Dur gitme, yada gel gitme, yada bilmemki ne yazsam başlık olarak bu yazıya

Az önce msn'de bi ara yavşadıklarımdan biriyle konuşurken söylediği "çabuk unutulmuşuz" lafı üzerine O'na ilk mısrayla cevap verdim. O da "aa negzel yazdın" dedi. Bende "hee laa güzel oldu, negzel yazmışım ben" deyip aldım altına devam ettim.

Yetmedi sonra bloga da atıyım kenarda dursun dedim. Resim olarak da biraz duygusal bişiler olsun diye anca bunu buldum.
Siz gülücüğe odaklanıp şiiri okurken, ben de artık geç oldu zıbarıyım diyorum.
Zaten buraya yazmaya başladığımdan bu yana kendi kendime konuşmak adet oldu bende.
Dur bakalım ne zaman gömleği giyip lülülülülü yapcam size. Neyse işte sonuç olarak şiir dediğiniz bu sıçmık ortaya çıktı:

arkamı döndüm mü unuturum herkesi
bi daha kimse gelmez aklıma
ilk gördüğüm kişiye takılır giderim
ardımda kalanlarda beni unutur
ödeşiriz sessizce

dur beee nedir bu böyle karı gibi sızlanışın
kulaklarıma kurşun gibi geliyor zırıltın
2dakka sus da biraz kendimi dinliyim
herkese zaman ayırırken, bi kendimi atlamışım

öfff beeee, hadi tamam asma yüzünü bu kadar,
gel avuçla yanaklarımı,
düşlerin için malzemen olsun en azından
hani ben gibi hayal kurmayı bile unutmuşsun ya;
belki "ulan sevmek diye bir şey de vardı. Hangi oyunda, ne zaman ütüldüm ki ben onu?" diye, benim için de kendine sorarsın