edebsiz eksikliklerim

süslü edebi cümlelerle konuşmayı bilmem

o sanat filmini izlemedim

yeni çıkan albümden haberim yok

hem bir şey söyliyim mi? şiir kitapları da kâğıt israfından başka bir şey değil.

ben sadece seni seviyorum.

çocukluk anılarım sokakta simit sattığım günlerden ibaret.

başımı okşasınlar diye, buğulu gözlerle bakmayı 9 yaşında öğrendim. 

tanımadığım kadınlar tarafından 3-5 saniyeliğine sevildim, babam yanaklarımı hiç öpmedi.

beni biraz sevsene.

otuz yaşımdayım ve hâlâ sonbaharlara alışamadım, 

çünkü çocukluğumdaki evimizin damı çamurla kaplıydı

yağmur yağdığında amcamlara gider, yağmurun dinmesi için dua ederdik.

çok küçüktüm, çiftçiler umrumda değildi.

n’olur sarılmama izin ver, sonbahar bitinceye kadar da koynundan çıkarma beni.

burnum yüzümde güzel duruyor diye var olsa gerek.

zaten annemin söylediğine göre doğduğumdan bu yana da hiç koku almadım.

yaptığı tarhana, babamın işten terli gelişi, ablamın kokulu silgisi. hepsini boş ver.

tenin nasıl kokuyor? hiç öğrenemeyeceğim, anlıyor musun?

işte bildiğin gibi; ülkenin en berbat şehrinde doğup büyüdüm.

buraya öğretmenler sürgüne gönderildikleri için gelirdi. 

yani; senin gibi iyi bir eğitim alamadım.

çarpım tablosunuda çok zor öğrendim.

-de’ler -da’lar hep kulaklarımı çektiren şeyler. 

zaten iki önceki cümlede ve şimdide yanlış yazdım.

tüm bunlara rağmen; öğretmenlerim sınıfta bırakmadı, 

hep, küçük bir yerde öğretmenlik yapmanın verdiği o tanışıklıktan dolayı bi’ üst sınıfa geçtim.

keşke, iyi bir eğitim alsaydım ve seni ne kadar çok sevdiğimi; o uzuun, yorucu edebi cümlelerle anlatabilseydim.