yarası bayat, hep aynı nakarat..

Her sabah biraz daha yorgun uyanıyorum. Yataktan kalkmak istememeler, ereksiyon olamamış bir yarak ve ağız suyumla sırılsıklam olmuş bir yastıkta ıslanmaktan kaçan bir yanağım var.
Bedenim sanki 30larına doğru koşturmuyor da; sanki, sanki, sanki 60larındaymış gibi davranıyor bana. Onu da anlamıyorum artık. Oysa her şey bu kadar güzelken; yani hayatım olabildiğince sakinken, neden bir demir parçası gibi ağırlaştımki. Bedenim neden işe gitmemek için bu kadar çırpınıyor ki?..

İş yerimden nefret etmiyorum. Ama sevmiyorum da. Zaten hepimiz gibi bende zorunluluktan dolayı çalışıyorum. Gökten ekmek yağsa, kim çalışırdı ki? Çalışmak iyiki de var. Çünkü bu sayede dünyadaki tüm sorunların patronlarımız tarafından yaratıldığını sanıyoruz. Sanki patronlarımız ölse tüm sorunlar çözülecekmiş gibi hissediyorum bazen. İşte bu kadar düz'üz.

Ev sahibimle bu aralar küs gibiyiz. Çünkü 2 aydır kira vermiyorum ve birinin hakkı olan parayı vermediğin zaman, onun gözünde dünyanın en kötüsü oluyorsun. Tabii o da senin için dünyanın en kötüsü oluyor. Oysa cebimde para olsa, bana surat asmasına tahammül eder miyim? cık etmem.

Herkes sevgili ararken, neden bu kadar yalnızız anlamıyorum. Sorun acaba kafalarımızın içinde yarattığımız sikindirik romantizm duygusu mu, yoksa sorun "biz her şeyin en güzeline layığız, o beni hak etmiyor" duygusu mu bilmiyorum. Zaten yer yüzünde bu kadar çok insan varken, bu kadar çok yalnızlık yaşamak normalmiş gibi geliyor. Çünkü mutlu olmak için az olmalıyız. Seçeneklerimiz az olmalı. Ya da bizim bir an önce elimizdekiyle yetinmeyi öğrenip daha güzeline bakınmayı kesmemiz gerek.

Yukarıdaki cümleleri, sırf kalabalık etsinler de araya şunu katıyım diye söyledim; ben aslında dün yine Öküz Herif'e döndüm. Zaten gidecek başka yerim, sevişecek başka kimsem ve beni onun kadar anlamsızca anlayacak başka kimse de yok. Her defasında tekrar dönmek ve hiçbir şey olmamış gibi her şeye tekrar tekrar başlamak onunla o kadar güzelki.

Bana "ya yarın öbür gün yine sinirlenip 'olmuyor böyle ayrılalım dersen' ne yapıcaz" dedi. Ben de "bilmem, gittiği yere kadar gidelim, zaten "uzun süreli ilişki düşünüyorum" diye söylenerek sipariş verir gibi bi ilişki yaşamakla da olmuyor. Bi daha deneyelim. Bakalım ne yapcaz" dedim. Durdu baktı bana, tamam deneyelim. Ama bu son olacak dedi. Bu cümlesinden sonra bir kaç saniyelik sessizlik oldu aramızda, sonraysa küçük bir tebessümün ardından kopan bir kahkaha hükümranlığını sürdü. Sarıldı bana, sarıldım ona. Sanki hiç ayrılmamışız gibi. Sanki şu 4 aydır hiçbir şey olmamış gibi elimi tuttu ve ağzını açıp başını sallarken gözlerini dik dik, gözlerime tutarak derin bi nefes çekti ve sonra o nefesi burnundan bıraktı. Yorgunluk dolu bi gülümseme belirdi dudaklarımda, istemsizce güldüm, o da güldü. Sonra sahipsiz küçük bir çocuğu severmiş gibi sarıldı bana. Hoşuma gitti. Kokusunu çektim içime, ellerimi kucağımda bitiştirip bana uzun uzun sarılmasını, iki koluyla beni birazcık sıkmasını umdum, öyle yaptı. Sarılmışken sıktı beni.

Sonra hiçbir şey olmamış gibi her şeyden konuşmaya başladık. En çok da bu hallerini seviyorum. Ona çektirdiklerime rağmen her defasında dön çağrılarımı ciddiye alıyor ve tekrar bana dönüyor. Ateşkes ilan edip, birbirimizi sevmeye başlıyoruz yine. Sonra bir kaç ay süren bu ateşkes ilanı, bedenlerimizin şiddetli bir şekilde başka bedenler arzulamasının ertesinde kopup gidiyor. Aslında koparan ben oluyorum. Neyse bu konuya girmek istemiyorum. Çünkü bazen haksız olan ben olsamda, kimsenin bunu bilmesini istemiyorum. Sadece ben bileyim, o bilsin yeter.

İşte böyle. Yani biz yine; ellerimizde kaşıklarla, bok dolu bi tabağın başına oturduk. Bu seferki konuşmalarımızın içinde bol bol "inşallah bir daha ayrılmayız, ölünceye kadar gideriz" cümlelerine yer verdik. İşte öyle yani.