sinir harbi yaşıyorum aşkım. lütfen sonra konuşalım.

Ya bu amına koduğumun yaz ayları, normalde hepimize iyi gelmez miydi? Yani insanın içi böyle hoooppadanak sebepsizce mutlulukla dolup, etrafa sebepli sebepsiz gülücükler attırmaz mıydı? Yoksa ben mi yanlış hatırlıyorum. Yoksa küresel mutsuzluk diye bir şey çıktı da benim mi haberim yok. Ne oluyor yahu bi söyleyiverin. Çünkü yaz aylarına girdik gireli, mutsuzluktan ölecek gibiyim. Böyle içim dışım mutsuzluk doldu. Her tarafımdan mutsuzluk fışkırıyor. Öyle pis bi his'ki anlatamam.


En ufacık yanlış bir harekette bile çok çabuk sinirleniyorum, kızıyorum, bağırıp çağırıyor ve etrafı döküyorum. Hani bende böyle olmasını istemiyorum ama sonra bi bakıyorum patlamışım bile. Oysa böyle olmazdım, olmazdı. Yani ne oluyor bitiyor anlamıyorum da.

Yaz ayları bana bunları yaparken, durdum düşündüm ve bu yüzden bi devlet hastanesinin psikiyatri bölümünden randevu aldım. Bu sabah randevuya gittim ve doktor şikayetlerimi sordu, bende işte sinirleniyorum, çabuk mutlu veya mutsuz oluyorum falan filan dedim. O da bana ilaç yazıyorum deyince "yok ilaç kullanmıyorum. inandığım bir tedavi yöntemi değil" dedim ve o bir şeyler sölenip "deneyelim en azından" diyerek bitirdi. Ben mırın kırın ettim, baktım o da ilacın yan etkilerini (titreme bazen labilirmiş, vücut ilk zamanlar kasılabilirmiş, uykum geebilirmiş vs) anlatmaya başladı. Baktım derdimi anlatamıyorum, dinledim ve en sonunda sesini kessin diye de boş boş gözlerine bakıp "oluuur" dedim ve verdiği reçeteyi alıp çıktım.

Gerizekalı karı ya. Ben ona ilaçlara inancım yok, hap map kullanmam diyorum o ise bana; korkma bağımlılık yapmaz diyor, yazdığı antidepresan hakkında bilgilendirmeler yapıyor. At kuyruğu şeklindeki saçlarından tutup kafasını defalarca masaya çarpmak istedim. Böyle ağzını açıp tükürmek, yüzüne hiç durmadan 100 tane tokat atmak ve kulaklarından çekiştirip "şimdi beni anladın mı? duyuyor musun beni?" diye bağırıp çağırmak istedim ama bunun yerine boş boş yüzüne baktım.

Oysa öylece durmamalıydım. Saçlarını çantamdaki çakmakla tutuşturmalıydım, bilgisayarını kucaklayıp pencereden aşşağı atmalıydım. ama yapmadım. Ahh keşke yapsaydım ve "işte bi anda böyle kızıyorum. Şimdi derdimi anlatabildim mi?" diye sorsaydım. Ama yapmadım ve reçeteyi alıp çıktım.

Sikerim ilaç milacı ya. Ben sorunumun sebebini öğrenmek istiyorum. Yani neden bu kadar hızlı köpürüyorum, neden bir anda yeşil dev Hulk'a dönüşüp, ortalığı darma duman ediyorum bunu öğrenmeliyim. İlaçlık bir iş değil benimki. İlaçlık ise de sebebini öğrendikten sonra, iyice anladıktan sonra gerçekten gerekiyorsa ilaç almak istiyorum. Öyle sinirlendim ilaç alayım geçer birazdan kafalarında yaşamayı sevmiyorum. Bana mantıklı da gelmiyor. Ammına koduğumun salak karısı ya, sinir etti beni. höf. gerizekalı gibi her gelene ilaç yazan bir salakla niye muhatap oldum anlamadım ki.


Neyse zaten ilaçları almıycam. Başka bir hastaneye bakıcam. Demekki öyle her hastane de gerçekten iyi ve kaliteli foktorlar olmuyormuş. Bunu da öğrenmiş oldum. Salak karı ya. sinirim geçmek bilmedi.

Ya aslında bu sinir işini kafaya takmazdım ama en çok sinirlendiklerimden biri de Öküz Herif oluyor. Adamın en ufak bir potunda hemen üstüne çörekleniyorum. Bağırıp çağırmalar, köpürmeler. Öyle bir kızıyorumki "o an kendimden geçiyorum" desem yeridir. En sonunda tüm kızgınlığım geçtiğinde pişman oluyorum ama tabii iş işten geçmiş oluyor.

Açıkçası biri bana bu denli bağırıp çağırsa, valla anam babam demem ağzının ortasına tekmeyi gömerim. Ama işte bizim öküz beni çok sevdiğinden olsa gerek sesini de çıkarmıyor. Böyle tamam tamam deyip geçiştiriyor. Sonra tabii ben ona böyle davrandığım için kendi kendime de sinir oluyorum ama işte.. Puff hakkını helal et Öküz'üm.