantel paylaşımları anlamıyor olmama rağmen anlamışım gibi yapıp like yapan, götün teki olup çıktım.
Hatta fikirsizken sanki siyasi bir fikrim varmış gibi siyaset yapan ucuz biri oldum çıktım. Yani özetle 30 yaşında olmama rağmen saçma sapan bir hayat yaşıyorum.

Oysa başarılı biri olamazsam, otostop çekerek dünyayı gezme fikrim vardı, ama onu bile yapamadım. Çünkü bir eve kapandım ve korktum. Oysa korkmayacaktım, gezecektim. diğer dillerden, dinlerden ve ten renklerinden binlerce insanla tanışacaktım. Mevsimlerin hangi şehirlerde daha güzel yaşanıldığına şahitlik edecektim. Yağmurun hangi toprak parçasında hangi tatda olduğunu öğrenecektim, güneşin en çok nerde tenimi yakacağını not alıp, hangi ülkede üşütmeyeceğini söyleyip duracaktım. ama hiçbir olmadı, yapamadım. Eğer bunları yapabilseydim; ilerleyen yaşlarda, gençliğimde bir bok yapamadığımın nedenini, yani başarısızlığımın nedenini otostop yaparak gezmeme atacaktım.ama o da olmadı. öyle bok gibi yaşayıp gidiyorum.